Ο Νίκος Ανδρουλάκης πράγματι άνοιξε το παιχνίδι. Μοίρασε θέσεις και αρμοδιότητες σε όλους τους συνυποψήφιους του, μακριά από την λογική που είχε ο ίδιος στο παρελθόν να περιστοιχίζεται από μια κλειστή ομάδα έμπιστων με μικρό πολιτικό βάρος και προφανή αδυναμία αυτονομίας από τον Πρόεδρο και τις επιταγές του. Όλοι οι αντίπαλοι του στην μάχη ηγεσίας και το σύνολο του αξιοπρόσεκτου στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ φιγουράρουν μέσα στον μακρύ και δυσανάγνωστο κατάλογο που ανακοίνωσε.

Ο Γερουλάνος πρώτος Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος, η Διαμαντοπούλου υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού, ο Δούκας μέλος του Συντονιστικού Πολιτικού Κέντρου, ο Κατρίνης σκιώδης υπουργός άμυνας, η Γιαννακοπούλου σκιώδης μεταναστευτικής πολιτικής, ο Τσουκαλάς εκπρόσωπος τύπου, ο Γκλαβίνας και ο Χριστοδουλάκης στο Συντονιστικό επίσης και άλλοι πολλοί διασπαρμένοι σε κάθε είδους αρμοδιότητα, δίχως –με πρώτη ματιά– να αποκλείεται κανένα από τα στελέχη που μπορούν να προσφέρουν στο κόμμα τους.

Άρα, ο Ανδρουλάκης έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί. Άνοιξε το παιχνίδι, τους έβαλε όλους στο γήπεδο. Ως εδώ όχι απλώς καλά, αλλά άριστα. Τώρα απομένει να τους δώσει και μπάλα να παίξουν. Ή για να το πούμε ανάποδα, να μην σηκώνει την προεδρική σφυρίχτρα και να σταματά το παιχνίδι, κάθε φορά που θα τους βλέπει να προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι, ομαδικό ή ατομικό. Το πρώτο και δύσκολο για την νοοτροπία Ανδρουλάκη, ήταν να δώσει σε όλους ρόλο. Το ‘κανε. Το δεύτερο και ακόμα δυσκολότερο, είναι να νιώσουν τα στελέχη ότι δεν μετέχουν σ’ αυτά τα κομματικά όργανα διακοσμητικά, αλλά ουσιαστικά.

Διότι τα Συντονιστικά Πολιτικά Κέντρα, οι σκιώδεις κυβερνήσεις, οι ομάδες σχεδιασμού και προγράμματος, οι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι, οι Κοινοβουλευτικοί Τομείς Εργασίας και όλα τα υπόλοιπα φανταχτερά και εντυπωσιακά, μπορούν είτε να αποδειχθούν εργαστήρια παραγωγής πολιτικής, είτε –εύκολα– κενές περιεχομένου κομματικές σφραγίδες που υπάρχουν για να μην κάνουν τίποτα. Όλα και πάλι εξαρτώνται από τον Πρόεδρο.

Αν αφήσει τα άτομα και τις ομάδες να ξεδιπλώσουν τις ιδέες και τα προσόντα τους, τότε μπορεί το καινούριο ΠΑΣΟΚ να ξεφύγει από τον σημερινό μίζερο και περιθωριακό πολιτικό του ρόλο. Αν όμως τους διόρισε για να κουβεντιάζουν αενάως αλλά ν’ αποφασίζει μόνο εκείνος και ερήμην τους, τότε πάμε στο ίδιο παλιό μοτίβο με διαφορετική επικάλυψη. Πολύ περισσότερο, αν το κίνητρο του για να τους μαζέψει γύρω του, ήταν η παλιά καλή πολιτική συνταγή «είναι προτιμότερο να έχεις τους εχθρούς σου κοντά σου, παρά απέναντι σου».

Ας μην είμαστε μεμψίμοιροι, ο Ανδρουλάκης ξεκίνησε καλά. Το μέλλον θα δείξει να σκοπεύει να εκμεταλλευτεί ή να εξανεμίσει την τελευταία ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News