Ηταν βράδυ Παρασκευής 4 Μαΐου του 2012, ακριβώς δύο ημέρες πριν από τις κάλπες της 6ης Μαΐου εκείνης της χρονιάς, όταν στην πλατεία Συντάγματος –εκεί γίνονταν ακόμη όλες ανεξαιρέτως οι προεκλογικές συγκεντρώσεις– μιλούσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Βλέπετε το ΠΑΣΟΚ, έχοντας θριαμβεύσει στις προηγούμενες εκλογές του 2009, είχε το προνόμιο της τελευταίας ομιλίας της προεκλογικής περιόδου ως πρώτο κόμμα. Ηταν, όμως, αυτή η προνομία τού τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ ένας αντίλαλος, μια ηχώ από κάποιο παρελθόν που δεν υπήρχε πια – και όλα έδειχναν ότι δεν θα ξαναϋπήρχε, άλλωστε η πλατεία είχε γεμίσει με Πακιστανούς που κρατούσαν βαριεστημένοι σημαιάκια με τον πράσινο ήλιο.

Αυτά για να έχουμε μια τάξη μεγέθους της πολιτικής επιστροφής που συνετελέσθη με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής (έτσι είναι πια η ονομασία, έπειτα από αλλεπάλληλες αναβαπτίσεις) σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Σύμφωνοι, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επιστρέφει ως δεύτερο τη τάξει κόμμα στο Κοινοβούλιο, χάρη κυρίως στην αυτοδιάλυση και τον αυτοεξευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Και η κοινοβουλευτική του δύναμη δεν είναι δα και για χόρταση.

Είναι όμως μόνο έτσι; Οχι. Ποιο άλλο κόμμα στην Ιστορία της Μεταπολίτευσης κατάφερε να επιδείξει τέτοια αντοχή, τέτοιο πείσμα και τέτοιο μέταλλο ώστε να καταφέρει μια τέτοια –αν όχι ουσιαστική ακόμα, συμβολική έστω– επιστροφή, έχοντας πρώτα διανύσει μια πολιτική έρημο 12 μαρτυρικών ετών στη διάρκεια των οποίων έφτασε ακόμα ένα βήμα από το να μείνει εκτός Βουλής;

Μιλάμε για ένα κόμμα που ύστερα από την πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου και τη συγκυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο, εκείνον τον Μάιο του 2012 θα ερχόταν τρίτο με 13,18% (δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ με 16,79% και πρώτη η ΝΔ με το γνωστό 18,85% του Σαμαρά), έχοντας κυριολεκτικά καταρρεύσει: χάνοντας 30 ποσοστιαίες μονάδες στις κάλπες, 119 έδρες στο Κοινοβούλιο και βλέποντας αμέτρητες τοπικές οργανώσεις να κατεβάζουν άρον άρον το έμβλημά του για να ανεβάσουν το πορτρέτο του Τσίπρα. Και ο κατήφορος δεν είχε τέλος.

Ακολούθησαν οι εκλογές του Ιουνίου με το ΠΑΣΟΚ στο 12,28%. Και οι εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, με τον κ. Παπανδρέου να έχει φτιάξει το βραχύβιο ΚΙΔΗΣΟ (δεν πήγε καλά αυτό) και το ΠΑΣΟΚ να καταλήγει τελευταίο κοινοβουλευτικό κόμμα με 4,68% και μόλις 13 βουλευτές.

Αλλαξε αρχηγία, ανέλαβε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, άλλαξε και το όνομα και άρχισε μια εξίσου βασανιστική, σταγόνα-σταγόνα ανάκαμψη, πάντα υπό το εκβιαστικό και διαλυτικό δίλημμα «με ποιον θα συνεργαστείτε;» και μονίμως υπό την αμφιβολία για το αν αυτή η ικανότητα για επιβίωση ήταν ένας άλλος παραπλανητικός αντίλαλος, της νοσταλγίας τού «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» – είχαμε φτάσει ο χιουμοριστικός λογαριασμός «Παλιό ΠΑΣΟΚ – Το Ορθόδοξο» να αριθμεί περισσότερους followers από τους επίσημους λογαριασμούς του κόμματος. Από την άλλη όμως, το όνομα «Γεννηματάς» σήμαινε κάτι, για κάποιους. Και αυτό λέει πολλά. Οπως και η αίσθηση ότι επρόκειτο για ένα κατασυκοφαντημένο κόμμα, αυτό που τάχα μου έφταιγε για όλα, ενώ οι άλλοι την είχαν γλιτώσει.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 η Δημοκρατική Συμπαράταξη πήρε 6,29% και τον Ιούνιο του 2019, ως Κίνημα Αλλαγής πια, πήρε 8,10%. Τον Ιούνιο του 2023, υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έφτασε στο 11,84%.

Προσοχή. Με αυτό το γλίσχρο 11,84% το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ φιγουράρει τώρα ως αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Είναι σημαντικά χαμηλότερα και από την εκλογική επίδοση εκείνου του ανοιξιάτικου αλλά μελαγχολικού για τη δημοκρατία μας Μαΐου του 2012, όταν μαθαίναμε τα «εγέρθητου» των Χρυσαυγιτών, τους βρυχηθμούς των Καμμένων, και μπαίναμε σε μια νέα εποχή του πολιτικού συστήματος.

Πέρασαν όμως 4.583 ημέρες από την τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ είδε τον κόσμο με τα μάτια ενός κόμματος εξουσίας και το γεγονός ότι τώρα έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να το κάνει είναι μια δικαίωση και, αν θέλετε, μια απόδειξη ότι το γονιδίωμά του έχει κάτι το σπάνιο.

Εξέτισε η παράταξη την ποινή της; Ισως. Αν όμως χάσει τώρα την ευκαιρία που της δίνεται, από τη συγκυρία και από την ίδια την πολιτική φύση της, η ποινή της θα είναι ακόμα σκληρότερη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News