Εξ όσων καταλαβαίνουμε, αν ο Ανδρέας Λοβέρδος κερδίσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, σκοπεύει να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ. Θα ανέβει στο πατάρι, θα κατεβάσει τις σημαίες με τον ήλιο, θα βρει την κασέτα με τα Κάρμινα Μπουράνα και θα κάνει καμπάνια με τη Λυδία Φωτοπούλου που στην «Τούρτα της μαμάς» λέει με μοναδικό τρόπο «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια».

Αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να βρίσκεται πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ παρά στο Κίνημα Αλλαγής. Λογικό. Οτιδήποτε καινούργιο πρέπει να θυμίζει κάπως το παλιό. Αλλά και το παλιό για να επιβιώσει πρέπει να δείχνει ταυτοχρόνως και καινούργιο.

Οι προθέσεις της Φώφης Γεννηματά είναι γνωστές. Δικό της δημιούργημα είναι το ΚΙΝΑΛ (κάποιοι λένε ότι η ιδέα για το όνομα ανήκει στον Σταύρο Θεοδωράκη, στο αξέχαστο διάστημα της πολιτικής συγκατοίκησης), δεν έχει καμία διάθεση να το σκοτώσει. Άλλωστε αν επανεκλεγεί στην ηγεσία, θα έχει δικαιωθεί για όλες τις επιλογές της, από την πρώτη ως την τελευταία.

ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, λοιπόν; Δεν ξέρω αν το ερώτημα έχει να κάνει με την πολιτική ή το μάρκετινγκ. Μάλλον έχει να κάνει και με τα δύο. Δεν υπάρχει πολιτική χωρίς μάρκετινγκ.

Κάθε επιλογή έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της.

Ας πούμε ότι μένουν στο ΚΙΝΑΛ. Είναι μία επωνυμία που πλέον ο πελάτης έχει αποδεχθεί, συνηθίσει και πλέον τη χρησιμοποιεί έναντι του ΠΑΣΟΚ. Αυτό χρειάστηκε λίγο χρόνο, αλλά τελικά εδραιώθηκε. Το σήμα δεν τα έχει πάει καλά. Μπορείτε να πείτε αυθορμήτως ποιο είναι το σήμα του ΚΙΝΑΛ; Ένα φουρφούρι είναι, σαν και αυτά που μοιράζουν σε βαφτίσια. Ωστόσο κάποιος δύναται να υποστηρίξει ότι το ΚΙΝΑΛ, ως επωνυμία πάντα, συμβολίζει την εξέλιξη του πολιτικού χώρου, αφήνει πίσω το παρελθόν χωρίς να το διαγράφει και ταυτοχρόνως παίρνει αποστάσεις από τις πολιτικές αμαρτίες που βαραίνουν το ΠΑΣΟΚ. Όταν είσαι ΚΙΝΑΛ, στην περίπτωση που στριμωχτείς, τραβάς και μία κριτική στα πεπραγμένα του παρελθόντος. Όταν είσαι ΠΑΣΟΚ, έρχεται ο κάθε τυχόντας και στου λέει για τον Ακη και τον Γιάννο και την αποχή στη ψηφοφορία για την ένταξη στην ΕΟΚ. Σου λένε και άλλα, ας πούμε για τα οικονομικά, αλλά αυτά σπάνια έρχονται στην πρώτη γραμμή της συζήτησης. Βέβαια αν εκλεγεί ο Λοβέρδος ή ο Ανδρουλάκης (αλήθεια, τι θα κάνει ως εξωκοινοβουλευτικός αρχηγός;) η διατήρηση του ΚΙΝΑΛ, ενώ υπάρχει η εναλλακτική του ΠΑΣΟΚ, υποδηλώνει και μία συνέχεια της Φώφης. Γιατί, όμως, να το κρατήσουν όταν μπορούν να σηματοδοτήσουν μία καινούργια αρχή;

Και πάμε στην επιλογή ΠΑΣΟΚ. Θυμίζει ωραία χρόνια, βέβαια, αλλά ταυτοχρόνως πρωταγωνιστεί σε ανέκδοτα. Ειναι όμως και πράσινο, με το χρώμα της ανάπτυξης που θέλουμε. Επαναφέρεις, αλήθεια, μία ονομασία που εμφανίζεται σε gifs και memes ανεκδοτολογικού χαρακτήρα; Θα είσαι νέος ηγέτης και θα κυκλοφορούν γραφιστικά και γελοιογραφίες που θα σε δείχνουν ως καρικατούρα του Ανδρέα. Επίσης το brand δεν λέει και πολλά στους νέους. Για την ακρίβεια δεν λέει τίποτα πέρα από κάτι θολά για τις ευθύνες που οδήγησαν στην κρίση. Θα συγκινήσει τους παλιούς, θα φέρει πίσω μερικούς που νομίζουν ότι ο Τσίπρας μιμείται καλά τη φωνή του Ανδρέα, αλλά μέχρι εκεί. Το ΠΑΣΟΚ ακούγεται γοητευτικό και επικίνδυνο την ίδια στιγμή. Ασφαλώς δείχνει μία αποφασιστικότητα για ανάκτηση του τρωθέντος κύρους και δυναμισμού, πλην όμως η Ιστορία, όταν της ζητάς να γυρίσει πίσω συχνά σου απαντά με φάρσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News