Αν θελήσει κάποιος να αναλογιστεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες και επιχειρήσει μία προβολή για το τι θα συμβεί τους επόμενους, θα καταλήξει σε μία θλιβερή διαπίστωση. Δεν συμβαίνει τίποτε και δεν πρόκειται να συμβεί κάτι διαφορετικό.

Η χώρα είναι καταδικασμένη σε μία συνθήκη παραλυσίας, αιχμάλωτη των αλλοπρόσαλλων παιχνιδιών του Τσίπρα και του Καμμένου και διαφόρων άλλων. Οι οποίοι δυστυχώς και εκ των πραγμάτων, κρατούν την τύχη της στα χέρια τους. Από τον Παπαχριστόπουλο και την Παπακώστα, έως τον Νικολόπουλο και τον Δανέλλη.

Ολοι οι υπόλοιποι περιμένουν ένα και μοναδικό πράγμα.

Πότε θα προκηρυχθούν εκλογές.

Οσο αυτό δεν συμβαίνει, τίποτε δεν θα κινείται και η σήψη θα απειλεί να εξαπλωθεί στην οικονομία, στις τράπεζες, στο χρηματιστήριο, στην κοινωνία την ίδια, η οποία σε κατάσταση αποχαύνωσης παρακολουθεί πλέον με απάθεια το αστυνομικό δελτίο, που έχει αρχίσει να μοιάζει με αρρωστημένο σενάριο κάποιου θρίλερ.

Η παραδοξότητα της κατάστασής μας κυριαρχείται από τις περίεργες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Εχει μετατρέψει ένα εθνικό θέμα σε μικροκομματικό παίγνιο και σε κεντρική παράμετρο εξελίξεων στο πολιτικό σκηνικό, αναλόγως των διαθέσεων του απρόθυμου Καμμένου και των προθύμων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να πηδήξουν στο κυβερνητικό καράβι, παρόλο που βουλιάζει. Μπας και παρατείνουν για λίγους μήνες την μισθοδοσία τους ως βουλευτών και με την απεγνωσμένη ελπίδα να επανεκλεγούν κάπως, όπως να ΄ναι.

Από το εξωτερικό διαμηνύουν με ξεκάθαρο τρόπο ότι υπάρχουν κάποιες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να προχωρήσουν και κάποιες συμφωνίες που πρέπει να τηρηθούν.

Οι δικοί μας απαντούν ότι θέλουν να μην κόψουν τις συντάξεις και να μοιράσουν επιδόματα, βοηθήματα και χαρτζιλίκια, ενώ παράλληλα διορίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα τα καταφέρουν; Λίγη σημασία έχει και ακόμη και αν τα καταφέρουν, κανείς δεν θα τους ευγνωμονεί.

Οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε μία ωρολογιακή βόμβα, που δεν αποκλείεται και να είναι ο καταλύτης για τις εξελίξεις σε πολλά πεδία. Θα διακινδυνεύσει ο Τσίπρας να του σκάσουν στα χέρια, με ό,τι αυτό σημάνει για την οικονομία και για τον ίδιο; Ή θα κοιτάξει πώς θα πετάξει την βόμβα στον Μητσοτάκη και γαία πυρί μειχθήτω;

Ο Φλαμπουράρης ξέρει, αυτός θα αποφασίσει.

Για τους επόμενους μήνες και τουλάχιστον έως τις εκλογές του Μαΐου (είτε γίνουν μαζί εθνικές, ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές, είτε όχι), αυτή θα είναι η κατάσταση.

Μία παράλυτη χώρα θα παρακολουθεί αδιάφορη τον θίασο που την κυβερνά να παίζει την ίδια παράσταση σε διάφορες παραλλαγές.

Το μόνο σημαντικό και κρίσιμο θα είναι αν θα κατορθώσει κάποια στιγμή να ξυπνήσει από τον λήθαργο στον οποίο έχει πέσει ή αν θα καταλήξει τελικά σε κώμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News