Την τελευταία προεκλογική βδομάδα, απέκτησα αίφνης ένα καινούριο βίτσιο. Καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούσα τα δεκάλεπτα των κομμάτων. Όχι των γνωστών που τρακάρουμε πάνω τους κάθε μέρα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ,ΚΚΕ, κλπ. Τα άλλα, τα άγνωστα, τα μικρά, τα δυσπρόφερτα. Αυτά με σεληνίαζαν και απέμενα πέτρινο άγαλμα μπροστά στις οθόνες όπου προέβαλλαν τα δεκάλεπτα τους. Ή μήπως ήταν πεντάλεπτα κι εγώ απορροφιόμουν ηδονικά, οπότε μου φαινόταν ότι επιμηκύνεται στο διηνεκές ο χρόνος; 

Δεν θα πω τα ονόματα τους, μέρα που είναι. Ας μην ερεθίσω όσους αναζητούν κάτι το αλλόκοτο για να εκφράσουν τον δήθεν αντισυστημισμό τους. Εξάλλου δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Αυτά που ακούγονται έχουν σημασία και οι φάτσες που τα εκστομίζουν αξίζουν αναφοράς. Τους βλέπω να κάθονται σε κάτι μακρόστενα τραπέζια, δίνοντας –και καλά- συνέντευξη για τις θέσεις τους, ενώ είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει κανένας από κάτω να τους ακούει, πόσο μάλλον να τους υποβάλλει διευκρινιστικές ερωτήσεις. Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους τα ακούνε, αλλά η τηλεόραση θα τους δείξει παντού. 

Επειδή είδα καμιά δεκαπενταριά τέτοια δεκάλεπτα, χώρισα τους πρωταγωνιστές τους σε δυο κατηγορίες. Στην μια είναι κάτι απολιθώματα της κομμουνιστικής Αριστεράς, στην άλλη είναι οι θεοπάλαβοι. Και οι μεν και οι δε, διαθέτουν αξιοθαύμαστη, σχεδόν υπερβατική αυτοπεποίθηση. Οι παλαιοκομμουνιστές τσακίζουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό μέσα σε λίγα λεπτά, αλλάζουν τις παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις της χώρας δευτερολεπτικά, καθοδηγούν την παγκόσμια και ντόπια επανάσταση του προλεταριάτου με θαυμαστή ιδεολογική συνέπεια και σιδηρά πυγμή. Φρύδια σμιχτά, γροθιά σηκωμένη, μαρξίζουσα ορολογία, συνθηματολογία της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου. Ωραία πράγματα, θυμάσαι τα επαναστατικά νιάτα σου στο άψε σβήσε. 

Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από κάτι αλλόκοτους τελειωμένους τύπους και τύπισσες που έχουν φτιάξει κόμμα. Είναι κάθε συνομοταξίας άνθρωποι, φάτσες περίεργες, εκτός κι αν εγώ τις βλέπω έτσι. Αναμεμειγμένοι φύρδην μίγδην αντιεμβολιαστές, θεούσοι και θεούσες, συνωμοσιολόγοι, Πουτινικοί και πατριωταράδες, βαρεμένοι και ψεκασμένοι, ζηλωτές, σκεπτικιστές, ναύαρχοι, ζογκλέρ, παλιοί κομάντος, πρώην καλόγεροι, πολύτεκνοι, άτεκνοι, ρακένδυτοι, ηθοποιοί, κουλτουριάρηδες, αμπελοφιλόσοφοι, οργισμένοι και νηφάλιοι, χαριτωμένοι και ξινοί. Και υπόσχονται τα πάντα. Από 5.000 ευρώ βασικό μισθό, μέχρι άμεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία. Από κρέμασμα των funds μέχρι τσάμπα βενζίνη στους τρίτεκνους. Από υποχρεωτικό κατηχητικό μέχρι κατάργηση κάθε τσιπακιού που κυκλοφορεί μέσα στα σύνορα μας. Από την ίδρυση συνταγματικού δικαστηρίου, μέχρι κατάληψη της Κωνσταντινούπολης εντός δώδεκα μηνών. Μιλάμε για τρέλα με λοφίο. 

Δεν ξέρω για σας, εγώ σε  αυτά τα δεκάλεπτα ανακάλυψα έναν ανεκτίμητο πνευματικό, ιδεολογικό και πολιτικό πλούτο, την ύπαρξη του οποίου δεν υποψιαζόμουν καν. Κι έπειτα λέμε ότι η χώρα μαραζώνει, ότι τα καλύτερα μυαλά της φεύγουν στο εξωτερικό. Μπούρδες. Όχι μόνο μένουν εδώ και ζουν ανάμεσα μας, αλλά πολιτεύονται κιόλας…  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News