Ότι ο Γιάννης Δραγασάκης είναι ένα ιστορικό στέλεχος της ελληνικής αριστεράς με πολλές περγαμηνές, δεν το αμφισβητεί κανένας. Ότι η απάντηση Κασσελάκη στην αποχώρηση Δραγασάκη (μέσω της επίσημης κομματικής ανακοίνωσης) ήταν μνημείο απρέπειας απέναντι σε κάποιον που πάλεψε μισό αιώνα γι’ αυτόν τον χώρο, είναι επίσης πανθομολογούμενο.

Έστω και αν ο Δραγασάκης κάλεσε τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να φύγουν και να φτιάξουν ένα άλλο κόμμα της αριστεράς, πάλι εκεί στην Κουμουνδούρου θα μπορούσαν να βρουν τις διατυπώσεις που θα δήλωναν την πολιτική διαφωνία τους με την απόφαση αποχώρησης, δίχως να αποκαθηλώνουν την ιστορία και την προσφορά του τέως υπαρχηγού τους με σιχαμένους υπαινιγμούς.

Άρα δικαίως, χτίστηκε ένα διακομματικό τείχος υπεράσπισης του Δραγασάκη από την ανοίκεια επίθεση Κασσελάκη. Όχι μόνο από τον Καρτερό, τον Ζαχαριάδη, τον Βασιλειάδη και άλλους συντρόφους του, αλλά και από πολιτικούς και αναλυτές που καμιά σχέση δεν έχουν με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πάνδημο «basta» και το «σεβάσου» προς τον Κασσελάκη, ήταν μια υπενθύμιση στους στοιχειώδεις κανόνες της πολιτικής ηθικής.

Όμως, μισό λεπτό. Το γεγονός ότι ο Κασσελάκης του επιτέθηκε με άθλιο τρόπο, δεν σημαίνει ότι ο Γιάννης Δραγασάκης δικαιώνεται εφ’ όλης της ύλης. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Κυρίως δεν δικαιώνεται για την κυβερνητική περίοδο 2015-2019, κυριότατα δε, για το περιβόητο πρώτο εξάμηνο που μας έφτασε στο χείλος του γκρεμού, μας φόρτωσε ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο με συν 100 δισ. χρέος και παρέδωσε για έναν αιώνα την δημόσια περιουσία στα χέρια των δανειστών.

Ο Γιάννης είχε πάντα την τρομερή ικανότητα να βρίσκεται και εντός και εκτός του κάδρου. Να εισπράττει τα θετικά της συγκυρίας και να γίνεται αόρατος μόλις εμφανίζονταν τα δύσκολα και τα αρνητικά. Και ορθόδοξος κομμουνιστής (ήταν αντίπαλος της Παπαρήγα για την αρχηγία του ΚΚΕ το 1991) και βαριά ανανεωτικός όταν πήγε στον Συνασπισμό. Και με πολιτική επιχειρηματολογία (όταν έκρινε αναγκαίο) και με τεχνοκρατική επάρκεια (όταν η πολιτική δεν φτουρούσε). Και μαρξιστής και τακτικός, ιδιωτικός συνομιλητής του φιλελεύθερου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Και υπέρ του κρατικού παρεμβατισμού, αλλά και με κατανόηση (δια της ανοικτής γραμμής επικοινωνίας) για τα συμφέροντα των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Και πολιτικά πολιτισμένος στον λόγο του, αλλά και με σιωπηρή κατανόηση στον τοξικό λόγο των συντρόφων του. Και πάντα στα ανώτατα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος και ποτέ στην πρώτη γραμμή κρούσης που δημιουργεί αντιδράσεις και αντιπάθειες.

Ήταν ο γκουρού των οικονομικών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός έφτιαχνε τα προεκλογικά προγράμματα του κόμματος που μας παρουσίαζε ο Αλέξης ως σωτήριες συνταγές απέναντι στην χρεωκοπία. Το περιβόητο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» ο Δραγασάκης ως επικεφαλής ομάδας το ‘φτιαξε, αλλά ο Τσίπρας το χρεώθηκε καθ’ ολοκληρίαν. Εκείνος που το ‘βαλε στο χαρτί, εποίησε την νήσσαν όταν χρειάστηκε η εφαρμογή του.

Ο Δραγασάκης ήταν ο μόνος που μπορούσε να μπει στο γραφείο του (πανάσχετου περί τα οικονομικά) νεαρού αρχηγού και να του πει δυο-τρεις πρακτικές κουβέντες για την πραγματική οικονομία. Το έκανε ποτέ; Εκ του αποτελέσματος αμφιβάλω. Όταν ο Αλέξης, μαγεμένος από τον ναρκισισμό του Βαρουφάκη, μάζεψε τον Γιάνη και του παρέδωσε πακέτο την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ο Δραγασάκης ήταν ίσως ο μόνος που είχε το κύρος να πει στον αρχηγό «μην τον κάνεις υπουργό οικονομικών, δεν είναι μόνο άσχετος, είναι και επικίνδυνος».

Στο τέλος-τέλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ήταν, υπεύθυνος για τον οικονομικό κύκλο, άρα προϊστάμενος του Βαρουφάκη. Έκανε τίποτα; Βεβαίως. Έκατσε σε μια γωνιά αφανής και παρατηρούσε την καταστροφική διαπραγμάτευση, το κλείσιμο των τραπεζών, το τρισάθλιο από κάθε άποψη (πολιτική και οικονομική) δημοψήφισμα. Θυμάται κανείς τον Δραγασάκη σε κείνη την διακεκαυμένη περίοδο; Δημόσια εννοώ.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι συνέβαλε υπογείως στην κολοτούμπα του Τσίπρα που μας διέσωσε την τελευταία στιγμή. Ας μας το πουν ευθέως όμως, εκείνος ή οι άλλοι που ξέρουν. Διότι αυτό που εν τέλει παρατηρώ εγώ, είναι πως άπαντες οι εμπλεκόμενοι με κείνη την περίοδο Συριζαίοι των ανώτατων κλιμακίων περιέπεσαν στην ανυποληψία και στην πάνδημη χλεύη, πλην ενός. Του Γιάννη Δραγασάκη που παραδόξως διατήρησε το κύρος του και τον δημόσιο σεβασμό.

Τον οποίον σεβασμό εισπράττει πάλι με την αποχώρηση του από τον ΣΥΡΙΖΑ, στα 77 του χρόνια. Μεγάλη η τέχνη του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News