Eχουμε και λέμε: Προηγείται η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Ακολουθεί η προστασία των ζώων (οικόσιτων και μη), μετά (δίχως ιεράρχηση μεταξύ τους) η προστασία των σπιτιών, των επιχειρήσεων και των υποδομών, για να καταλήξουμε στην προστασία των αγροτικών εκτάσεων, των αρχαιολογικών χώρων και του δασικού πλούτου. Αυτή είναι η ιεράρχηση που κάνει η Πυροσβεστική, όχι μόνο εν Ελλάδι αλλά παγκοσμίως. 

Πρακτικά, αυτά δεν έχουν και πολύ νόημα. Μόλις εκδηλωθεί μια πυρκαγιά, όλες οι δυνάμεις πέφτουν πάνω της προσπαθώντας αρχικά να την περιορίσουν-οριοθετήσουν και μετά να την σβήσουν. Απλώς στα χαρτιά, αν υπάρχει ένα πυροσβεστικό όχημα και μπροστά του καίγεται ένα σπίτι κι ένα δασάκι, οι μάνικες θα επέμβουν πρώτα στο σπίτι. Στην πράξη, τα πρωτόκολλα έχουν δευτερεύουσα σημασία. 

Θα ήταν ουτοπία να φανταστούμε ότι θα την γλυτώναμε. Όταν ολόκληρη η Λεκάνη της Μεσογείου έχει λαμπαδιάσει, ήταν θέμα χρόνου να δούμε κι εδώ τις βεράντες μας να γεμίζουν αποκαΐδια. Είναι αλήθεια ότι η Πολιτική Προστασία και η Πυροσβεστική έχουν ανέβει πίστα στην οργάνωση και στον τεχνολογικό τους εξοπλισμό. Πλην η ξηρασία, οι υψηλές θερμοκρασίες, η συσσώρευση καύσιμης ύλης και ο αέρας των οκτώ μποφόρ, όταν συναντιούνται εν συνόλω δεν χαμπαριάζουν από ανθρώπινα οργανογράμματα.

Ένα μέτωπο φωτιάς ενός χιλιομέτρου που τρέχει με ταχύτητα πανικόβλητου ανθρώπου, με προπομπό (της φλόγας) ένα θερμικό φορτίο 500 και 600 βαθμών, πώς να αντιμετωπιστεί; Ειδικά όταν οι ριπές του βίαιου ανέμου δεν επιτρέπουν ούτε στα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα να στοχεύσουν τις πολλαπλές εστίες. Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η νότια Γαλλία περνάνε τα ίδια. Απλώς εκεί δεν υπάρχουν μεμονωμένα σπίτια μέσα σε δασικές εκτάσεις, εδώ περηφανευόμαστε ότι το κλαδί του πεύκου μπαίνει από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μας. 

Οι κυβερνήσεις πληρώνουν το πολιτικό κόστος των πυρκαγιών – αυτό είναι νόμος. Οι αντιπολιτεύσεις αξιοποιούν ανενδοίαστα τις πυρκαγιές προς όφελος τους – κι αυτό είναι νόμος. Ειδικά στην Ελλάδα που η τραγωδία στο Μάτι έχει γραφτεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του ΣΥΡΙΖΑ ως η φωτιά που (αδίκως κατά το μυαλό τους) έριξε μια κυβέρνηση, ο νόμος αυτός είναι πολλαπλασιασμένος επί δέκα. Άρα, στο αποπνικτικό νέφος των καπνών προστίθεται και το τοξικό νέφος μιας σαρωτικής και δίχως κριτήρια αντιπολιτευτικής πολεμικής. Αναμενόμενο. 

Ο Μητσοτάκης θα πληρώσει κι αυτό το κόστος, όπως πλήρωσε και το κόστος της Εύβοιας πέρυσι. Ο Τσίπρας θα ουρλιάξει από εκδικητική χαρά. Έχει τα δίκια του, θυμάται πώς τον πατούσαν στον σβέρκο για το Μάτι κι ας ξεχνά ότι δεν τον τσάκιζαν για την φωτιά αυτή καθ’ αυτή αλλά για ένα άθλιο σόου χαζής  απόκρυψης εκατό νεκρών. Τουλάχιστον ο Κυριάκος δεν θα μετρήσει νεκρούς. Οργισμένους που έχασαν το σπίτι τους θα βρει απέναντι του. Κάποιοι από τους οποίους μάλιστα είχαν τα λεφτά να χτίσουν ένα μέγαρο μισού εκατομμυρίου στις παρυφές του δάσους, αλλά τσιγκουνεύτηκαν διακόσια ευρώ τον χρόνο για ασφάλεια πυρός. 

Τι τα θέτε; Η φύση μας δείχνει τα δόντια της, παλεύουμε εμείς να οργανωθούμε για να την αντιμετωπίσουμε πλην «είν’ οι προσπάθειες μας, των συφοριασμένων, είν’ οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων», βγάζουμε και τα ξίφη μας να αλληλοσφαγούμε πάνω σε ερείπια και αποκαΐδια. Τι είχε Γιάννη μ’, τι είχα πάντα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News