Με την ευκαιρία της εισόδου του 2025, θα ήθελα να παρακαλέσω άπαντες για το εξής: παρακαλώ, μην ξανακούσω για την αδήριτη ανάγκη «αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας». Κάτι με πιάνει όταν το ακούω αυτό, ίσως μου ανεβαίνει το σάκχαρο, ενδεχομένως και το ουρικό οξύ. Πάντως με το που φτάσει στα αυτιά μου αυτή η φράση, κάτι συμβαίνει εντός μου και καταλαμβάνομαι από δύσπνοιες και εφιδρώσεις που με κάνουν ράκος. 

Μάλλον επειδή αυτή την «αλλαγή παραγωγικού μοντέλου» την ακούω αδιαλείπτως εδώ και μισό αιώνα. Συζητούμε για τη γεωργία και την κτηνοτροφία; Το πρώτο που χρειάζεται είναι η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Αναφερόμαστε στη βιομηχανία και στο εμπόριο; Πάλι μπροστά μας η ίδια παρότρυνση. Να αλλάξουμε μοντέλο. Μιλούμε για τις υπηρεσίες ή για τον τουρισμό; Εκεί κι αν χρειάζεται «αλλαγή παραγωγικού μοντέλου». Αφήστε πια την Παιδεία και την Υγεία. Δίχως άμεση «αλλαγή παραγωγικού μοντέλου» είναι τελειωμένες. 

Ο Οσκαρ Ουάιλντ έγραφε ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Αντιστοίχως, η «αλλαγή παραγωγικού μοντέλου» είναι το πρώτο και το τελευταίο καταφύγιο όλων των ελλήνων ηλιθίων. Είναι σαν την κόκα-κόλα που πάει με όλα, είναι το εντόπιο πανγιατρικό που θεραπεύει πάσαν νόσον.

Ρημάζει ο Εβρος, με τους κατοίκους του να τον εγκαταλείπουν; Χρειάζεται αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Βουλιάζει η Σαντορίνη από μιλιούνια τουριστών; Ανάγκη πάσα να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο. Φρακάρει κάθε μέρα ο Κηφισός από χιλιάδες αυτοκίνητα; Δίχως αλλαγή παραγωγικού μοντέλου δεν υπάρχει γιατρειά. Ερχονται φουσκωμένοι οι λογαριασμοί του ρεύματος; Ε, καλά, ποιος αμφισβητεί την ανάγκη αλλαγής παραγωγικού μοντέλου; 

Και πάει λέγοντας. Δεν έχει δασκάλους το σχολείο των Οθωνών στο Ιόνιο; Επαθε ζημιά η σοδειά των πορτοκαλιών στην Αργολίδα; Λείπει αναισθησιολόγος από το νοσοκομείο Λέσβου; Χτυπάει κόκκινο η τιμή της ρίγανης στα μπακάλικα της Νέας Ιωνίας; Πληρώνουμε τα άντερά μας για να αγοράζουμε Belhara και F-35; Υπάρχει έλλειψη αρδευτικών έργων στην Ιεράπετρα; Μία είναι η λύση για όλα αυτά, μαζί και ταυτοχρόνως. Πρέπει να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Αλλιώς τη βάψαμε.

Κάθε μέρα ακούω τουλάχιστον είκοσι φορές για την «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου». Ολοι ανεξαιρέτως το αλλάζουν τρις ημερησίως. Οπου βρεθούν και όπου σταθούν. Υπουργοί, βουλευτές, συμπολιτευόμενοι, αντιπολιτευόμενοι, καθηγητές, αναλυτές, συνδικαλιστές, τεχνοκράτες, καφενόβιοι, διδάκτορες, αναλφάβητοι, ταξιτζήδες, βιομήχανοι, πιτσιρικάδες, υπέργηροι, υπάλληλοι, αγρότες, προκομμένοι και τεμπελαριά…  όλοι ομνύουν στην «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας». 

Δίχως να έχουν ιδέα τι σημαίνει αυτό και δίχως να νιώθουν την παραμικρή ανάγκη να εξηγήσουν τι εννοούν. Και πώς να εξηγήσουν, αφού δεν ξέρουν; Αντιτίθενται σφόδρα σε οποιαδήποτε μικροαλλαγή συντελεστεί στη ζωή τους, στη δουλειά τους ή στην περιοχή τους, όχι διότι είναι φοβικοί και συντηρητικοί, αλλά, αντιθέτως, διότι είναι βαθιά ριζοσπάστες και προοδευτικοί, οπότε (στη θέση των μικρών βημάτων) ζητούν «συνολική αλλαγή παραγωγικού μοντέλου». 

Βεβαίως, αν παρ’ ελπίδαν εμφανιστεί καμιά τεκμηριωμένη πρόταση για πραγματική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου μας, η έκθεση Πισσαρίδη για παράδειγμα, την καταγγέλλουν αμέσως. Θέλουν αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου αλλά όχι αυτή τη συγκεκριμένη, την άλλη θέλουν, που έχουν στο προσωπικό τους cloud. 

Στο μεταξύ η χώρα αλλάζει κάθε μέρα. Η Ελλάδα της εποχής που πρωτάκουσα για «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη σημερινή Ελλάδα, που συνεχίζει να χρειάζεται «αλλαγή παραγωγικού μοντέλου». Και ενώ βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας ένα μικρό σταυροδρόμι ανάμεσα στο μονοπάτι της αρετής ή της κακίας (για εμάς και για τη χώρα), εμείς δεν ασχολούμαστε. Είμαστε πολύ busybody με τη «συνολική αλλαγή παραγωγικού μοντέλου» που πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Αυτή που θα μας σώσει μια και καλή από όλα τα προβλήματα πακέτο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News