Στην κυβέρνηση θεωρούν τον πληθωρισμό, που επιμένει, πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα και από τις πυρκαγιές και από τις πλημμύρες. Δεν ξέρω αν η πεποίθηση αυτή προέρχεται από τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων που καταφθάνουν ανελλιπώς κάθε βδομάδα στο Μαξίμου ή αν αποτελούν απαύγασμα εμπειρίας και λογικής σκέψης. Κορυφαίος υπουργός που συνεργάζεται συνέχεια με τον Μητσοτάκη, μου εκμυστηρευόταν προ ημερών ότι «με τον Ιανό είχαμε πιστέψει ότι χάθηκε (οικονομικώς) η Θεσσαλία και ότι παράλληλα την χάσαμε (ως κόμμα) και εμείς, όμως ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο».

Για να μη βάζω διαρκώς εισαγωγικά, απλώς μεταφέρω το σύνολο της οπτικής του, που πιστεύω ότι διατρέχει εν πολλοίς και τη συλλογική σκέψη του πρωθυπουργικού πολιτικού περιβάλλοντος. Οταν κάηκε η βόρεια Εύβοια, προκλήθηκε τεράστια συγκίνηση στους Ελληνες συνολικά. Οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής ένιωσαν ότι καταστράφηκαν. Οταν έγινε η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, προκλήθηκε πραγματικό εθνικό σοκ, που αμέσως μεταλλάχθηκε σε κοινωνική οργή. Και όμως, ούτε η παραγωγική δομή της Εύβοιας αλλοιώθηκε τελικά, ούτε πολιτικά υπήρξε κάποια επίπτωση. Ειδικά από τα Τέμπη, όλοι το περίμεναν κι όλοι διαψεύστηκαν.

Ενδεχομένως το ίδιο να συμβεί και με τη Θεσσαλία, πολύ πιθανότερο με τη Δαδιά, όπου οι κάτοικοι είναι πολύ λιγότεροι. Την ώρα της καταστροφής όλα περιγράφονται δραματικά και οι συνέπειες ανεπίστρεπτα μεγάλες, μετά όμως τα πράγματα φτιάχνουν ή ξεχνιούνται πολύ γρηγορότερα από όσο πιστεύουμε όταν όλα καίγονται ή πνίγονται. Το μυστικό είναι η προσαρμοστικότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών, που δείχνουν μέγιστη ικανότητα να ξεπερνούν φυσικές καταστροφές όταν δεν συνοδεύονται από θύματα. Αν υπάρχει θάνατος, όλα αλλάζουν.

Γι’ αυτό και στην κυβέρνηση θεωρούν ότι ο κάμπος θα ανακάμψει πολύ γρηγορότερα από όσο φανταζόμαστε, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο χρηματικών υποβοηθήσεων των πληγέντων. Το ίδιο πιστεύουν και για τον Εβρο. Για τη Ρόδο λένε ότι ήδη τα πεντάστερα που εκκενώθηκαν και οι αυλές τους κάηκαν, σήμερα είναι ξανά γεμάτα με τουρίστες. Κολυμπάνε οι Εγγλέζοι στη θάλασσα στο Κοκκάρι και χαζεύουν τη μαυρίλα στα γύρω βουνά.

Ο συνομιλητής μου έφερε μάλιστα ως κορυφαίο παράδειγμα τις φωτιές στην Χίο το 2012. Σε απανωτές πυρκαγιές από το 1981 μέχρι το 2012 κάηκε το σύνολο των δασών της Χίου και συνολικά το 80% του εδάφους της. Το 2012 κάηκαν και σχεδόν όλα τα μαστιχόδεντρά της. Ολοι τότε είχαν μιλήσει για πλήρη καταστροφή της οικονομίας του ακριτικού νησιού και για μαζική μετανάστευση των κατοίκων της. Ρίξτε σήμερα μια ματιά στην Χίο και θα δείτε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Το νησί ακμάζει. Ούτε πολιτική μεταστροφή παρατηρήθηκε. Αυτό που παραδοσιακά ψήφιζαν οι Χιώτες, συνεχίζουν να ψηφίζουν έως σήμερα.

Αυτός που είναι πολιτικά απρόβλεπτος είναι ο πληθωρισμός. Η καθημερινή διαπίστωση της ανόδου των τιμών στο ράφι, στον πάγκο της λαϊκής, στο νοίκι, σε συνδυασμό με τα χαμηλά εισοδήματα. Εκεί τα πράγματα έχουν ευθύ εκλογικό αποτέλεσμα και αφού δεν υπάρχει ουσιαστικός τρόπος να πέσουν οι τιμές (ας λένε για ελέγχους), το μόνο που απομένει είναι οι διαρκείς αυξήσεις μισθών, ημερομισθίων, συντάξεων κλπ. Που και το πληθωριστικό φαινόμενο τροφοδοτούν, αλλά και τον θυμό για την απληστία δεν καταλαγιάζουν. Πλην, άλλον δρόμο δεν βλέπουν. Τους βλέπω πιο κεϋνσιανούς από ποτέ. Καμιά σχέση με νεοφιλελεύθερους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News