Ο Μητσοτάκης θα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Παρά το μικροανάχωμα της απλής αναλογικής που έχει μπροστά του, παρά τα προβλήματα που είναι ακροβολισμένα στις άκρες του δρόμου του, κατά βάση η λεωφόρος του είναι ανοικτή. Ο λόγος είναι απλός και ευκρινής. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει άλλος ηγέτης ικανός να τον χτυπήσει, ο χώρος της αντιπολίτευσης αποτελείται από έναν παρηκμασμένο πρώην-ηγέτη και από έναν νεότερο που θέλει χρόνο για να γίνει, αν γίνει. Είναι άλλωστε και ο μόνος που έχει ένα σχέδιο για την χώρα, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτό, όλοι οι άλλοι ψάχνονται, πελαγοδρομούν και στηρίζονται στον αντι-Μητσοτακισμό. Ο αντι-Μητσοτακισμός όμως δεν έχει προοπτική.

Ναι, δεν έχει προοπτική, αλλά βραχυπρόθεσμα. Το πολιτικό μας τοπίο μοιάζει λίγο πολύ διαμορφωμένο ως και τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια. Αν όμως διευρύνουμε λίγο τον ιστορικό χρόνο προς τα μπρος και τα πίσω, τι άραγε θα παρατηρήσουμε; Η σημερινή κυρίαρχη κεντροδεξιά και φιλελεύθερη ΝΔ, έχει επιρροή στις μεσαίες παραγωγικές ηλικίες και στους μεγαλύτερους, δηλαδή στους συνταξιούχους. Στην νεολαία υπολείπεται σημαντικά. Πώς να το πω, ο Μητσοτάκης και το κόμμα του δεν είναι της μόδας στην πιτσιρικαρία. «Εντάξει, παιδιά είναι» θα πείτε, «είναι λογικό να βρίσκονται απέναντι στην κυβέρνηση ή το σύστημα. Όταν θα βγουν στην παραγωγή θα τα δουν αλλιώς».

Λάθος. Οι πολιτικές τάσεις της νεολαίας, μας περιγράφουν την πολιτική ζωή του τόπου την επόμενη δεκαετία. Τα μακρινά πρώτα αντιπολιτευτικά χρόνια, ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβερνούσε με 50%, αλλά σύσσωμη η νεολαία ήταν με την Αριστερά. Η αριστερή πιτσιρικαρία του 1974 έφερε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981. Οταν ο Ανδρέας κυβερνούσε τη χώρα χωρίς αντίπαλο, είδαμε ξαφνικά τη ΔΑΠ να σαρώνει μέσα στα «αριστερά» πανεπιστήμια. Σταγόνα στον πασοκικό ωκεανό. Κι όμως, εκείνη η δεξιόστροφη σπουδάζουσα νεολαία προανήγγειλε τη νίκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1989-90.

Το εκσυγχρονιστικό όραμα του Σημίτη που στον νεανικό χώρο μεταφράστηκε στην αποθέωση της κατανάλωσης, στην φούσκα των δήθεν ευκαιριών για ανέλιξη και στην (ως εκ τούτου) αποχή από την πολιτική, στην πραγματικότητα πρόσδεσε την νεολαία της εποχής στο ΠΑΣΟΚ της δεύτερης περιόδου. Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγει, ας μην ξεχνάμε ότι ο Κώστας Καραμανλής μέσα στην προεκλογική περίοδο χρειάστηκε να πάρει μέρος σε αθλητική εκπομπή ανάλυσης αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ. Σημεία των τότε απολιτίκ καιρών. Και όταν ο Καραμανλής αρμένιζε ανενόχλητος στην εξουσία του, είδε ξαφνικά το 2008 μια οργισμένη νεολαία να καίει την Αθήνα, έτσι στα καλά καθούμενα. Ηταν αυτή που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το 2015.

Τώρα λοιπόν, κάτι γίνεται πάλι εκεί στα χαμηλά των νεανικών ηλικιών. Κάτι προαναγγέλλεται για το πολιτικό μας μέλλον. Και κάτι πρέπει να κάνει η τώρα η ιθύνουσα τάξη της φιλελεύθερης και κεντροδεξιάς παράταξης, πριν είναι πολύ αργά. Να δώσει όραμα; Προοπτικές; Ελπίδα; Οδικό χάρτη; Δεν ξέρω τι, πάντως κάτι πρέπει να δώσει. Αλλά για να τα δώσει, πρέπει πρώτα να βρει. Τι να σου κάνει μόνος του κι ένας Κυριάκος; Τι να πρωτοπρολάβει;

Πόσο λειψή φαίνεται σε αυτά τα ζητήματα η μεγάλη παράταξη του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News