Οσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες με το περιστατικό ξυλοδαρμού της Σοφίας Πολυζωγοπούλου από τον σύζυγό της, Απόστολο Λύτρα, επιβεβαιώνουν ότι ζούμε στον αστερισμό ενός θλιβερού σουρεαλισμού. Μέσα στη βασική πλοκή αυτής της ιστορίας υπάρχουν πολλές μικρότερες παράλληλες πλοκές που μπορείς να σχολιάσεις. Μία από αυτές είναι η είσοδος του θύτη στο δικαστήριο.

Ο Απόστολος Λύτρας κρατούσε ένα σακάκι που έκρυβε τα χέρια του. Το λογικό είναι να υποθέσει κανείς ότι κάτω από το σακάκι τού είχαν φορέσει χειροπέδες. Πρόκειται για ένα πρωτόκολλο που ακολουθεί η αστυνομία στις προσαγωγές ατόμων που κατηγορούνται για κακουργηματικές πράξεις, σύμφωνα με όσα ανέφερε και ο Σταύρος Μπαλάσκας. Πολύ γρήγορα, βέβαια, η κάμερα κατέγραψε, και φανέρωσε, την παράκαμψη του πρωτοκόλλου στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οταν τα χέρια του Λύτρα ξεσκεπάστηκαν από το ύφασμα, λίγο πριν μπει στα δικαστήρια, η χειροπέδηση φάνηκε ότι ήταν ανύπαρκτη.

Θέατρο; Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το χαρακτήρισαν έτσι, κατηγορώντας τον κατηγορούμενο για μια ηθελημένη παραπλάνηση, μια σκηνοθετημένη είσοδο που σκοπός της ήταν να μας κάνει να πιστέψουμε ότι κάτω από το σακάκι τα χέρια του ήταν δεμένα. Ασφαλώς, ό,τι και να ζητήσει ένας κατηγορούμενος, ό,τι και να θέλει ο ίδιος, υποθέτει κανείς ότι τον τελικό λόγο τον έχει η αστυνομία. Η οποία οφείλει να ακολουθεί τους κανόνες, έτσι; Και να τους ακολουθεί για όλους, χωρίς εξαιρέσεις.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε μια παραβίαση του πρωτοκόλλου εκ μέρους των οργάνων του Νόμου. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί το άτομο που προσάγουν είναι ο Απόστολος Λύτρας, ένας πετυχημένος, γνωστός τοις πάσι δικηγόρος; Αν είναι έτσι, πολύ φοβάμαι ότι αυτά που ακούσαμε να λένε περί καριέρας και καταστροφής της, περί γκρεμίσματος φήμης του θύτη, παρ’ όλο που βρήκαν ισχυρό αντίλογο και αρνητικό σχολιασμό ως άκυρα και άστοχα επιχειρήματα υποστήριξης ενός ατόμου που ξυλοφόρτωσε τη γυναίκα του, μια χαρά λειτουργούν στη συνείδησή μας.

Αν κάποιος αποφάσισε ότι ο Λύτρας δεν χρειάζεται χειροπέδηση, παρά ένα σακάκι να καλύπτει τα χέρια του, τι τα θέλουμε τα πρωτόκολλα; Τι τους θέλουμε τους κανόνες αν καταργούνται κατά βούληση; Είναι εξοργιστικό να σκέφτεσαι ότι μπορεί έτσι να συνέβη, και είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι δεν συνέβη έτσι όταν το βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, στα πλάνα που οι κάμερες έχουν καταγράψει.

Σε άλλα νέα, εκ του εξωτερικού, ο τραγουδιστής Τζάστιν Τίμπερλεϊκ συνελήφθη στα Χάμπτονς γιατί αγνόησε μια πινακίδα «Στοπ» και όταν τον σταμάτησαν αρνήθηκε να κάνει αλκοτέστ. Οι φίλοι του παρακάλεσαν τις Αρχές να τον αφήσουν, αλλά το αίτημα δεν έγινε δεκτό και οι αστυνομικοί τού πέρασαν χειροπέδες, αναφέροντας ότι ήταν σε κατάσταση μέθης. Οι φωτογραφίες με τον Τίμπερλεικ να μπαίνει και να βγαίνει στα δικαστήρια με χειροπέδηση έχουν κάνει από το πρωί της Τρίτης τον γύρο του διαδικτύου.

Ας υποθέσουμε ότι ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ έφτανε στα ελληνικά δικαστήρια με τις κατηγορίες για παράβαση «Στοπ» και άρνηση αλκοτέστ. Θα είχε χειροπέδες στα χέρια; Ή, επειδή είναι σταρ, οι χειροπέδες θα κρίνονταν αχρείαστες; Δυστυχώς, όταν τα φαινόμενα σε κάνουν να αμφισβητείς το σύστημα, όταν σε προδιαθέτουν να θεωρήσεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε καν οι νόμοι, αισθάνεσαι ότι όλα μπορούν να συμβούν. Και λες, σιγά μην έβαζαν χειροπέδες στον σταρ βεληνεκούς, στον άνθρωπο που τον ξέρει όλη η υφήλιος. Εδώ δεν έβαλαν στον δικηγόρο που τον ξέρει μόνο το πανελλήνιο.

Και μετά νιώθεις μικρός και απροστάτευτος. Ενα εν δυνάμει θύμα της άνισης μεταχείρισης και της αδικίας. Της υποκειμενικής πρωτοβουλίας που καταργεί τον κανόνα και λέει: «Ο Λύτρας είναι, μωρέ, ποιες χειροπέδες; Ασε τις χειροπέδες τώρα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News