Το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε ηλικία 72 ετών, έγινε Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Εάν ζούσε σήμερα, δεν θα είχε και πρόβλημα να εκλεγεί Πρωθυπουργός, αλλά θα ήταν αδύνατον να γίνει πρόεδρος της ΕΠΟ ή της ομοσπονδίας καλαθοσφαίρισης, αφού ο νόμος περί αθλητισμού που ψηφίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο επιτρέπει την εκλογή μέχρι τα 70.

Αντίθετα με τα όρια ηλικίας, το όριο των θητειών στις ομοσπονδίες ήταν σωστό. Ο Βασίλης Σεβαστής έγινε πρόεδρος και αργότερα γενικός γραμματέας του ΣΕΓΑΣ το 1997. Ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος ξεκίνησε την παραγοντική καριέρα του σαν πρόεδρος της ΕΚΟΦ, που αργότερα έγινε Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος το 1984. Το 1983 ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μετείχε στις μεγάλες μάχες της άλωσης των ομοσπονδιών από τον Κίμωνα Κουλούρη.

Και από παλιούς, ουκ έστιν αριθμός. Από τον Μανώλη Κολυμπάδη μέχρι τον Μανώλη Κατσιαδάκη και από τον Σπύρο Ζαννιά μέχρι τον Ισίδωρο Κούβελο υπάρχουν πρόεδροι που ξεκίνησαν την καριέρα τους πριν από 20 και 30 χρόνια.

Μέχρι τρεις θητείες στη θέση του προέδρου και δύο στις θέσεις του ταμία ή του γενικού γραμματέα δίνουν τον χρόνο να γίνει κάποιο έργο. Παραπάνω, και η ομοσπονδία γίνεται αμπελοχώραφο του παράγοντα. Το «για μένα εδώ είναι το σπίτι μου» γίνεται κυριολεκτικό. Με droit du seigneur μάλιστα, όπως καταγγέλθηκε στην περίπτωση της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας. Πάμε λοιπόν στις καταγγελίες της Μπεκατώρου.

Η διοίκηση της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας με την πρώτη ανακοίνωση έδωσε την εντύπωση του αμπελοχώραφου. Αντί να έχει κάνει αμέσως έρευνα μετά τις καταγγελίες που έγιναν τον Νοέμβριο, όταν το θέμα πήρε έκταση, η ομοσπονδία έβγαλε μια ανακοίνωση που έδινε την εντύπωση της «δικής μας υπόθεσης». Το «γιατί δεν το κατήγγειλες πρώτα σε εμάς;». Η απάντηση είναι απλή. Γιατί κανένας αθλητής δεν πιστεύει ότι μια διοίκηση ύστερα από 23 χρόνια θα στραφεί εναντίον μέλους της αντί να το κουκουλώσει.

Ο αθλητισμός βασίζεται σε σχέσεις εξουσίας, ο παράγοντας διατάζει τον προπονητή ή τον αθλητή και ο προπονητής τον αθλητή. Και οι ηλικίες είναι μικρές, οπότε το προνόμιο της εξουσίας εύκολα μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Καλώς, λοιπόν, η διοίκηση της ιστιοπλοΐας παραιτήθηκε, καλώς η ΝΔ ανέστειλε την κομματική ιδιότητα του καταγγελλόμενου και καλώς η υπόθεση πήγε στον εισαγγελέα. Από την άλλη, κακώς ο Λευτέρης Αυγενάκης έμπλεξε τα οικονομικά. Ακόμα και αν η διοίκηση της ιστιοπλοΐας το έπαιζε τόσα χρόνια Κόζα Νόστρα στη λογική του «τα προβλήματά μας τα λύνουμε εμείς» ο Αυγενάκης δεν έπρεπε να κάνει τον Τζέι Εντγκαρ Χούβερ και να κυνηγήσει τη διοίκηση της ιστιοπλοΐας για το «πόθεν έσχες», όπως ο αρχηγός του FBI κυνήγησε τον Αλ Καπόνε για τις φορολογικές παραβάσεις.

Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος θέλει όσο πιο πολλές καταδίκες γίνεται. Ομως, μια καταγγελία για τη σχέση εμπιστοσύνης που πρέπει να έχουν ο αθλητής και ο γονιός, που εμπιστεύτηκε το παιδί του, με τον παράγοντα, μετατρέπεται σε έναν έλεγχο για τυχούσες οικονομικές παραλείψεις και ατασθαλίες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News