Το ξεχασμένο σύνθημα «όσο πιο πολλά έδωσες, τόσο πιο πολλά χρωστάς» το πρωτοείδα τυπωμένο σε μια αφίσα του παλαιστινιακού PLO. Η τυπογραφική μηχανή που την έφτιαξε δεν πρέπει να υπάρχει πια – ύστερα από 40-50 χρόνια, και οι πιο εξελιγμένες μηχανές μιας εποχής καταλήγουν παλιοσίδερα. Το σύνθημα αναφερόταν στην προσωπική –μέχρις εσχάτων– προσφορά κάθε αγωνιστή του παλαιστινιακού αγώνα, δεν είχε καμιά σχέση με υπουργεία Οικονομικών, Λογιστήρια του Κράτους και αποζημιώσεις συφοριασμένων από ακρίβειες και πανδημίες πολιτών.

Πού να το φανταζόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που τότε ήταν πέντε-δέκα χρόνων, ότι κάποια στιγμή της ζωής του το σύνθημα αυτό θα γινόταν σήμα κατατεθέν όλων των αντιπάλων και εχθρών του. Και μάλιστα, δίχως την αγωνιστική αύρα του απελευθερωτικού αγώνα των κατατρεγμένων, αλλά εκχυδαϊσμένο και μπακαλοποιημένο από μια αντιπολίτευση που διαρκώς ζητάει «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», με αυτό το «όλα» να ξεχειλώνει διαρκώς εκτεινόμενο ως το άπειρο.

Από την πρώτη ημέρα που ο Μητσοτάκης έγινε Πρωθυπουργός, δίνει. Ξεκίνησε ανυποψίαστος μειώνοντας φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, ΕΝΦΙΑ και εισφορές αλληλεγγύης, για να συνεχίσει με επιστρεπτέες προκαταβολές, επιδοτήσεις ενοικίων και κρατική πληρωμή μισθών σε κλειστές επιχειρήσεις λόγω πανδημίας. Οι επιστρεπτέες αριθμήθηκαν, από το ένα φτάσαμε στο τρία και το τέσσερα, για να γίνουν στη συνέχεια μη επιστρεπτέες. Μοίραζε επί δύο και πλέον χρόνια, όταν είχε μια αντιπολίτευση που απαιτούσε την άνοιξη του 2020 να τα δώσει «όλα μπροστά, τώρα». Τόσο προνοητικοί ήταν αυτοί που τώρα τον κατηγορούν ότι δεν πρόβλεψε το παγκόσμιο κύμα πληθωρισμού και την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία.

Μάταιος ο κόπος του. Τα 45 δισ. που μοίρασε ήταν ψίχουλα και φιλοδωρήματα. Η αντιπολίτευση ήθελε πάντα παραπάνω, πολύ παραπάνω. Η κατά 9,6% αύξηση του κατώτατου μισθού ήταν κοροϊδία. Ο Τσίπρας και ο Κουτσούμπας ήθελαν τα διπλάσια. Και αν παρ’ ελπίδαν τα είχε δώσει, θα απαιτούσαν τριπλάσια. Μόλις άρχισαν οι αυξήσεις του ρεύματος, έδωσε πάλι την επιδότηση. Τρίχες. Δεν έφτανε ούτε για καραμέλες.

Χθες έδωσε άλλα 4 δισ. Πολλά από αυτά, αναδρομικά. Μάταιος κόπος, δεν φτάνουν, δεν αρκούν. Επρεπε να δώσει διπλάσια (ή μήπως τριπλάσια) και με άλλον τρόπο. Πάντα στο τσεπάκι του Τσίπρα υπάρχουν περισσότερα που θα δίνονταν με τον «σωστό» τρόπο. Τα τρία μνημόνια αφαίρεσαν από την ελληνική οικονομία περί τα 80 δισ. μέσα σε διάστημα δέκα χρόνων, ο Μητσοτάκης έχει δώσει 50 δισ. μέσα σε μόλις τρία, αλλά συνεχίζει να ηγείται της «χειρότερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης».

Αυτή είναι εν τέλει η ιστορία της πρώτης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οσο πιο πολλά έδωσε, τόσο πιο πολλά χρωστά. Κι αυτή είναι εν τέλει η ιστορία της δεύτερης αντιπολιτευτικής θητείας του Τσίπρα. Οσο πιο πολλά βούτηξε από τις τσέπες μας ως κυβέρνηση, τόσο περισσότερα δικαιούται να απαιτεί ως αντιπολίτευση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News