Αν δώσουμε βάση στο «affaire Γιαν Μουά» ( πρόσφατο μισογυνιστικό κρούσμα, όταν ο βδελυρός αλλά ειλικρινής γάλλος συγγραφέας δήλωσε ότι δεν κοιτάζει ποτέ γυναίκες από 50 και άνω), τα 50 για τη γυναίκα είναι πρωτίστως η ηλικία της «αορατότητας». Είναι αυτό το απροσδιόριστο, άφυλο, αταξικό «κυρία» με το οποίο αρχίζουν αίφνης να σε προσφωνούν οι εγχώριοι οδηγοί ταξί.

Αυτές τις αόρατες πενηντάρες παραλαμβάνει στο καινούργιο, προς έκδοση τον ερχόμενο Αύγουστο, βιβλίο της «Is there still Sex in the City?» η Κάντας Μπάσνελ (η Paramount Television έχει ήδη «κλείσει» τα τηλεοπτικά δικαιώματα). Η ίδια δηλώνει περιχαρής που απεικονίζει την «πολυσύνθετη πραγματικότητά τους». «Κάποτε το να είσαι γυναίκα στα 50 σήμαινε την αρχή της σύνταξης» σχολιάζει. «Κανείς δεν περίμενε ότι μπορείς να γυμνάζεσαι, να ξεκινάς νέες δουλειές, να μετακομίζεις σε άλλες Πολιτείες, να κάνεις one night stands με αγνώστους και να ξεκινάς από την αρχή».

Οι ειδικοί πλέον μιλούν για «μια δημογραφική έκρηξη». Τόσο στον αριθμό των μεγαλύτερων γυναικών που εργάζονται (και στα 60 και 70 τους), όσο και στην αναγνώριση της εμπειρίας και των γνώσεων τους. Ιδιαίτερα στην #MeToo εποχή ο ηλικιακός ρατσισμός είναι passé. Ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης, η ηλικία των 50+ δεν εμπεριέχει μόνο αναπόδραστα φινάλε, όπως το τέλος της νεότητας ή των ψευδαισθήσεων γύρω από αυτήν. Περιλαμβάνει και restart: πχ μια νέα καριέρα (πχ αν έχεις χάσει τη δουλειά σου ή αν έχεις απαυδήσει από αυτήν) και μια νέα φιλοσοφία ζωής (πχ μετά από ένα επώδυνο διαζύγιο).

Παραμένει, φυσικά, η διαβόητη ηλικία της εμμηνόπαυσης. Μόνο που αυτή έχει πλέον βγει από τη «ντουλάπα». Οι Ελληνίδες μιλούν για τα συμπτώματά της (την αϋπνία, τη μειωμένη λίμπιντο κοκ), χωρίς να νιώθουν ότι πρόκειται για εξωτική μεταδοτική νόσο. Χωρίς όλα αυτά βέβαια να αποκλείουν ότι στα 50 σου μπορείς να είσαι μητέρα, γιαγιά αλλά και μωρομάνα (σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, 148 Ελληνίδες έγιναν μητέρες σε ηλικία άνω των 50 ετών το 2017, σε σχέση με τις 52 το 2007 και τις μόλις 26 το 1997).

Οταν ήδη υπάρχουν παιδιά, τα 50+ είναι κατά κανόνα η εποχή της «άδειας φωλιάς» (όταν η κόρη ή ο γιός εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία). Ο τρόπος που θα συμφιλιωθείς με αυτή την βίαιη απουσία είναι καθοριστικός για την εν γένει συμφιλίωσή σου με τα 50. Υπάρχουν δύο συνομοταξίες «empty nesters». Eκείνες που οιμώζουν και ζουν μέσα από τις ζωές των παιδιών τους (ενίοτε το χαλασμένο καζανάκι στο σπίτι του παιδιού στη Μαυροματαίων ή στο Εδιμβούργο αποτελεί αντικείμενο μακροσκελών συσκέψεων μέσω What’s Up). Και βέβαια εκείνες που αποδέχονται τη νέα πραγματικότητα, βρίσκοντας υγιείς ή μη διεξιόδους εκτόνωσης: ανανεώνουν τη σχέση με τον σύντροφό τους, ανταγωνίζονται λυσσαλέα την 18χρονη κόρη τους (πχ με πιο αποκαλυπτικό κορμάκι στη hot yoga), χτυπούν υπερωρίες στο γραφείο κτλ.

Oσο για την πολυπληθή πλέον δημογραφική ομάδα των ατέκνων, τα 50+ είναι αισίως η ηλικία της απόλυτης ελευθερίας και απενοχοποίησης: κανείς πια δεν σε ρωτάει γιατί δεν απέκτησες παιδιά, οι αμφιταλαντεύσεις και οι (τελευταίες) αναταράξεις είναι για τις 40+, το θέμα της γονιμότητας σε αφορά πλέον όσο και το πιο πρόσφατο tweet του Ντόναλντ Τραμπ.

Τα 50 είναι επίσης η ηλικία της δεύτερης εφηβείας (δεν αναγνωρίζεις το σώμα σου, ούτε το βλέμμα των άλλων πάνω του). Είναι η εποχή ενός διαγενεακού bonding (έρχεσαι πολύ πιο κοντά με τις μεγαλύτερες και τις μικρότερες σου γυναίκες), της δεύτερης ευκαιρίας, της συμφιλίωσης με το παρελθόν και της γενικής ανασύνταξης προκειμένου να προετοιμάσεις την τελευταία επίθεση στη θνητότητά σου (καλύτερη διατροφή, άσκηση κτλ). Είναι βέβαια και η πρώτη φορά που επιστρατεύεις «τα όπλα» του επερχόμενου γήρατος (πχ «Κουράστηκα να ακούω μαλακίες»).

Είναι, επίσης, η εποχή των προδιαγεγραμμένων επιβαρύνσεων (φροντίδα υπέργηρων γονέων) και των εκτός προγράμματος απωλειών (ακόμα και συνομηλίκων). Είναι η ηλικία που δεν θέλεις να αναγράφεται στο βιογραφικό σου όταν ψάχνεις για δουλειά. Η ηλικία της μέτρησης οστικής πυκνότητας. Του διαβρωτικού deja vu (πχ ξέρεις ακριβώς την πορεία μιας σχέσης) και των ηλίθιων νουθεσιών από τα γυναικεία περιοδικά: «Μπορείς και εσύ να φορέσεις τζιν παντελόνι, αρκεί να το πάρεις δύο νούμερα μεγαλύτερο».

Αναμένοντας τη νέα σειρά της Μπάσνελ, ευελπιστώ ότι δεν θα βρίθει των γνωστών κλισέ: «τραβηγμένες» σαν μαϊμούδες πενηντάρες με Μανόλο Μπλάνικ μιλούν στο Βluetooth με τον σέξι 30άρη προσωπικό τους βοηθό στην υπερεπιτυχημένη start up τους κοκ. Γιατί είναι σα να μην έχουμε καθόλου μετακινηθεί στην εικόνα μας γι΄αυτές. Ορατότης μηδέν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News