«Τα κόμματα αντικατοπτρίζουν την βάση των ψηφοφόρων τους, όχι των μελών τους». Θα υπέθετε κανείς ότι αυτή η προδήλως ανορθόδοξη -για πολιτικό κόμμα-  φράση, θα αποτελούσε θέσφατο κάποιου αρχηγίσκου μικρής απολιτίκ κίνησης που στηρίζεται πρόσκαιρα πάνω στην συγκυριακή  επιρροή του ηγέτη της προς ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος. Λάθος. Την φράση αυτή την εκστόμισε αρχηγός κραταιού κόμματος της  «ριζοσπαστικής αριστεράς», ένας αρχηγός που –ως φαίνεται- ποτέ δεν θα πάψει να μας αφήνει κατάπληκτους με τις ιδεολογικοπολιτικές του πιρουέτες. 

Το διάβασα στην συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο ieidiseis.gr. Θα μου πείτε, απ’ όλη την συνέντευξη, αυτό το δευτερεύον με εντυπωσίασε; Και όμως, ναι. Διότι όλα τα υπόλοιπα που ξεφούρνισε είναι φτερά στον άνεμο μιας συγκυρίας που παρά τις δυσκολίες της βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα στον Αλέξη, αυτή η φράση του όμως είναι η βάση της σκέψης και της πράξης του. Είναι ο τσιμεντένιος σκελετός του οικοδομήματος του, η σιδηροδρομική γραμμή που διασχίζει την πεδιάδα της πολιτικής του λογικής. Ως τέτοια, δεν αλλάζουν στον αιώνα τον άπαντα, δεν φτιασιδώνονται ο κόσμος να χαλάσει. 

Ανακεφαλαιώνω το λοιπόν: Κατά τον Τσίπρα, δεν είναι το κόμμα που πείθει και καθοδηγεί τους οπαδούς, είναι οι οπαδοί που κανονίζουν τον χαρακτήρα και την πολιτική του κόμματος. Ένα άναρχο δηλαδή, πολυπληθές και πολυσυλλεκτικό εκλογικό σώμα, μπαίνει μπροστά από τον πολιτικό φορέα, υπαγορεύοντας του  προθέσεις, θέσεις, στόχους και επιλογές. Μπαίνει –σα να λέμε- το μουλάρι μπροστά από τον αγωγιάτη και τον κατευθύνει όπου θέλει αυτό. Μην θεωρήσετε ανίερη την παρομοίωση, διότι δεν είμαι εγώ που παρομοιάζω το εκλογικό σώμα με μουλάρι, ο Τσίπρας είναι που συνειδητά εγκαταλείπει τον θεσμικό ρόλο του καθοδηγητή-αγωγιάτη, πιστεύοντας πως αν ακολουθεί το τετράποδο στον δρόμο που εκείνο επιθυμεί, το ‘χει και του χεριού του.

Αυτή η θεωρητική αντίληψη για τον ρόλο του πολιτικού φορέα, θα έκανε κάθε σοβαρό αρχηγό θεσμικού δεξιού κόμματος να γελάσει, κάθε αρχηγό αξιοπρεπούς σοσιαλδημοκρατικού κόμματος να ανατριχιάσει και κάθε ηγέτη αριστερού κόμματος πρώτα να φρίξει και έπειτα να κινητοποιήσει τα πειθαρχικά όργανα για άμεση διαγραφή όποιου το υποστηρίζει. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να  υποστηρίξουν αυτή την θεωρία, θα ήταν ο Καμένος όταν έφτιαχνε τους ΑΝΕΛ ή ο Βελόπουλος όταν ανακοίνωνε την Ελληνική Λύση. Περιττό να ταξιδέψω σε παλιότερους χρόνους, τότε που ο ο Λένιν έλεγε ότι «η εργατική τάξη είναι η πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος και το κόμμα της είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης», αυτά είναι για τα πιτσιρίκια που πάνε Γράμμο. Και ο Αλέξης θα μπορούσε άνετα να είναι και στις δυο πλευρές του Γράμμου, αρκεί να ήταν αρχηγός.

Θα πείτε ότι παραδίνω σημασία σε μια φράση που εκτοξεύτηκε ως δήθεν ιδεολογικό αντίβαρο στον Ευκλείδη, στον Φίλη και στην παρέα των +53 που νιώθουν την ανάσα των πασόκων στον σβέρκο τους μέσα στο ίδιο τους το κόμμα. Έχετε δίκιο, αλλά η σημασία της φράσης ξεπερνά την αξία αυτών που προσπαθεί να κατακεραυνώσει. Διότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για το πολιτικό σύστημα ενός τόπου, από το να κατέχει τον έναν πόλο του δικομματισμού ένα κόμμα δίχως την παραμικρή αρχή. Κόμμα που θεωρητικοποιεί τη συνειδητή εγκατάλειψη εκ μέρους του της καθοδηγητικής του ιδιότητας πάνω σε αρχές, κόμμα που μετατρέπει σε ιδεολογία τον κατώτατο μέσο όρο των απαιτήσεων ενός χαοτικού εκλογικού σώματος.

Όταν από το κόμμα αρχών πάμε στο προσωποπαγές και από το προσωποπαγές στο απροκάλυπτα λαϊκίστικο, τα μαντάτα δεν είναι καλά. Όχι υποχρεωτικά για το ίδιο το κόμμα που έχει πάρει την κατρακύλα ή για τον αρχηγό του, αλλά για το πολιτικό σύστημα του τόπου. Ακόμα και στην περίπτωση του μοντέλου του ενάμισι κόμματος που φαίνεται ότι βαδίζουμε, πάλι είναι πρόβλημα να έχει κακοφορμίσει το μισό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News