Ο νεαρός άνδρας φορούσε ένα κοστούμι και τακούνια πανύψηλα και αυτοκαμαρώθηκε στους τηλεοπτικούς δέκτες. Εκανε και άλλες αντίστοιχες εμφανίσεις. Γούστο του και δικαίωμά του. Ο νεαρός άνδρας αξιοποιεί τη δυνατότητα να ντύνεται όπως του αρέσει κι ας μη μοιάζει η εμφάνισή του με τον καταδυναστευτικό μέσο όρο των ανθρώπων.

Ο άνδρας, ευτυχώς, γεννήθηκε στα χρόνια μας. Ζούμε τα καλύτερα χρόνια των αιώνων όσον αφορά τη δημοκρατία και τον σεβασμό στα δικαιώματα των ανθρώπων. Μη συγκρίνετε με το «απόλυτο», αλλά με το κοντινό παρελθόν ή και το παρόν τού μη «δυτικού» κόσμου. Αν ο νεαρός άνδρας κυκλοφορούσε έτσι, σε ένα άλλο γεωγραφικό σημείο του κόσμου, θα του «κρεμούσαν κουδούνια». Στις μέρες μας έχουμε κάνει αξιοσημείωτα βήματα στον σεβασμό, όχι της διαφορετικότητας, αλλά στην ιερότητα της μοναδικότητας τού κάθε ανθρώπου και των βιωμάτων που έχτισαν την κάθε προσωπικότητα.

Η ορατότητα –ως όρος που διακηρύσσει τη δυνατότητα του καθενός να δείχνει την αλήθεια του χωρίς να τον πυροβολεί κανένας με αναιδή σχολιασμό και bullying– γίνεται δρόμος από πολλούς για να τον διέλθουν ακόμα περισσότεροι μέχρι –μακάρι κάποτε– όλοι. Λατρεύω τους νέους κανόνες ηθικής όπως γράφονται, χωρίς να γράφονται, από τη νέα γενιά.

Αν μιλώντας στον γιο μου αναφέρω «μια χοντρή», θα με μαλώσει, αν περιγράψω «ένας Αλβανός» αυτόματα θα με συνετίσει. Και ο κορονοϊός, πέραν της τραγωδίας που έφερε με τον τεράστιο αριθμό νεκρών παγκοσμίως, παράλληλα, μας ψιθύρισε στο αυτί ότι η ζωή τού καθενός μας είναι μία, μικρή και απρόβλεπτη. Εσπασε τα μούτρα στην ασυναίσθητη αλαζονεία τού «σύγχρονου». Δεν είμαστε δα και Κύριοι των πάντων! Ανασφάλεια, αγωνία, κρίσεις πανικού, αυτοάνοσα. Αξιολόγηση τού «μαζί» ως ύψιστη αξία και επανεξέταση πολλών αρχέγονων… Φτάσαμε μέχρι να ζυμώνουμε ψωμί, να σκεφτόμαστε την επιστροφή στην επαρχία, τη δουλειά από το σπίτι…

Θύμωσα, αλήθεια θύμωσα με τον νεαρό άνδρα. Απολαμβάνει όλα τα προνόμια των δημοκρατικών μας χρόνων και αξιών, αυτά που έχει επιτακτική ανάγκη και η δική του ψυχούλα, αλλά, την ίδια στιγμή, αυτός ο «διαφορετικός», που και για πάρτη του ένα σωρό άνθρωποι αγωνίζονται… Ως και οφείλουμε… Κι έρχεται, ο ίδιος, αυτός ο ίδιος να χλευάσει μια άγνωστή του γυναίκα σε μια ιδιωτική της έξοδο αν φοράει ριγέ και να την τραβήξει με το κινητό του και να την πετάξει στα «λιοντάρια» για να την κρίνουν όλοι μαζί… Τι να κρίνουν, μωρέ; Αντί να χαρεί τη «στιγμή» του σε ένα μπαρ γίνεται περισκόπιο Κατίνας παλιάς γειτονιάς… Τι να το κάνω το δήθεν έρμο του προχωρημένο ντύσιμο… Πιο βαθύ ντεμοντέ πεθαίνεις!

Μα τίποτα δεν κατάλαβε; Τίποτα δεν αξιολόγησε από όσα ευεργετήματα δέχτηκε η δική του ψυχή από τα σύγχρονα ήθη; Ο νεαρός άνδρας είναι αφόρητα ριγέ. Ολος! Μια γραμμή άσπρη, για τα δικά του προνόμια, μια γραμμή μαύρη κατάμαυρη, για τα ίδια προνόμια των άλλων, που όμως δεν τους τα επιτρέπει. Αντε, αγόρι μου, να μορφωθείς. Αυτό είναι μόρφωση στις μέρες μας.

Γύρω μας, ένα σωρό ριγέ. Υποκριτές. Αυτό ξεσκέπασε ο νεαρός άνδρας στην αναιδή αφέλεια και στη βαθιά αμορφωσιά του. Τι όμορφα που αλλάζει μέρα με την ημέρα ο κόσμος! Σηκώθηκε το σύμπαν να τον συνετίσει.

ΥΓ. Επιτρέψτε μου να μεταφέρω ένα πολύ εσώψυχο κείμενο, κοινοποίηση γυναίκας, της Κύνθια Μπουλουμπίνα, από το FB. «Δεν θα βάλω ρίγες. Η ζωή μου όλη, σχόλια πίσω από την πλάτη μου, ματιές από κινητά αγνώστων με έλλειψη τακτ, που σηκώνονται να φωτογραφίσουν, να σχολιάσουν, να χασκογελάσουν… να φοβάσαι να βγεις βόλτα, να ντυθείς, να γδυθείς, να μπεις στο αεροπλάνο, να φλερτάρεις, να πιστέψεις ότι αυτός που σε φλερτάρει το εννοεί, ότι σε αγαπάνε… όλα. Θα σταματήσω τα δάκρυά μου και θα ανεβάσω αυτή τη φωτογραφία από την αγαπημένη μου Χάλκη. Και άι χάσου μυρμηγκάκι».

(Το αντιγράφω επ’ ακριβώς χωρίς να κοινοποιώ τη φωτογραφία της. Λάτρεψα το κλείσιμο).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News