Αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Νίκος Ανδρουλάκης πήρε μια πρώτη αμυδρή γεύση της πίεσης (με ποιον είσαι – με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις) που θα δεχτεί μέχρι τις εκλογές. Η οποία είναι παιδική χαρά μπροστά στο επόμενο κύμα πίεσης που θα υποστεί μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών. Και αν το σκληρό αυτό δίλημμα απευθυνθεί μόνο στον Ανδρουλάκη, καημός δεν θα ’ναι. Με δυο γενικόλογες και εν πολλοίς ασυνάρτητες ατάκες, ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ θα θεωρήσει ότι το ξεπερνά. Για παράδειγμα, στο ερώτημα «είστε υπέρ ή εναντίον της προκήρυξης εκλογών αυτή τη στιγμή;», ο Ανδρουλάκης απαντά: «Τις εκλογές θα τις επιβάλει ο λαός». Δηλαδή;

Oταν όμως το δίλημμα ξεφύγει από την κορυφή και ενόψει κάλπης κατηφορίσει προς τις μάζες των κεντρώων ψηφοφόρων, τότε οι πολιτικές υπεκφυγές ενδέχεται να μην αποδειχθούν εξίσου παραγωγικές όσο εμφανίζονται τώρα για τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Οι εκλογές έχουν πάντα ένα ουσιώδες διακύβευμα. Γίνονται για να φτιαχτεί κυβέρνηση στον τόπο. Oσα παιχνίδια, τερτίπια, συμμαχίες, επιχειρήματα ή δικαιολογίες κι αν στροβιλιστούν γύρω από την κάλπη, το τελικό τους ζητούμενο παραμένει το ίδιο. Ποια κυβέρνηση θα αναλάβει τα ηνία του τόπου. Κι αν ένας αρχηγός πιστέψει ότι μπορεί τεχνηέντως να ξεφύγει από αυτήν την αμείλικτη ζυγαριά, οι ίδιοι οι ψηφοφόροι δεν θα ξεφύγουν. Δεν τους συμφέρει, παίζεται η ζωή τους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Ομως για κάποιον ακαθόριστο λόγο, η πολιτική ζωή της περιόδου μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από δεκάδες άλλα ζητήματα και ερωτήματα, πλην του κυρίαρχου παιγνίου της εξουσίας. Ο Τσίπρας παλεύει να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του βασικού πόλου της Κεντροαριστεράς. Ο Τσίπρας παλεύει να διασφαλίσει την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Ο Ανδρουλάκης παλεύει να καθιερωθεί το ΚΙΝΑΛ ως δεύτερος πόλος. Ο Ανδρουλάκης παλεύει να αποδείξει ότι είναι αξιοπρόσεκτος πολιτικός ηγέτης. Ναι, υπάρχουν αυτές οι δευτερεύουσες διαμάχες, που όμως δεν είναι δυνατόν να αντικαταστήσουν την βασική: ποιος θα είναι κυβέρνηση ως το 2027.

Η θεωρία ότι το πολιτικό σκηνικό (και η χώρα) θα παραμείνει ακίνητο και ακέφαλο, μέχρι να επιλύσουν τελειωτικά τον εμφύλιό τους ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ, είναι ουτοπική και βλακώδης. Η αντίληψη, επίσης, ότι οι δυσαρεστημένοι της διακυβέρνησης θα φύγουν από τον Μητσοτάκη διότι είναι αποτυχημένος κυβερνήτης, αλλά αντί να ψάξουν αντικαταστάτη του θα ενταχθούν στον εμφύλιο των δύο άλλων, είναι εξίσου ανόητη. Αυτός που θα φύγει (αν φύγει) από τον Κυριάκο διότι θα τον θεωρήσει ανεπαρκή, θα το κάνει για να φέρει στη θέση του έναν επαρκέστερο, όχι για να τοποθετηθεί υπέρ του Τσίπρα ή του Ανδρουλάκη σε έναν πόλεμο που θα λήξει έπειτα από χρόνια. Αν τους επόμενους μήνες εμφανιστεί κάποιος που (δυνητικά) μπορεί να κυβερνήσει στη θέση του Μητσοτάκη, ο δυσαρεστημένος ψηφοφόρος ενδέχεται να τον βοηθήσει. Αν δεν εμφανιστεί, δεν θα φύγει από τον Μητσοτάκη τελικά. Μην μπερδεύουμε τον ενοχλημένο ή τον δυσαρεστημένο με τον αυτόχειρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News