Αλλοι κερδίζουν τη μάχη με τον κορονοϊό κι άλλοι τη χάνουν. Κι άλλοι αντί να πολεμούν την αρρώστια, πολεμούν τους γιατρούς που προσπαθούν να τους σώσουν.

Οταν πεθαίνουν αυτοί οι τελευταίοι, πώς να το πούμε; Να το πούμε θάνατο, αυτοκτονία, μάχη που χάθηκε ή μάχη που δεν δόθηκε ποτέ;

Μισό αιώνα έζησε η Αντιγόνη Π. που πέθανε νοσηλευόμενη στον «Ευαγγελισμό» με Covid-19. Και μιας και προσφέρεται το όνομά της για αναφορές σε αρχαία τραγωδία, ως Χορός παρακολουθούμε σήμερα να κάνουν τον γύρο του Διαδικτύου τα απεγνωσμένα της μηνύματα κατά της διασωλήνωσης:

«ΣΟΣ. ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ», έγραφε πριν από λίγες ημέρες.

Ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας. Μία Αντιγόνη που ήθελε να ζήσει και πίστευε πως τη σκοτώνει αυτό που οι επιστήμονες θεωρούσαν απαραίτητο στη μάχη της.

«Αδικος θάνατος», γράφουν σήμερα πολλοί. Συγχωρέστε με, αλλά όποιος έχει δει δικό του άνθρωπο να λιώνει από μια αρρώστια που πραγματικά δεν νικιέται, δεν θα συμφωνήσει. Βλάσφημος θάνατος, μου μοιάζει πιο ταιριαστό. Βλασφημία για όσους πάλεψαν με νύχια και με δόντια χωρίς καμιά ελπίδα, βλασφημία και για όσους από όταν άρχισε η πανδημία θυσιάστηκαν για να σωθούν άλλοι.

Και επιστρέφοντας σε όρους τραγωδίας, αναρωτιέμαι τι θα τους έλεγε ένας αρνητής, αν τους συναντούσε στο βασίλειο του Αδη. Αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, θα έχει ενδιαφέρον μια μεταξύ τους συνάντηση.

Συλλυπητήρια στην οικογένεια της Αντιγόνης και κάθε ανθρώπου που φεύγει με αυτόν τον τρόπο. Είθε ο θάνατός τους να ανοίξει χώρο στο μυαλό των αρνητών για λίγη σωτήρια λογική. Είθε, επίσης, να βρεθεί ένας εισαγγελέας να μαζέψει επιτέλους τους θανατοπατέρες των αρνητών που αλωνίζουν ανενόχλητοι με βλακώδη πύρινα κηρύγματα στο Διαδίκτυο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News