Διάβασα ένα άρθρο στο Atlantic για τα μπιφ που παίζονται στην Αμερική, στα social, όπου πάνε διάφοροι άσχετοι ράπερ και πυροβολιούνται στα καλά καθούμενα, επειδή είπε ο ένας τον άλλον «αδερφή» στο Instagram. Και πυροβολιούνται και οι ακόλουθοί τους, αυτό είναι το σημαντικό. Διότι τα μπιφ στις μέρες μας διαδίδονται εν ριπή οφθαλμού μέσω του Internet.

(Για τους μπούμερς, «μπιφ» σημαίνει διαμάχη).

Το άρθρο ξεδιπλώνεται ανατριχιαστικά και εξηγεί πώς μια απλή παρεξήγηση, ή ένα διαφημιστικός καβγάς στο Internet, μπορεί ταχύτατα να οδηγήσει σε έναν κανονικό πόλεμο, με κανονικές σφαίρες. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μπορεί να μην σκόπευαν ποτέ να ρίξουν ούτε πιστολιά, θέλουν να το κάνουν πολλοί από τους ακολούθους τους, όμως. Και, όλο και πιο συχνά, το κάνουν. Πριν το διαβάσω γελούσα με τους δικούς μας τράπερ, ο Σιν Μπόι και ο άλλος που δεν τον θυμάμαι, που απειλούσαν ο ένας τον άλλον διαδικτυακά. Μου ήταν προφανές ότι το έκαναν για δημοσιότητα. Το υποτιμάμε, όμως, το Internet… Την ταχύτητά του, τη δυεισδυτικότητά του, τα πάντα.

Αμέσως μετά μπήκα στο ίδιο το Internet, λοιπόν, και είδα να διακινείται μια ανάρτηση από διαδικτυακή ομάδα ΑΕΚτζήδων που καλούν άλλους ΑΕΚτζήδες να πάνε να τη στήσουν στο σταθμό «Πατήσια» για να δείρουν Παναθηναϊκούς. Εχει σαφέστατες οδηγίες, ώρα, περιγραφή όσων θα κάνουν στους Παναθηναϊκούς και ένα υστερόγραφο-μνημείο του παγκόσμιου σουρεαλισμού:

«Δεν βαράμε(sic) οικογένειες, πατεράδες με γιους και μικρά παιδιά».

Θέλω να γράψω πολύ σοβαρά πράγματα και το βλέπω και με πιάνει νευρικό γέλιο, συγγνώμη.

Ναι, είναι και γελοίο. Φυσικά είναι γελοίο να καλούν οργανωμένα κάποιοι κάποιους άλλους να πάνε να «βαρέσουν» κόσμο. Και να το κάνουν στο Internet, σε κοινή θέα, με δεκάδες χιλιάδες διαμοιρασμούς, με ώρες και συντεταγμένες, με τα πάντα όλα. Κι εμείς τους κοιτάμε και κάνουμε σχόλια στο Facebook («δεν είναι σωστά πράγματα αυτά», κ.λπ.) και κυρίως δεν έχει πάει κανένας ακόμη να τους μαζέψει. Δεν ξέρω ποιος και πώς να τους μαζέψει, δεν είναι δική μου δουλειά αυτό, να το βρει το υπουργείο ΠΡΟ ΠΟ. Το οποίο, στο μεταξύ, δεν υπάρχει κάποιος επικοινωνιολόγος εκεί μέσα να τους πει ότι «ΠΡΟ ΠΟ» σε κάνει τροφή για χαβαλέ, άλλαξέ το;

Η προειδοποίηση που εστάλη στις ελληνικές αρχές για τους κροάτες μακελάρηδες, αλλά υποτιμήθηκε τραγικά όπως αποδείχθηκε, βασιζόταν και σε τέτοιου είδους στοιχεία. Oταν 250 οργανωμένοι αποφασίζουν τέτοιο «ειδικού σκοπού» ταξίδι, έχει πολύ logistic αυτό, πολύ συντονισμό, πάρα πολλά μηνύματα και αναρτήσεις σε ομάδες. Κι όπως βλέπουμε οι «οργανωμένοι οπαδοί» δεν μπαίνουν σε ιδιαίτερο κόπο να τα κρύψουν. Αισθάνονται πάρα πολύ άνετα να βγουν στο Internet και όχι απλώς να προτρέπουν σε βία, αλλά να την οργανώνουν κιόλας. Αυτό, είναι δείγμα της βεβαιότητας ότι δεν πρόκειται να σε ακουμπήσει κανείς. Που ισχύει.

Να ρωτήσω κάτι εγώ την πολιτεία: Δεν ξέρει τι συμβαίνει, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, ή απλώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που συμβαίνει; Είναι νόμιμο να καλείς δημοσίως σε στημένο ντου για ξύλο; Είτε από τηλεοράσεως, είτε γραπτά, είτε στο Internet; Μπορώ να το κάνω κι εγώ, ας πούμε, να καλέσω δημοσίως το Ανω Χαλάνδρι να εισβάλλει με ρόπαλα στο Κάτω, επειδή η αποπάνω μου μού πετάει νερά στη βεράντα; Θα είμαι σύννομη;

Για το καλό όλων μας, ελπίζω πως όχι.

Το πάρα πολύ ενδιαφέρον με αυτές τις ομάδες «οργανωμένων οπαδών» είναι η χρησιμότητά τους. Δεν υπάρχουν πια μαζικά οπαδικά μπλοκ, διαλύθηκε κάθε φίλαθλο πνεύμα. Δεν ελέγχουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας οι ομάδες και οι ιδιοκτήτες τους, όπως παλιότερα· ίσως οριακά ακόμη ο Ολυμπιακός. Εχει χάσει ο οπαδισμός το έρεισμά του. Αυτοί δεν είναι καν οπαδοί, όμως, είναι μικροί τακτικοί στρατοί ανωμαλίας. Οι Βάγκνερ των γηπέδων. Για πλάκα συγκροτούν κανονικό σώμα στρατού αν τους πληρώσεις σωστά και τους δώσεις όπλα και στολές. Η καλύτερή τους. Αμα έχουν και κανένα αγκυλωτό επάνω οι στολές, θα τρελαθούν.

Στα social στρατολογούσε και ο Πριγκόζιν. Στο Internet κάνει πλύση εγκεφάλου στους Ρώσους ο Πούτιν, στο Internet σκοτώνονται οι αμερικανοί ράπερ, στο Internet συσπειρώνονται και οι δικοί μας μικροστρατοί από «οπαδούς». Κάθε χώρα έχει αυτό που της αναλογεί. Μόνο που στη δική μας περίπτωση δεν μιλάμε για δύο λειεγκέφαλους ράπερ, μιλάμε για ολόκληρες οργανωμένες ομάδες, για έναν νεκρό κάθε τόσο και δεκάδες τραυματίες, για εστίες οιονεί γενικευμένης αναταραχής. Μιλάμε για απρόσκοπτη δράση στο Internet και για διασυνδέσεις με τους εν όπλοις αδελφούς στα λοιπά βαλκανικά κράτη. Διότι, όλα τα είχαμε εδώ, αυτό που μας έλειπε μόνο είναι να μας μαχαιρώνουν και οι νοτιοσλάβοι νεοναζί χούλιγκαν.

Το είπα από πριν, θέλω να γράψω πολύ σοβαρά, αλλά η όλη κατάσταση με ξεπερνάει. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι το επιτρέπουμε να συμβαίνει όλο αυτό. Μου φαίνεται χειρότερα από τριτοκοσμικό· μου φαίνεται μπανανιακό: κάτι από Λατινική Αμερική στα χειρότερά της. Με βαρύ ακροδεξιό πρόσημο: κάτι από Ευρώπη στα χειρότερά της.

Δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει, αλλά αυτό που έγινε τη Δευτέρα μάς ανεβάζει πίστα. Είναι πάρα πολύ τρομακτικό. Οπως πάρα πολύ τρομακτική είναι και αυτή η πρόσκληση που είδα στο Internet. Την οποία την είδαν και οι γονείς όλων των παιδιών που έχουν πέσει θύματα αυτής της βίας. Απαντες την είδαν. Μόνο στο Προστασίας του Πολίτη δεν την είδαν;

Τρομακτική είναι γενικά η προοπτική να ζεις ως κοινωνία με αυτό το πράγμα αγκαλιά: Τον φόβο να μην σου μαχαιρώσουν το παιδί οι αφηνιασμένοι νεοναζί -υπό οποιαδήποτε προμετωπίδα κι αν δρουν- «για το ποδόσφαιρο». Ή, και χωρίς εισαγωγικά. Ή, για ο,τιδήποτε.

Και να έχεις προειδοποιηθεί κιόλας: «Ερχομαι να σε καθαρίσω, τάδε ώρα, στον δείνα σταθμό» (χιλιάδες likes και καρδούλες), αλλά εσύ να είσαι απροστάτευτος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News