Ο Τσίπρας κάνει τον προγραμματισμό του, εν όψει του νέου έτους. Έτσι μαθαίνω. Πολύ ενθαρρυντικό αυτό, διότι ένα κόμμα δίχως προγραμματισμό είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Τα σχετικά ρεπορτάζ είναι πολύ διαφωτιστικά. Βάζει, λέει, έξι στόχους για το 2021. Κατά σειρά, να ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, να τελειώσει η περιβόητη οργανωτική μετεξέλιξη του κόμματος, να μπει ένα τέλος στην εσωστρέφεια που τους ταλαιπωρεί, να δημιουργήσει νέες πολιτικές συμμαχίες, να φτιάξει ελκυστικό πρόγραμμα και να εμφανίσει νέα πρόσωπα στον κόσμο (Αντζολέτος, «Καθημερινή»). 

Ως ιδέες δεν τις λες άσχημες. Σαν την παγκόσμια ειρήνη ένα πράμα, που όσο κι αν ψάξεις δεν υπάρχει περίπτωση να της βρεις ψεγάδι. Ποιος πολιτικός αρχηγός και ποιο κόμμα σε τούτο τον κόσμο δεν θέλει άνοδο των ποσοστών του, σύγχρονη και αποτελεσματική οργανωτική δομή, υγιή εξωστρέφεια, καλούς και πολλούς συμμάχους, σωστό και ολοκληρωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα ή καινούρια και άφθαρτα πρόσωπα να τον πλαισιώνουν; Σάματις εγώ δεν θα ΄θελα να είμαι νέος, ωραίος, υγιής, πλούσιος με μια ελκυστική και έξυπνη γυναίκα στο πλάι μου; Ή μήπως ο Μητσοτάκης δεν θα ΄θελε, ανοίγοντας την πόρτα της εξουσίας, να έρθει κατάφατσα με την ανάπτυξη αντί του κορονοϊού;  

Όλοι μας κάτι θέλουμε σε τούτη τη ζωή. Και το προγραμματίζουμε με κάθε λεπτομέρεια, αν και βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε τα όρια μας. Αν σχεδιάζουμε εντός των συνόρων των δυνατοτήτων μας, ενδέχεται να πετύχουμε κάτι. Αν προγραμματίζουμε πέραν αυτών, απλώς αεροβατούμε. Για παράδειγμα, αν εγώ προγραμματίσω ένα ελαφρό τρέξιμο κάθε μέρα για χάσιμο βάρους και υγιέστερα πνευμόνια, έχω πιθανότητες να το πετύχω με λίγη θέληση και πείσμα. Αν προγραμματίσω να γίνω ολυμπιονίκης στον μαραθώνιο, απλώς θα σπάσω τα μούτρα μου. 

Ο προγραμματισμός του Αλέξη είναι εντός ή εκτός των αντικειμενικών ορίων του; (Δεν βάζω διόλου το κόμμα του στην εξίσωση, καθότι είναι εικόνα και ομοίωση του χαρακτήρα, των δυνατοτήτων και των αντιφάσεων του αρχηγού του). Ποιος από τους έξι στόχους που βάζει για το 2021 μοιάζει ρεαλιστικός; Αν τους πιάσω έναν-έναν ενδέχεται (κάποιοι απ’ αυτούς) να φαντάζουν μερικώς εφικτοί. Αν τους δούμε όμως όλους μαζί ως σύνθεση, τότε αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για έναν εντελώς καινούριο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θα έχει στην κορυφή του έναν ολοκληρωτικά αναγεννημένο αρχηγό. Αναφερόμαστε δηλαδή σ’ ένα θαύμα, σ’ ένα είδος πολιτικής παρθενογένεσης. 

Λυπάμαι, αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις. Ούτε πειστικές οβιδιακές μεταμορφώσεις. Πριν ο Τσίπρας αποτολμήσει να υλοποιήσει τον φιλόδοξο προγραμματισμό του, ας ρίξει πρώτα τρεις φευγαλέες ματιές. Μια στο παρελθόν του πολιτικού οργανισμού του, μια σε αυτούς που τον πλαισιώνουν ως πολιτικό προσωπικό και μια στον καθρέφτη. Και μετά ας κάνει μια σκέψη-ερώτηση για κάθε ματιά του. Πρώτον, αν τα κρίματα της κυβερνητικής του περιόδου έχουν σβηστεί από το μυαλό των ανθρώπων ή είναι ακόμα ζωντανά. Δεύτερον, αν το πολιτικό του προσωπικό είναι πλέον προωθητική ή αναχρονιστική δύναμη για τις καινούριες πρωτόγνωρες συνθήκες που υπάρχουν στον κόσμο και στην χώρα. Και, τρίτον, γιατί ο ίδιος δυσκολεύεται να πει κάτι καινούργιο; Αραγε το κυοφορεί κι αργεί να το εμφανίσει ή στέρεψε διότι έκλεισε ο ιστορικός του κύκλος δίχως να εκμεταλλευτεί  την ευκαιρία του;

Ας απαντήσει πρώτα σ’ αυτά, αλλά με ειλικρίνεια και μονάχος του στο δωμάτιο,  όχι με επιστράτευση επιθυμιών και ιστορικές δήθεν νομοτέλειες. Κι αν απαντήσει θετικά, τότε οι έξι στόχοι του θα είναι παιχνιδάκι. Αν όμως αυτοδοξαστεί ανειλικρινώς αποφεύγοντας την καίρια απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα, τότε, όσο και να προγραμματίζει, απλώς θα κυνηγά την ουρά του μέχρι την επόμενη ήττα του. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News