Και εμφανίζεται –που λέτε– από το πουθενά ο αόρατος Ευκλείδης Τσακαλώτος και με τρεις λέξεις, τους τα κάνει κεραμιδαριό. Και μένουν εμβρόντητοι οι σύντροφοι του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ παλεύουν να ισιώσουν την μπαταρισμένη από την Κασσελακική τρικυμία βάρκα τους, βλέπουν τον Ευκλείδη να τους συμπεριφέρεται σαν σκάφος του Λιμενικού απέναντι σε φουσκωτό γεμάτο λαθρομετανάστες. Μπαίνει μπροστά του και του φράζει τον δρόμο.

Δυο απλά πραγματάκια είπε ο Τσακαλώτος αυτές τις μέρες. Πρώτον, ότι η εκπαραθύρωση Κασσελάκη από τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια αντιδημοκρατική μεθόδευση μιας φράξιας. Βαρύ, ασήκωτο και πλήρως απονομιμοποιητικό για τον Φάμελλο. Δεν θεωρεί πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα, αλλά φράξια. Ολίγον «κουφό» επίσης, όταν ξέρουμε ότι η Νέα Αριστερά αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ μόλις ο Κασσελάκης επικράτησε της Εφης Αχτσιόγλου.

Δεύτερον, είπε ότι για να υπάρξει οποιαδήποτε προοδευτική σύμπλευση εναντίον του επάρατου Μητσοτάκη, πρέπει τα συμμαχικά κόμματα να επιστρέψουν στην original αριστερή οπτική των πραγμάτων. Δηλαδή, να υιοθετήσουν την (παλιά κομμουνιστογενή) θέση για μείωση των αμυντικών δαπανών και επίσης, να υποσχεθούν ότι θα καταργήσουν τις μειώσεις του ΕΝΦΙΑ που θέσπισε η σημερινή κυβέρνηση.

Εντάξει, το θέμα των εξοπλισμών είναι παλιό και εμπεδωμένο. Μεταπολιτευτικά, η Αριστερά ποτέ (εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ πέρσι) δεν ψήφιζε τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού. Τις θεωρούσε δαπάνες, όχι για την εξασφάλιση της αμυντικής μας ικανότητας, αλλά σπατάλη εθνικών πόρων, επιβεβλημένη από το ΝΑΤΟ, τους Αμερικάνους και τη διεθνή βιομηχανία οπλικών συστημάτων. Επιστροφή, λοιπόν, στα ιδεολογικά πάτρια.

Το θέμα του ΕΝΦΙΑ είναι πιο μπερδεμένο για τον κοινό νου. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012-15  ήταν αναφανδόν εναντίον του… «βενιζελικού» ΕΝΦΙΑ, κερδίζοντας μάλιστα τότε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφαλάκια από τους αγανακτισμένους ιδιοκτήτες ακινήτων, στην πραγματικότητα, ιδεολογικώς είναι 100% υπέρ του φόρου αυτού.

Γιατί; Διότι πρόκειται για φόρο επί επενδυμένου κεφαλαίου και όχι για φόρο επί της εργασίας. Παγίως η Αριστερά, όταν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε φόρο επί του κεφαλαίου ή επί της εργασίας, τάσσεται υπέρ του πρώτου. Ανεξαρτήτως αν αυτό το «κεφάλαιο» είναι ένα διαμερισματάκι αγορασμένο με κόπους και βάσανα, πληρωμένο με χρήμα που έχει ήδη φορολογηθεί δυο και τρεις φορές. Και πάλι θεωρεί αυτή τη φορολογία δικαιότερη από την φορολογία επί του μεροκάματου της εργατικής τάξης.

Οπερ κατά τον Τσακαλώτο, οι μειώσεις του ΕΝΦΙΑ που έφερε ο Μητσοτάκης, είναι πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Αρα πρέπει να αναιρεθούν, διαφορετικά δεν μιλάμε για προοδευτική, αλλά για αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική. Θα πείτε ότι ο Τσιπρικός ΣΥΡΙΖΑ ήταν εναντίον του ΕΝΦΙΑ, ανεξαρτήτως αν τον κράτησε όσο ήταν κυβέρνηση με υπουργό οικονομικών τον Ευκλείδη. Αλλο αυτό. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα εξουσίας, τώρα που μίκρυνε, πρέπει πρωτίστως να επιστρέψει στις ιδεολογικές του όχθες.

Για φανταστείτε να βγει υπέρ του ΕΝΦΙΑ ο Σωκράτης. Θα τον πάρει η κοινωνία με τις πέτρες. Οσο για τις αμυντικές δαπάνες, οι μισοί στην Κουμουνδούρου είναι πλέον υπέρ της υπερψήφισης τους, καθότι ο πατριωτισμός πουλάει. Γι’ αυτό και το κουβεντιάζουν μέρες, δίχως να μπορούν να πάρουν απόφαση υπέρ ή κατά.

Πέραν όμως των ζιζανίων που σπέρνει ο Ευκλείδης, οι επισημάνσεις του (ως εκπροσώπου της Νέας Αριστεράς) είχαν έναν και απλό στόχο. Να βγάλουν τον Φαμελλικό ΣΥΡΙΖΑ από την αυταπάτη ότι οι παλιοί του σύντροφοι θα τον επαναφέρουν στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού, είτε μέσω συνένωσης ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς είτε μέσω συμμαχίας τους.

Δεν είναι σε όλους σαφές, αλλά η Νέα Αριστερά δεν πιστεύει ότι εξοβελίστηκε από το μητρικό της κόμμα λόγω Κασσελάκη. Θεωρεί ότι εξωθήθηκαν στην αποχώρηση από τον ίδιο τον Τσίπρα, ο οποίος έφερε τον Αμερικάνο, τον επέβαλε εντέχνως και υπογείως στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να στρέψει το κόμμα προς το Κέντρο κι ύστερα, επειδή του βρώμισε, τον εκπαραθύρωσε. Οπότε δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να δώσουν χέρι βοηθείας προς τη «νέα μαριονέτα» του Αλέξη, τον Σωκράτη Φάμελλο.

Οπότε επιστρατεύονται δυο-τρεις «ιδεολογικές» διαφωνίες και το θρυλούμενο εγχείρημα της προοδευτικής συμπόρευσης πάει στον πάτο. Ετσι γινόταν πάντα με την Αριστερά. Το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των (εσωκομματικών) αλλοφύλλων» υπερίσχυε του «πάμε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι για τον τόπο». Καθότι το θέμα τους δεν είναι η υποβοήθηση του «τόπου», αλλά η σωτηρία της «ψυχής» τους.

Είπαμε, θρησκεία διακονούν οι άνθρωποι. Και οι θρησκευόμενοι είναι φανατικοί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News