Στο Tik Tok η ποπ κουλτούρα δημιουργεί τις τάσεις της. Και αυτή τη στιγμή, τα βίντεο που θα δεις να περνούν σωρηδόν από μπροστά σου είναι εκείνα όπου εμφανίζονται κορίτσια που μιμούνται το στυλ και τη ζωή της σειράς «Η Εμιλι στο Παρίσι». Ντύνονται όπως οι πρωταγωνίστριες, κάθονται στα ίδια μέρη, αντιγράφουν τρόπους και συνήθειες.

Φυσικά, η εικόνα που πλάθουν όλοι αυτοί οι μιμητές είναι μια χαμηλού μπάτζετ απομίμηση του πρωτότυπου. Με ένα ρούχο που μοιάζει με το Valentino που φορούσε η Εμιλι, πίνουν καφέ εκεί όπου συχνάζει και φωτογραφίζονται στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου βρίσκεται το μικρό, πλην πανάκριβο, παριζιάνικο διαμέρισμά της. Είναι ο μόνος τρόπος να πλησιάσει το κοινό την εικονική πραγματικότητα της σειράς, να πάρει μια τζούρα από την ψευδαίσθηση που οι δημιουργοί της έχουν πλάσει με τρόπο περίτεχνο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ντάρεν Σταρ χτίζει επί τηλεοπτικής οθόνης έναν μικρόκοσμο λαχταριστής ουτοπίας, τόσο ψεύτικο που το καταλαβαίνεις, αλλά τόσο υπνωτιστικό ταυτόχρονα, που δεν αντιλαμβάνεσαι την επίδρασή του επάνω σου. Πολύ πριν από την Εμιλι στο Παρίσι ήταν η Κάρι Μπράντσο στο Μανχάταν και πριν από αυτήν ήταν οι φοιτητές στο Μπέβερλι Χιλς και οι πρωταγωνιστές του «Melrose Place». Η συνταγή του Σταρ, τότε, ένα αμερικανικό όνειρο που με το μαγικό ραβδάκι της μυθοπλαστικής σύμβασης έμοιαζε προσβάσιμο στον καθένα.

Στην Εμιλι, το αμερικανικό όνειρο έγινε και ευρωπαϊκό και ο Ντάρεν Σταρ τα έδωσε όλα στη συνταγή του, αφού διαπίστωσε ότι δουλεύει. Εχτισε μια ουτοπία άνευ προηγουμένου, μια εξωπραγματική φαντασίωση που σε καλεί να μπεις σε έναν κόσμο όπου το πορτοφόλι δεν βάζει τους όρους του και όλοι μπορούν να καταναλώνουν τα καλούδια των ονείρων τους.

Πόσο θα κόστιζε να ζεις όπως η Εμιλι στο Παρίσι; Το ερώτημα είναι ρητορικό αλλά απαντήθηκε, και ιδού τα συμπεράσματα. Αν δουλεύεις σε μια εταιρεία μάρκετινγκ στην Πόλη του Φωτός, σε μια αντίστοιχη θέση όπως της Εμιλι, θα παίρνεις περίπου 45.251 ευρώ το χρόνο. Αντιστοιχεί, άραγε, το παραπάνω ποσό στα έξοδα ζωής του χαρακτήρα; Φυσικά και όχι.

Για να μένεις σε ένα σπίτι στην Place de l’Estrapade θα πληρώνεις περίπου 30.000 ευρώ ενοίκιο τον χρόνο, για να βγαίνεις όπως η Εμιλι θέλεις τουλάχιστον 4.000 και για να έχεις μια ντουλάπα όπως η δική της πρέπει να δίνεις πάνω από 70.000 ευρώ ετησίως. Υπολογίστε και τα περαιτέρω πάγια έξοδα διαβίωσης και καταλαβαίνετε ότι το ποσό που χρειάζεσαι για να ζήσεις μια τέτοια ζωή ξεπερνά τις 100.000 τον χρόνο.

Αν στο «Sex and the City» αναρωτιόμασταν πώς μπορεί μια ταπεινή αρθρογράφος να έχει συλλογή παπουτσιών χιλιάδων ευρώ, τώρα ο γρίφος που πρέπει να λύσουμε έχει αλλάξει πίστα. Για την ακρίβεια, ο Ντάρεν Σταρ και η παρέα του το έχουν τερματίσει. Η Εμιλι και η δική της παρέα είναι το άκρον άωτον της ανακρίβειας και της κοροϊδίας. Μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Βεβαίως, η μυθοπλασία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να φανταστεί τους κόσμους που θέλει και εσύ καλείσαι, ως θεατής, να τους αποκωδικοποιήσεις. Μπορείς να θεωρήσεις τις σειρές του Ντάρεν Σταρ προϊόντα επιστημονικής φαντασίας και να μην παραμυθιαστείς από το ψέμα που πλασάρουν. Αλλά ο μέσος θεατής έχει να παλέψει σε αυτή την περίπτωση με την ενδόμυχη επιθυμία του, που του ναρκώνει την αντίληψη και τον κάνει να καταπίνει αμάσητα όσα του παρουσιάζουν.

Είχα γράψει σε παλιότερο άρθρο ότι το «Η Εμιλι στο Παρίσι» είναι σαν ένα τηλεοπτικό Ζάναξ που σε κάνει να ξεχνάς τις έγνοιες της πραγματικής ζωής. Πηγαίνοντας τη σκέψη μου ένα βήμα παρακάτω, θα έλεγα ότι όλες οι σειρές του Ντάρεν Σταρ είναι ένα τηλεοπτικό Ζάναξ που κοιμίζει τη λογική σου. Σε κάνουν να πιστεύεις ότι εσύ, ο μικροαστός, μπορείς να κάνεις παρέα με πλουσιόπαιδα, να μένεις σε ακριβά συγκροτήματα με πισίνες και να περιφέρεσαι σε ακριβές μητροπόλεις του κόσμου, σαν την Αννα Γουίντορ.

Ο Ντάρεν Σταρ σε κάθε σειρά του είναι σαν να σου στέλνει ένα τεράστιο δώρο από την οθόνη. Το κουτί είναι φανταχτερό και γράφει «Ζήσε τον μύθο σου στην καταναλωτική κοινωνία». Το χαζεύεις με λαχτάρα. Σχεδόν το πιστεύεις. Αλλά αν το ανοίξεις, το κουτί μέσα είναι κενό και στον πάτο έχει μια κάρτα που λέει «Συγγνώμη, σε ξεγέλασα. Ευχαριστώ που παρακολούθησες. Ξύπνα τώρα».

ΥΓ. Θυμάστε που βλέπαμε ελληνικές σειρές της δεκαετίας του ’90 και αναρωτιόμασταν πώς γίνεται να μένουν όλοι σε ακριβά lofts και σπίτια με πισίνες; Τότε, βέβαια, ο καθένας μπορούσε να ζήσει τους τηλεοπτικούς μύθους με ένα δάνειο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News