O χώρος μπροστά από την έξοδο του Μετρό στην Πλατεία Βικτωρίας είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε κάθε εκλογές, κλεισμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί στήνεται το περίπτερο του κόμματος σε εθνικές και βουλευτικές εκλογές, εκεί και των υποψηφίων στις δημοτικές ή τις περιφερειακές – ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης παλιότερα, και φυσικά η Ρένα Δούρου, είχαν εκεί το περίπτερό τους. Βέβαια, το είδος του κόσμου που το κρατούσε διαφοροποιούνταν ανάλογα με την περίοδο. Από το 2012 μέχρι το 2015 το περίπτερο το κρατούσαν κυρίως νεολαίοι, μετά ο μέσος όρος ηλικίας ανέβηκε απότομα.

Εφέτος είναι η πρώτη φορά που το περίπτερο δεν άνοιξε ποτέ. Στήθηκε κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη και από τότε παραμένει κλειστό και χωρίς κανέναν άνθρωπο να το κρατάει ή να μοιράζει οτιδήποτε, απλά με μια αφίσα του υποψήφιου περιφερειάρχη Γιώργου Ιωακειμίδη κολλημένη, για να καταλαβαίνει κανείς ποια ήταν η σκοπιμότητα της κατασκευής όταν στήθηκε. Δεν υπάρχει αμφιβολία: αυτές οι τοπικές εκλογές, λίγους μήνες μετά τη διπλή εκλογική συντριβή του Μάη και του Ιούνη και –κυρίως– δύο εβδομάδες μετά το εσωτερικό σοκ της εκλογής Κασσελάκη, είναι οι πιο αμήχανες στις δύο δεκαετίες ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο ξεπέρασμα της αμηχανίας δεν βοηθά και η πολιτική γεωγραφία των υποψηφίων. Οταν αυτοί επιλέχθηκαν, ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα στον κόσμο. Ενα μέρος των υποψηφίων, στην επιλογή των οποίων είχε συμμετοχή ο Χρήστος Σπίρτζης, είναι πασοκογενές, οι περισσότεροι ωστόσο προέρχονται από τάσεις που δεν στήριξαν τον Στέφανο Κασσελάκη. Το αποτέλεσμα; Αυτοί που θα έτρεχαν κανονικά για αυτές τις υποψηφιότητες δυσκολεύονται σήμερα να συναντήσουν τον εαυτό τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτοί που νιώθουν πολύ καλά με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ κοιτάζουν καχύποπτα τους υποψήφιους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μπίνγκο.

Κι όμως, οι εκλογές αυτές δεν είναι μια εντελώς χαμένη υπόθεση για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με όλα τα προβλήματα κατεβαίνει σε αυτές με δύο συγκριτικά πλεονεκτήματα. Το ένα είναι ότι υπάρχουν περιοχές στις οποίες οι πρόσφατες καταστροφές προμηνύουν ένα ισχυρό αντικυβερνητικό μήνυμα, το άλλο ότι η σύγκριση θα γίνει, εκ των πραγμάτων, με τις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Και σε αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάει τόσο άσχημα ώστε είναι δύσκολο να τα πάει χειρότερα την Κυριακή.

Τελικά, το θετικό ή αρνητικό –τηρουμένων, βέβαια, των αναλογιών– πρόσημο την Κυριακή θα κριθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ σε δύο περιφέρειες: την Αττική και τη Θεσσαλία. Σε αυτές θα προσπαθήσει τρία διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο, να κόψει στη μέση τον χάρτη, που ήταν όλος μπλε το 2019, εξίσου και το 2023. Το δεύτερο, να επανεκλέξει τους λιγοστούς δημάρχους που είχε εκλέξει το 2019 – ή ακόμα και να τους αυξήσει, υπό προϋποθέσεις. Και το τρίτο, να μην αφήσει να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι ξεπερνιέται από το ΠΑΣΟΚ στη μάχη της δεύτερης θέσης.

Οσον αφορά το πρώτο, η στόχευση είναι συγκεκριμένη. Οι πλημμύρες στη Θεσσαλία έφθειραν την εικόνα του περίπου ισόβιου γαλάζιου περιφερειάρχη Αγοραστού, του οποίου η ήττα δεν μοιάζει με αδύνατη αποστολή. Ο πανεπιστημιακός Δημ. Κουρέτας είναι ένα πρόσωπο που θεωρείται ότι μπορεί να διεμβολίσει πολλούς χώρους. Υποστηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΜέΡΑ 25 και τους Οικολόγους, ο ίδιος προέρχεται από το Ποτάμι και η συγκυρία μοιάζει ιδανική. Αν η αναμέτρηση φτάσει σε δεύτερο γύρο, οι αντιδράσεις προς τον απερχόμενο περιφερειάρχη μπορεί να αποδειχθούν πλειοψηφικές. Και αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια ψυχολογική παράμετρο: ότι σε συνθήκες κρίσης η ΝΔ δεν είναι αήττητη από μια συμμαχία κεντροαριστερών δυνάμεων. Να γιατί η Θεσσαλία μοιάζει σε περιφερειακό επίπεδο με τη μάχη των μαχών.

Εκεί όμως θα δοθούν και δύο κρίσιμες δημοτικές μάχες: μια αντίστοιχη συμμαχία υπό τον Ν. Παπαπέτρο θα επιχειρήσει να διώξει από τη δημαρχία του Βόλου τον Μπέο, ο οποίος βέβαια ξεκινά από το 58% του 2019. Την ίδια ώρα, ο νυν δήμαρχος Λάρισας, Απ. Καλογιάννης, που τα κατάφερε πολύ καλύτερα με τις πλημμύρες, επίσης υποστηριζόμενος από όλο το φάσμα της Κεντροαριστεράς, δείχνει να πιέζεται από τον κεντροδεξιό αντίπαλό του Θ. Μαμάκο. Κάπως έτσι, η μάχη της Θεσσαλίας μοιάζει με παρτίδα σιμουλτανέ στο σκάκι.

Στην Αττική ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει πρωτίστως τη μάχη της επανεκλογής των νυν δημάρχων του, με καλές πιθανότητες στο Χαλάνδρι, ακόμα καλύτερες στο Κερατσίνι, πιο οριακές στο Πέραμα και στον Βύρωνα. Σε μερικούς ακόμα δήμους, όπως το Αιγάλεω, η Καλλιθέα, του Ζωγράφου, διατηρεί περιορισμένες έστω ελπίδες νίκης. Η επανεκλογή, ωστόσο, των δημάρχων του θα δώσει μια εικόνα ότι η διαχείριση των ζητημάτων από τα στελέχη του δεν είναι ανεπαρκής – μια αίσθηση που κυνηγά τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2015.

Τέλος, στην Αττική ξανά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει τις δύο κεντρικές μάχες σε Περιφέρεια και Δήμο Αθήνας με έναν σαφή στόχο: να είναι οι υποψήφιοί του πάνω από αυτούς του ΠΑΣΟΚ. Αν ο Γιώργος Ιωακειμίδης βρεθεί πάνω από τον Γιάννη Σγουρό και ο Κώστας Ζαχαριάδης πάνω από τον Χάρη Δούκα, ο ΣΥΡΙΖΑ στέλνει ένα μήνυμα ότι παραμένει η δεύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα. Αν μάλιστα αυτές οι αναμετρήσεις οδηγηθούν σε δεύτερο γύρο, μπορεί να τον χρησιμοποιήσει για να πιέσει το ΠΑΣΟΚ σε δηλώσεις υποστήριξης.

Για κάθε έναν από αυτούς τους στόχους οι πιθανότητες επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλές. Οπως, όμως, καταλαβαίνει όποιος έχει στοιχειώδεις μαθηματικές γνώσεις, η πιθανότητα να τους πετύχει όλους είναι λίγες. Και είναι αυτό το τελευταίο που θα έπρεπε να συμβεί για να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως διασωθείς σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Αλλά ακόμα και τότε, θα κληθεί όπως και να ‘χει να ενώσει τα δύο κόμματα στο εσωτερικό του σε ένα. Και αυτή μοιάζει μια επιχείρηση εξίσου ή περισσότερο δύσκολη από το να κερδίσει τη Θεσσαλία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News