Διαγωνίως από το σπίτι μου, στο Χαλάνδρι, υπάρχει ένα διάζωμα που στο μακρινό παρελθόν είχε γίνει μια προσπάθεια να πρασινίσει. Τα τελευταία χρόνια όμως, μοιάζει με σκηνικό από τον Λόρενς της Αραβίας: έρημος. Είναι πλήρως εγκαταλελειμμένο, απότιστο και συνεπώς εντελώς ξερό.

Καθημερινά το προσπερνώ αδιάφορα, έχοντας συνηθίσει πλέον ότι αποτελεί σύμβολο αποτυχίας διαχείρισης του ελάχιστου αστικού πρασίνου από τον Δήμο.

Σήμερα το πρωί όμως το αντίκρισα δροσερό, φροντισμένο και καταπράσινο σαν το κεντρικό γήπεδο του Γουίμπλεντον που περιμένει τον Ρότζερ Φέντερερ. Δεν είχε γίνει κάποιο Βιβλικό θαύμα, αλλά μάλλον ένα πολιτικό τοιούτο.

Πλησιάζοντας, είδα ένα πολυάριθμο συνεργείο του Δήμου Χαλανδρίου να καθαρίζει και να στρώνει εντατικά ρολά έτοιμου γκαζόν. Καθώς κοντοστάθηκα για να απολαύσω το θέαμα, ο περιπτεράς με προσγείωσε σχολιάζοντας με νόημα «τι περίμενες, πλησιάζουν εκλογές!».

Πράγματι, η πολιτική παράδοση λέει ότι στην αρχή της θητείας σου κάνεις οικονομία και συμμάζεμα και στο τέλος παροχές και έργα. Αφήνεις τα επιδόματα και τις προσλήψεις για τον τρίτο χρόνο.

Αυτή η αντίληψη είναι τόσο διάχυτη που βλέπουμε να την ακολουθούν από τον τοπικό δήμαρχο μέχρι τον πρωθυπουργό.

Φαντάζομαι συσκέψεις που οι υπεύθυνοι στρατηγικής να θυμίζουν με στόμφο τη ρήση του Γκαλμπρέιθ ότι «τίποτα δεν είναι τόσο θαυμαστό στην πολιτική όσο η φτωχή μνήμη». Να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι οι πολίτες θυμούνται μόνο το φρεσκοκουρεμένο γρασίδι που πάτησαν πηγαίνοντας προς την κάλπη και όχι την ξεραΐλα των προηγούμενων ετών. Ως εκ τούτου συμβουλεύουν οι κάθε λογής φυτεύσεις να γίνονται όχι με βάση την καταλληλότητα της εποχής αλλά το εκλογικό ημερολόγιο και την πολιτική συγκυρία.

Είναι όμως τόσο παρωχημένη και, πιστεύω, αναποτελεσματική αυτή η ανάλυση!

Αυτή η κουτοπόνηρη, απόλυτα παλαιοκομματική τακτική υποτιμά πλήρως τη νοημοσύνη των πολιτών εξ ου και είναι εντελώς εξοργιστική. Και τελικά, εκτιμώ ότι λειτουργεί αρνητικά στους ψηφοφόρους, καθώς τέτοιες ενέργειες αναδεικνύουν το τι θα έπρεπε να είχε συμβεί εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά τελικώς περίμενε να γίνει προεκλογικό έργο βιτρίνας.

Πρωτίστως, αγνοεί την αρχή ότι αν έχει εμπεδωθεί στον κόσμο ότι είσαι άχρηστος, αυτό δεν αλλάζει με ένα επίδομα της τελευταίας στιγμής ή μερικές συστάδες θάμνων.

Οσο κι αν ο κόσμος τρώει συχνά κουτόχορτο δεν μασάει το γκαζόν της προεκλογικής σποράς.

Ας το κατανοήσουν οι υποψήφιοι προς επανεκλογή: οι πολίτες δεν είναι εντελώς ανόητοι. Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω.

Διότι βεβαίως, αυτές οι παλιές καραβάνες της πολιτικής που πέρασαν τη ζωή στους στο κόμμα σαν τον Γκρούεζα κι έχουν φάει τις εκλογές με το κουτάλι πουλώντας προεκλογικά φύκια για πολιτικές μεταξωτές κορδέλες, μπορεί να ξέρουν καλύτερα. Θα δείξει. Σε κάθε κάλπη αισθάνομαι ότι περνάμε, ως κοινωνία, εξετάσεις πολιτικής ωρίμανσης και δυστυχώς πολύ συχνά μένουμε μετεξεταστέοι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News