Aπό το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έγινε μία διαρροή, σύμφωνα με την οποία η Αστυνομία δεν παρεμβαίνει στα πάρτι στην πλατεία Κυψέλης, επειδή εκεί συγκεντρώνονται και άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Συνεπώς, υπάρχει υψηλός κίνδυνος επεισοδίων.

Πρόκειται για μία θέση που είναι κυνικά γελοία. Θα ήταν καλύτερο, για την Αστυνομία, να πει ότι δεν θέλει να χαλάσει την ωραία ατμόσφαιρα του πάρτι, ότι οι νότες ανεμελιάς κάνουν λίγο πιο ανάλαφρο το κλίμα. Το να παραδέχεται ότι η τήρηση των μέτρων συναρτάται από την παρουσία των αντιεξουσιαστών είναι, τουλάχιστον, αστείο, βγάζει χάχανο.

Από την άλλη, βέβαια, η στάση της Αστυνομίας είναι σωστή, παρά τις φαιδρές δικαιολογίες. Όταν οι πλατείες γεμίζουν η μία μετά την άλλη, το μόνο που μπορείς να κάνεις με τα πάρτι είναι να συμμετέχεις σε αυτά. Σίγουρα, πάντως, δεν πας να τα διαλύσεις. Όχι επειδή δεν θα ήταν υγειονομικά και νομικά ορθό, αλλά επειδή έχουμε την τύχη να ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία το μέτρο καθορίζεται από τη συλλογική βούληση. Αν μία κοινωνία δεν στηρίζει την εφαρμογή κάποιων μέτρων, τότε οι προσπάθειες για την τήρησή τους θα πέφτουν επάνω σε τείχος – όχι σε αυτό της ανοσίας.

Ναι, ξέρω, είναι το χάσμα των γενεών, η ψυχολογική επιβάρυνση και η κανονικοποίηση των θανάτων. Φτάνουμε στους δέκα χιλιάδες νεκρούς και μας απασχολεί αν θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό. Αυτό μπορείς να το παρατηρήσεις και ως κοινωνικό φαινόμενο. Όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την ανθρώπινη φύση στον δυτικό κόσμο. Αν ήμασταν στην ανατολική Ασία, η πλατεία θα είχε γίνει στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εδώ, ευτυχώς, είναι αλλιώς.

Και κάπως έτσι, η κυβέρνηση έχει από τη μία τις προτροπές των ειδικών και από την άλλη τις συνθήκες που θέτει η πραγματική ζωή. Το ερώτημα είναι αν θα επιχειρήσει το επόμενο βήμα προς τον ρεαλισμό, να ανοίξει, δηλαδή, άμεσα την εστίαση στους εξωτερικούς χώρους. Το άνοιγμα δεν δείχνει πλέον μία τολμηρή απόφαση, αλλά η μόνη λογική. Από το να συγκεντρώνονται, να χορεύουν και να τραγουδάνε στις πλατείες, ας το κάνουν με μεγάλη διασπορά σε μικρότερες ομάδες στα καφέ και στα μπαρ. Με άπαντες υποχρεωτικά καθήμενους και χωρίς μουσική, να μην υπάρχει χορός και τραγούδι που εκτοξεύει σταγονίδια. Ακόμα και αν παραβλέψουμε το οικονομικό και το ψυχολογικό όφελος, είναι πλέον εμφανές ότι η καθημερινή δημιουργία εστιών υπερμετάδοσης στις πλατείες, ενδεχομένως να μας πάει ακόμα πιο πίσω. Συνέχεια ακούμε ότι είμαστε στο τέλος της περιπέτειας, στα τελευταία πόδια από το μίλι, που λέει και ο Πρωθυπουργός. Ας πιούμε, λοιπόν, ένα ποτό, παριστάνοντας ότι γιορτάζουμε. Να διαβάσουμε κιόλας ότι ήταν μία νίκη της νεολαίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News