Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο άνδρας που έχασε τη ζωή του στους Αμπελοκήπους ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Καμία έκπληξη. Αν προσεγγίζαμε τον αντιεξουσιαστικό χώρο με εισοδηματικά κριτήρια, θα συναντoύσαμε πολλούς αρνητές της τάξης τους.

Αλλωστε, όταν τα βασικά σου προβλήματα είναι λυμένα από το σπίτι, έχεις όλο τον χρόνο να λύσεις τα προβλήματα της κοινωνίας με τρόπο που ανεβάζει την αδρεναλίνη και αφαιρεί την πλήξη από τη ζωή. Μέχρι να σου αφαιρέσει και τη ζωή την ίδια. Μετά οι σύντροφοι θα βγάλουν ανακοινώσεις που δεν θα διαβάσει κανένας, εκτός από τους ίδιους. Και ίσως το όνομα σου να μπει σε αφίσα που θα κολληθεί στα Εξάρχεια, θα ξεφτίσει από τις βροχές, θα ξεχαστείς. Εχασες δεκαετίες από τη μία και μοναδική ζωή που είχες. Εγινες κομμάτια για το τίποτα. Για μία φαντασίωση.

Ο Χρυσοχοΐδης είπε κάτι που μπορεί να παρεξηγηθεί, αλλά είναι σωστό: «Εχουμε να κάνουμε με την προσπάθεια κάποιων νέων παιδιών που φιλοδοξούν να είναι η τρίτη γενιά τρομοκρατίας σε μια εποχή που είναι εντελώς διαφορετική». Τι μας λέει ο υπουργός; Οτι στο παρελθόν η τρομοκρατία ήταν πιο συμβατή με την εποχή. Και έχει δίκιο. Η τρομοκρατία της «17 Νοέμβρη» και του «ΕΛΑ» ήταν στα απόνερα της χούντας και προϊόν ενός εντελώς διαφορετικού κόσμου.

Ηταν ένα αναπόφευκτο κακό, ένα κομμάτι του λογαριασμού που μας άφησαν τα χρόνια της ανωμαλίας. Βέβαια και τότε εκδηλώθηκε με μια κάποια καθυστέρηση. Αντι να σκάνε οι μπόμπες και να βγαίνουν τα κουμπούρια τον καιρό της δικτατορίας, η τρομοκρατία, ο «ένοπλος αγώνας» που λένε και τα παιδιά, ξεκίνησε στα χρόνια της δημοκρατίας. Διαβάζαμε τότε τα παραληρήματα του Γιωτόπουλου στις προκηρύξεις και μάλιστα τα παίρναμε στα σοβαρά. Σήμερα όλα αυτά δεν ακούγονται μόνο ακατανόητα. Ακούγονται και αστεία. Ε, και είναι.

Υπάρχει ένα ερώτημα με μεγάλο ενδιαφέρον. Ποιο είναι το κίνητρο των νέων ανθρώπων που βαδίζουν στο μονοπάτι της τρομοκρατίας; Είναι πολιτικό ή ψυχολογικό; Αν είναι πολιτικό, τότε κάποιος πρέπει να μιλήσει στα παιδιά για την ανάγκη αναθεώρησης του. Διότι αυτοί που, υποτίθεται, αντιμάχονται το αστικό κράτος και την καταδυνάστευση που ασκεί, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ενισχύουν τους μηχανισμούς καταστολής, τους οποίους και καταγγέλλουν. Δεν συνεγείρουν τον λαό που, κατά τους ισχυρισμούς τους, θέλουν στο πλευρό τους και μάχονται για αυτόν. Αντιθέτως τον τρομοκρατούν.

Και ενώ μπορεί οι θέσεις σου να περιέχουν ορισμένα επιχειρήματα οπλισμένα με ηθική και αλήθεια, έρχεται η δράση σου για να τα υπονομεύσει. Υπάρχουν πολύ πιο αποτελεσματικοί τρόποι, από μία βόμβα, για να ακουστεί ένα μήνυμα. Ομως η βόμβα καλύπτει την ανάγκη σου να αισθανθείς ήρωας.

Το κίνητρο για τρομοκρατική δράση σήμερα πρέπει να αναζητηθεί έξω από τον χώρο της πολιτικής και της λογικής. Είναι καθαρά ψυχολογικό.

Και διεκδικεί την αποδοχή από μια ομάδα αυστηρά περιχαρακωμένη που ζει σε ένα δικό της, εντελώς φανταστικό κόσμο. Είναι παιδιά που γυρίζουν στα Εξάρχεια και στου Στρέφη ακούγοντας ιστορίες, πασπαλισμένες με μύθους, για τον Κουφοντίνα και τον Τσουτσουβή. Και επειδή πολλά από αυτά τα παιδιά προέρχονται από καλές οικογένειες, ενδεχομένως μέσα τους εκτυλίσσεται μια προσπάθεια ταύτισης με μορφές σαν τον Κροπότκιν, τον αναρχικό γιο του πρίγκιπα. Και όχι, δεν θέλουν να φτιάξουν έναν νέο κόσμο. Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Αλλωστε ζουν σε έναν άλλον, εντελώς δικό τους κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News