Αν ανατρέξει κανείς σε αυτοδιοικητικές εκλογές του παρελθόντος, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν πάντοτε σε αυτές διαμορφώνονταν ή εκδηλώνονταν πολιτικές τάσεις.

Στη δεκαετία του ’70 το ΠΑΣΟΚ έκανε τις πρώτες του εκλογικές εφόδους, κερδίζοντας τους μεγάλους δήμους, στη δεκαετία του ’80 η ΝΔ έκανε τα πρώτα βήματα της πολιτικής της ανάκαμψης με αντίστοιχο τρόπο. Λίγο-πολύ και αναλόγως των συμπτώσεων των εκλογικών κύκλων, στις εκλογές της αυτοδιοίκησης κάπως διατυπώνονταν μηνύματα και διαμορφωνόταν το πολιτικό περιβάλλον.

Στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου για τους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας, η πολιτική τάση που εκδηλώθηκε ήταν ηχηρή, δίχως όμως να συνδυάζεται με παραμέτρους πολιτικής ανατροπής.

Η πολιτική ηγεμονία της ΝΔ και του Μητσοτάκη επιβεβαιώθηκαν ηχηρά και αδιαμφισβήτητα, η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ επίσης, ενώ κάποια σκιρτήματα παρατηρούνται για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ.

Την ίδια στιγμή ο πολυδιαφημισμένος Κασιδιάρης έμεινε στο 8% (από 10% στις προηγούμενες εκλογές) και η περίπτωση Μπέου στον Βόλο είναι από μόνη της μία ιστορία με τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά.

Εχουμε συνεπώς ένα πολιτικό σκηνικό με σπάνια σαφήνεια ως προς τους συσχετισμούς δυνάμεων.

Εναν πρωθυπουργό με πρόσφατη και ισχυρή εντολή στις εθνικές εκλογές και ηχηρή επιβεβαίωση στις αυτοδιοικητικές, ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μάλλον αναπόδραστη περιδίνηση, ένα ΠΑΣΟΚ νωχελικό και βολεμένο στη σφαίρα του 13-14% και ένα ΚΚΕ να «τσιμπάει» (προφανώς από το ΣΥΡΙΖΑ) και να εδραιώνεται ως εκφραστής αυτής της ιδιότυπης ελληνικής Αριστεράς, με δυνατότητα να παράγει θόρυβο και να ταλαιπωρεί τους υπολοίπους με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις κ.λπ.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή η αίσθηση πολιτικής ηρεμίας δικαιολογεί τη γενική αισιοδοξία.

Ομως, υπάρχει πάντα και η άλλη όψη του νομίσματος. Η πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη μπορεί να ικανοποιεί τον ίδιο και τους νεοδημοκράτες εν γένει, όμως την ίδια στιγμή εντείνει τον κίνδυνο του εφησυχασμού, της αλαζονείας και του εγκλωβισμού στις βεβαιότητες της ανυπαρξίας αντιπάλου.

Επειδή τα προβλήματα είναι υπαρκτά, με κυριότερο αυτό της καθημερινότητας και της ακρίβειας, και επειδή οι εξαγγελίες για το Κράτος, την Υγεία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη κ.λπ. πρέπει επειγόντως να γίνουν πράξη, η απουσία αντιπολίτευσης αρχίζει να μην είναι τόσο αστεία υπόθεση.

Υπάρχει μπροστά μας άλλη μία εκλογική Κυριακή, που δεν πρόκειται να αλλάξει τη γενική αίσθηση, και έπειτα απομένει περίπου ένα εξάμηνο έως την επόμενη αναμέτρηση των ευρωεκλογών.

Εν όψει αυτών, η ανενόχλητη κυβέρνηση καλείται να κυβερνήσει και να πράξει όσα έχει διστάσει να πράξει έως σήμερα και η αντιπολίτευση οφείλει να λάβει το μήνυμα που της έδωσαν οι πολίτες και να βγει από τον βολικό της λήθαργο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News