Πριν από λίγες ημέρες, μετά την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, διάβαζα στα σόσιαλ άπειρα σχόλια για τον «κύριο καθηγητή» Κώστα Τασούλα, με το «βαρετό και συντηρητικό στιλ», βγαλμένο από «τη δεκαετία του 1950». Δεν βαριέσαι, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, σκέφτηκα τότε. Εξάλλου, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που η πολιτική εμπάθεια μασκαρεύεται πίσω από αισθητικού τύπου κρίσεις. Και λέω εμπάθεια, διότι εάν δεν είσαι εμπαθής δεν σε νοιάζει τι φοράει ο άλλος, αλλά τι κάνει και μόνο.

Και φτάνουμε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, όπου στόχος γίνεται -για τον ίδιον λόγο, από περίπου τους ίδιους ανθρώπους, αλλά ακριβώς ανάποδα- ο Πρόεδρος της Βουλής, Νικήτας Κακλαμάνης. «Λέτσο» τον ανέβασαν, «ασεβή» τον κατέβασαν, «ανάρμοστη εμφάνιση για την περίσταση, που νόμιζε ότι πάει;», «ντροπή για το έθνος», κ.λπ.

Σωστά. Ντροπή του έθνους είναι οι κάλτσες του Κακλαμάνη, διότι το έθνος αυτές περίμενε για να ντραπεί, δεν έχει άλλα…

Για όσους δεν έτυχε να τον δουν, να πω ότι ο κ. Κακλαμάνης δεν πήγε με τις πιτζάμες του στην παρέλαση, αν και είμαι απολύτως βέβαιη ότι οι πιτζάμες του θα είναι πολύ πιο κομψές από τη «στολή» των περισσότερων πολιτικών, που νομίζεις ότι τη φοράνε το πρωί μασίφ -πουκάμισο, κοστούμι, γραβάτα, κάλτσα και σκαρπίνι, αυτοκτονικά ασορτί μεταξύ τους και ολόιδια κάθε ημέρα- και τη βγάζουν το βράδυ εξίσου μονοκόμματα.

Ο κ. Κακλαμάνης είναι 78 ετών. Προσωπικά, θα ήθελα πάρα πολύ ο κόσμος μας να ήταν γεμάτος από 78χρονους με την ίδια αίσθηση του στιλ. Και νεότερους επίσης.

Δεν είναι τα επιμέρους πράγματα που φόρεσε, αυτά είναι και θέμα γούστου, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνεται, το 2025, τι σημαίνει «ντύνομαι για να πάω στην παρέλαση»:

Λίγο κάζουαλ (δεν πάω σε δεξίωση στο Μπάκιγχαμ), λίγο επίσημα (εντάξει, κρατική εκδήλωση είναι), κατά το δυνατόν άνετα (θα μας έχουν 40 ώρες πάλι στην άβολη, πλαστική καρέκλα), λίγο ανοιξιάτικα (έπιασαν και ζέστες) και τόσο όσο κομματικά πιστά (γραβάτα σε νεοδημοκρατί πολύ ανοιχτό, να χαμογελάει πονηρά στο συμπαγές, πηχτό μπλε της γραβάτας του Πρωθυπουργού). Για βάλτε τα εσείς όλα αυτά και να βγάζουν νόημα μεταξύ τους…

Γιατί φόρεσε, λέει, αθλητικό παπούτσι. Γιατί μπορεί, είναι η απάντηση. Να το συνδυάσει με σακάκι και γραβάτα και κάλτσα που θα σκότωνε ο Τζάστιν Τριντό για να του την πάρει από τα πόδια. Α, ο Τριντό σας αρέσει, που φοράει κάλτσες με παπάκια. Ο Κακλαμάνης να φοράει τις κάλτσες του παππού μου, όμως, για να τον κράζουμε, μετά, ότι είναι κλασικούρα.

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, εκεί που έχεις την πεποίθηση ότι το θέμα έχει εξαντληθεί, επανέρχεται: Οι στέκες της Μενδώνη, οι φούστες της Αχτσιόγλου, το ποσέτ του Τασούλα, το ροζ πουκάμισο του Κακλαμάνη, δεν ξεφεύγει κανείς από την «κριτική», η οποία εκτοξεύεται ένθεν και ένθεν. Εκείνοι που διαμαρτύρονται, δε, όταν το κάνουν οι «απέναντι», τρία ποστ πιο κάτω, το επαναλαμβάνουν ανερυθρίαστα και πολύ σκληρά οι ίδιοι.

Δεν έχει καμία λογική η στιλιστική «κριτική» στους πολιτικούς: τον έναν τον θέλουμε πιο συντηρητικό, τον άλλον πιο μοντέρνο, την τρίτη πιο «σεμνή» (φρίκη αυτό με τις γυναίκες, που ορίζουμε αυθαίρετα το βαθμό «σεμνότητάς» τους) και την παράλλη πιο ενδυματολογικά απελευθερωμένη. Ό,τι να ΄ναι. Αν προσπαθήσεις να συντάξεις κανόνες με όλα αυτά, το αποτέλεσμα θα είναι παντελώς σχιζοφρενικό.

Δεν είναι ακριβώς καινούργιο το φαινόμενο, πάντα οι πολιτικοί -και ιδιαίτερα οι γυναίκες πολιτικοί, ή οι σύζυγοι των ανδρών πολιτικών- περνούσαν από στιλιστικό μικροσκόπιο, μέσα από το οποίο έγινε διάσημη, ας πούμε, η Τζάκι Κένεντι. Με τα σόσιαλ, όμως, το κακό παράγινε.

Κυρίως επειδή οι κριτικές δεν γίνονται πλέον από κάποιους «ειδικούς», αλλά από μένα, που δεν μπορώ να βάλω δύο χρώματα παρέα και παίζει να πήγαινα στην παρέλαση όντως με την πυτζάμα. Η οποία έχει και κάτι τρυπούλες και λίγες μπογιές επειδή έβαφα μια καρέκλα, αλλά εγώ δεν είμαι ο Νικήτας Κακλαμάνης και δεν θα με κράξει κανείς. Αντιθέτως, εγώ θα κράξω με αισθητική υπεροψία.

Θα ξεχαστεί η εμφάνιση του Νικήτα Κακλαμάνη, κυρίως επειδή θα βρούμε κάτι εξίσου σημαντικό να ασχοληθούμε, όπως αν ήταν υπέρ το δέον κολλητό το παντελόνι του κ. Κασσελάκη. Λες και το πρόβλημα με τον κ. Κασσελάκη είναι το νούμερο του παντελονιού του.

Και θα περάσουμε μερικές ακόμη εποικοδομητικές ώρες και ημέρες με ανοησίες που εφευρίσκουμε για να ξεσπάμε τον θυμό μας και να κάνουμε «αντιπολίτευση» -ή και «συμπολίτευση»- με κριτήρια κουτσομπολίστικου Τύπου τελευταίας υποστάθμης.

Κύριε Κακλαμάνη, εάν με διαβάζετε, κάντε τους δώρο καμία κάλτσα εκεί στη Βουλή. Κράζουμε που κράζουμε, τουλάχιστον ας βλέπουμε και κάτι χαριτωμένο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News