Το παιδί τα κατάφερε. Μπράβο του! Δηλαδή όλοι μαζί τα καταφέρατε, γονείς και παιδί, αλλά όταν έρχονται τα καλά αποτελέσματα, οι αγκαλιές ανοίγουν μόνο για αυτό. Και εσύ θα κάνεις, ως γονιός, μία ανάρτηση στο Facebook. Θα τη γεμίσεις με χαρά και συγκίνηση για να έρθουν από κάτω τα like και τα συγχαρητήρια σχόλια. Μπράβο σου, να χαίρεσαι το παιδί, να το καμαρώνεις.

Και το παιδί, σκαρφαλωμένο σε ένα υπερυψωμένο βάθρο, βάζει το καλό χαμόγελο και στέλνει τη ματιά στο βάθος του ορίζοντα, μπορεί πλέον να κάνει σχέδια και όνειρα, αρχίζουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Με σένα, φυσικά, δεν ασχολείται κανείς. Ούτε καν οι φίλοι που πληκτρολογούν συγχαρητήρια, μετρώντας το μπόι της υπερηφάνειας σου. Είναι σαν να μην υπάρχεις. Η ομάδα κατέκτησε τίτλο, αλλά ο πρόεδρος μόλις που φαίνεται στην απονομή.

Στο μεταξύ, εσύ αυτή τη μέρα την περίμενες πριν καν τη φανταστεί το παιδί, από τα χρόνια του Δημοτικού, μη σου πω και του Νηπιαγωγείου. Αυτό έπαιζε στο χαλί και εσύ έκανες πολύπλοκους υπολογισμούς, προβολές στο μέλλον, όνειρα που τα έσβηνες μέσα σε άγχη.

Γιατί ξέρεις ότι το project της εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο ξεκινάει από το Δημοτικό. Από τις ράγες πάνω στις οποίες θα βάλεις το τρένο να τρέξει. Και εσύ είσαι δεμένος σε αυτές, το τρένο σε πατάει σχεδόν κάθε μέρα. Αλλά είσαι γονιός. Ελληνας γονιός. Και τα δίνεις όλα. Στερείσαι, αγχώνεσαι, περνάς ώρες διπλοπαρκαρισμένος έξω από φροντιστήρια, μέχρι και νηστικός θα μείνεις αν είναι να εξυπηρετηθεί ο σκοπός. Και όταν έρχονται οι εξετάσεις, ακούς τα δόντια σου να τρίζουν από το άγχος, μια τανάλια σου σφίγγει το στήθος.

Σε έναν δίκαιο κόσμο θα έπρεπε να γράφουν το πατρώνυμο και το μητρώνυμο των επιτυχόντων με κεφαλαία, έτσι, σαν ένα πριμ επιτυχίας. Μπα, όχι. Διότι οι γονείς των επιτυχόντων δεν αναγνωρίζουν τον δικό τους ρόλο. Ολα το παιδί τους τα πέτυχε, το καμάρι τους. Μόνο οι γονείς αυτών που απέτυχαν σκέφτονται τι δεν έκαναν καλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News