Περίπτωση πρώτη: Πριν από τρεις μήνες η ελληνική ειδησεογραφία ταρακουνήθηκε από μια ασυνήθιστη είδηση. Μια καθαρίστρια καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξη και πήγε στη φυλακή (εδώ). Είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο του Δημοτικού, για να διοριστεί στο Δημόσιο.

Αδίκημα; Αναμφισβήτητα. Να τιμωρηθεί, αλλά αναλογικά, βρε αδερφέ. Οχι, κακούργημα, λέει ο νόμος. Καταχράστρια του Δημοσίου. Μόνο που η γυναίκα δεν έκλεψε τα λεφτά που πήρε. Δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια, για να μην έχουν τα παιδιά της την ίδια τύχη με εκείνην. Ετσι είπε.

Περίπτωση δεύτερη: Πρώην βουλευτής και επιφανής δικηγόρος καταδικάζεται σε 13 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε παραδικαστικό κύκλωμα. Ελεύθερος. Ούτε μια μέρα φυλακή (εδώ).

Περίπτωση τρίτη (χθεσινή): Ετερος πρώην βουλευτής καταδικάζεται σε 28 μήνες φυλάκιση για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων. Με αναστολή. Ελεύθερος κι αυτός (εδώ).

Προφανώς, τα αδικήματα των δύο (πρώην) ευυπόλητων κυρίων –ατιμωτικά, πάντως, για δημόσια πρόσωπα– είναι ελαφρύτερα από εκείνο της καθαρίστριας, για την οποία χρειάστηκε ειδική παρέμβαση προκειμένου να βγει από τη φυλακή. Ετσι λένε οι νόμοι. Να τους βράσω τέτοιους νόμους.

Ο παλιός καγκελάριος της Γερμανίας Οτο Φον Μπίσμαρκ είχε πει: «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βλέπουν πώς φτιάχνονται δύο πράγματα: οι νόμοι και τα λουκάνικα».

Αν το επικαιροποιήσουμε, με βάση τα τρία πρόσφατα παραδείγματα, δικαιούμαστε να αναφωνήσουμε: «Αϊ σιχτίρ εσείς και οι νόμοι σας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News