Το 1940 ένας σεναριογράφος που έγραφε το σενάριο γκανγκστερικής ταινίας για τη Metro Goldwin Mayer, σε ένα μίτινγκ της παραγωγής είπε στον Σαμ Γκόλντουιν: «Κύριε Γκόλντουιν μπορούμε να υπογραμμίσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης ενάντια στον καπιταλισμό. Εχετε μια θαυμάσια ευκαιρία να στείλετε ένα μήνυμα στον κόσμο». Ο Γκόλντουιν τον κοίταξε και είπε: «Ο κόσμος παίρνει μηνύματα από την Western Union. Από εμένα παίρνει ταινίες». Οποτε η συζήτηση πηγαίνει στα μηνύματα που ο κόσμος μπορεί να στείλει με τις ευρωεκλογές, ο Παύλος Μαρινάκης δεν έχει παρά να θυμάται τη φράση του Γκόλντουιν.

Η διαφορά ανάμεσα στις δημοσκοπήσεις και τις εκλογές είναι ότι στις πρώτες ο κόσμος στέλνει μηνύματα, ενώ στις δεύτερες κάνει συνοπτικές επιλογές. Στις πρώτες λέει ότι ναι μεν θέλει την ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη για Πρωθυπουργό, αλλά ανησυχεί για την ακρίβεια, την ασφάλεια ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο που μπορεί να λάβει υπ’ όψιν της η κυβέρνηση. Στις δεύτερες λέει ότι ψηφίζει ένα κόμμα –και είτε είναι φανατικός οπαδός του είτε θέλει να στείλει ένα μήνυμα δυσαρέσκειας στην κυβέρνηση, η ψήφος είναι ακριβώς ίδια. Αν δεν πάνε καλά, από την εποχή του Ανδρέα οι αρχηγοί λένε «Πήραμε το μήνυμα του λαού» και μετά συνεχίζουν κανονικά.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση στα προεκλογικά μηνύματά της λέει ότι οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν ότι ψηφίζουν για τη δημοκρατία. Αμφιβάλλω όμως ότι οι πολίτες πιστεύουν ότι από τις εκλογές στις 9 Ιουνίου εξαρτάται το πολίτευμα. Οι ευρωεκλογές είναι εθνικές δημοσκοπήσεις, μια ευκαιρία να καταμετρηθούν οι πολιτικές τάσεις και εάν η Ευρώπη πάει προς τα δεξιά ή τα αριστερά και επίσης μια ευκαιρία για 720 τυχερούς ευρωβουλευτές να περάσουν την επόμενη πενταετία ζωή και κότα. Οσοι έχουν αμφιβολίες για το πού βρίσκονται οι ευρωβουλευτές στις κομματικές προτεραιότητες δεν έχουν παρά να θυμηθούν ότι πριν τρία χρόνια η ΝΔ είπε στον Θοδωρή Ζαγοράκη να αφήσει τις Βρυξέλλες για να κατέβει πρόεδρος στην ΕΠΟ. Με την ΕΠΟ να αποδεικνύεται δυσκολότερη από το ευρωκοινοβούλιο και τον Ζαγοράκη να παραιτείται από πρόεδρος για να επιστρέψει στις Βρυξέλλες.

Το θέμα με τις ευρωεκλογές είναι ότι όσο λιγότερο κρίσιμες είναι, τόσο πιο εύκολα οι πολίτες τις κάνουν Western Union για να στείλουν μηνύματα στην κυβέρνηση. Στη μάχη του 2019 πριγκίπισσες που το μπιζέλι κάτω από το στρώμα δεν τις άφηνε να κοιμηθούν δεν μπορούσαν να υπάρχουν. Το 2024 με τη χαλάρωση εμφανίστηκαν και τα ενοχλητικά μπιζέλια. Μέχρι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης να το αντιληφθεί να κοιτάξει από πού η ΝΔ χάνει και να το μαζέψει.

Οσο για τα πρόσωπα στα ευρωψηφοδέλτια ο χαρακτήρας τους παίζεται. Τα ευρωψηφοδέλτια απαρτίζονται από αυτούς που οι αρχηγοί πιστεύουν ότι θα φέρουν τις ψήφους, αυτούς που οι αρχηγοί πιστεύουν ότι θα παρκάρουν για μια πενταετία στις Βρυξέλλες όπως στα πάρκινγκ μακράς διάρκειας των αεροδρομίων, οι άλλοι που η υποψηφιότητα είναι το χρυσούν ωρολόγιον για παρασχεθείσες κομματικές υπηρεσίες και κάποιοι τέταρτοι με μεγάλα ακαδημαϊκά βιογραφικά που είναι το Newsweek και οι Times στο «Bananas» του Γούντι Αλεν:

Στην σκηνή που ο Γούντι Αλεν πηγαίνει σε ένα ψιλικατζίδικο και θέλει να αγοράσει ένα περιοδικό με γυμνά, το Orgasm. Ομως ντρέπεται. Αγοράζει το Newsweek, το Time, το Saturday Review και τελευταίο στον πάκο βάζει το Orgasm. Πηγαίνει στο ταμείο, ο ταμίας αρχίζει να μετράει αλλά δεν ξέρει την τιμή του Orgasm. Φωνάζει στον συνάδελφο του, ενώ ακούει όλο το μαγαζί. «Ραλφ, πόσο κάνει το τεύχος του Orgasm;». Ο άλλος δεν ακούει. «Τι;». «Ο κύριος θέλει να αγοράσει ένα τεύχος του Orgasm». Ηθικό δίδαγμα. Κάθε αρχηγός βάζει μόστρα στα ευρωψηφοδέλτια ονόματα καθηγητών με μισή ντουζίνα διδακτορικά. Τα Time και τα Newsweek. Ξέρει όμως ότι τις ψήφους θα φέρουν ο Ζαγοράκης και ο Αυτιάς. Το Orgasm.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News