Το βράδυ που ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, το Μανχάταν ήταν απόκοσμα ήσυχο, σχεδόν έρημο. Τα μπαρ άδειαζαν απογοητευμένους Δημοκρατικούς και η Τάιμς Σκουέαρ έμοιαζε με τις πρόσφατες εικόνες από την καραντίνα. Tρεις δρόμους πάνω από την πλατεία, είναι το Fox News, που αντιπροσωπεύει για τους Ρεπουμπλικάνους περίπου ό,τι και ο Ριζοσπάστης για το ΚΚΕ. Εκεί είχε κόσμο και φασαρία. Ενα μικρό πλήθος που πανηγύριζε. Φυσιογνωμικά, ήταν σαν να βλέπεις συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής.

Οι ίδιες φάτσες, πάνω σε διαφορετικούς ανθρώπους, είχαν συγκεντρωθεί και μερικά τετράγωνα βορειότερα, έξω από το ξενοδοχείο όπου στήθηκε το «εκλογικό κέντρο» του Τραμπ. Εντάξει, θα πείτε, οι ακραίοι είναι πάντα πιο εκδηλωτικοί, γι’ αυτό και ακούγονται και φαίνονται περισσότερο. Ομως την ίδια στιγμή, λίγο πιο δυτικά, στο «στρατηγείο» της Χίλαρι Κλίντον, τα πρόσωπα ήταν πιο προσιτά, πιο φιλικά προς το μάτι, χωρίς ξυρισμένα κεφάλια και μποτάκια. Αυτή η αισθητική αντίθεση περιγράφει κάπως παραστατικά και την πολιτική. Για να βρεις ψηφοφόρους του Τραμπ στο Μανχάταν, πρέπει να τους αναζητήσεις —δεν θα τον ψηφίζουν ούτε οι θυρωροί στον πύργο του, στην 5η Λεωφόρο. Στην Αλαμπάμα, ισχύει το αντίθετο.

Εκείνες τις ημέρες προσπάθησα να κατανοήσω τους ομογενείς μας που ψήφισαν Τραμπ. Γιατί το έκαναν; Για διάφορους λόγους. Οι εστιάτορες στο Σικάγο, παραδοσιακά Ρεπουμπλικάνοι, είχαν δυσανεξία «στον μαύρο», δηλαδή στον Ομπάμα, που είναι και από τα μέρη τους. Σιγά μη ψήφιζαν Χίλαρι. Κάποιοι άλλοι, στην Αστόρια, έλεγαν ότι θα ψηφίσουν Τραμπ επειδή η Χίλαρι, ως υπουργός Εξωτερικών, δεν έκανε τίποτα για την Ελλάδα. Μία πολύ σοβαρή κυρία μού εξήγησε ότι αυτή και οι φίλες της δεν μπορούν να ψηφίσουν μία γυναίκα που δέχθηκε το κέρατο ενώπιον του πλανήτη. Και κάποιοι άλλοι, που εργάζονται στον χρηματοοικονομικό τομέα, πίστευαν ότι με τον Τραμπ η οικονομία θα πάει καλύτερα και σταδιακά θα κλείσουν πολεμικά μέτωπα. Δικαιώθηκαν, αλλά τώρα έχουν πιο καυτά θέματα για να ασχοληθούν.

Ακόμα και αν δυσκολεύτηκα με μερικούς, κατάφερα να βάλω τη σκέψη και την επιλογή τους πάνω σε μία βάση λογικής. Δεν ζω, άλλωστε, εκεί για να μπω στα παπούτσια τους και να περπατήσω στους ίδιους δρόμους. Εχω, όμως, μία απορία που, καμιά φορά, με φέρνει στα όριά μου. Θα ήθελα να μάθω, διάολε, ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που αποτελούν το ελληνικό fan club του Τραμπ. Αφήνω στην άκρη τους Ρεπουμπλικάνους της Ελλάδας καθώς, αρκετοί από αυτούς στηρίζουν δογματικά το κόμμα και, αν μη τι άλλο, έχουν δικαίωμα ψήφου. Μιλάω για τους άλλους που τώρα ξεσαλώνουν στα social υπέρ του προέδρου. Για αυτούς που έχουν μένος κατά του CNN και της Washington Post (!), που ανεβάζουν φωτογραφίες του Τραμπ με τη Βίβλο και είναι πρόθυμοι να κάνουν βουντού στον Ομπάμα. Και πολλοί εξ αυτών δεν έχουν πατήσει καν το πόδι τους στις ΗΠΑ.

Ποιοι είναι, λοιπόν, οι συμπατριώτες μας που ορκίζονται στην πορτοκαλί κεφαλή;

Είναι σίγουρα οι κινούμενοι στην περιοχή που οριοθετείται από την άκρα Δεξιά και τη Χρυσή Αυγή. Για αυτούς ο Τραμπ εκφράζει το «νομιμοποιημένο» μίσος προς τους μετανάστες, την gay κοινότητα, τους μαύρους, τους Εβραίους, τους Αραβες και προς οτιδήποτε δεν αντιπροσωπεύει την έννοια της «τάξης». Είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από το νέφος των πάσης φύσεως «ψεκασμών». Ποστάρουν ρήσεις «γερόντων», πολεμούν τους «Ιλουμινάτι», σκάβουν χαρακώματα απέναντι στην κοινή λογική και ερμηνεύουν τον κόσμο μέσα από θεωρίες συνωμοσίας. Διατείνονται για την πνευματική υπεροχή της Ορθοδοξίας, σιχαίνονται τα καλά πανεπιστήμια ως φυτώρια της νέας τάξης πραγμάτων, στέκονται συμπλεγματικά έναντι της αριστείας, εμπνέονται από έναν αμόρφωτο που πουλάει την άγνοιά του ως ριζοσπαστισμό. Ταυτόχρονα, ο Τραμπ τούς απελευθερώνει από κάθε επιταγή πολιτικής ορθότητας τύπου Metoo. Από δίπλα είναι και κάτι λίγοι της Αριστεράς που καταγγέλλουν τον Ομπάμα ως «πολεμοχαρή φιλελέ» και έρχονται κοντά στον πρόεδρο επειδή, απλώς, είναι πολλά τα κοινά πράγματα που λατρεύουν να μισούν μαζί του. Για όλη αυτήν την περίεργη φυλή, ο Τραμπ «μοιράζει πόνο», «λέει αλήθειες» και «σας γλεντάει κάθε μέρα».

Αν τους αθροίσεις όλους αυτούς, παίρνεις ένα μικρό, αλλά συμπαγές ρεύμα αντίδρασης που δεν διακρίνεται τόσο για τα ιδεολογικά του χαρακτηριστικά, όσο για τα ψυχολογικά. Ο Τραμπ είναι μία θριαμβευτικά επιβεβαιωμένη αντανάκλαση του εαυτού τους. Ξέρω, θα σηκώσετε τους ώμους και θα πείτε ότι έτσι είναι αυτά τα πράγματα, ζουν ανάμεσά μας. Εντάξει. Ομως, παραδεχθείτε το, δεν υπάρχουν κάποιες στιγμές που πιστεύετε ότι εμείς ζούμε ανάμεσα σε αυτούς;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News