Οπως έγραψε και ο Κώστας Γιαννακίδης, το 2021 θα είναι κατά 99,99% εκλογική χρονιά. Αφήνω ένα 0,1% διά παν ενδεχόμενο και πάμε παρακάτω. Μιλάμε για διπλές εκλογές μέσα στο μικρότερο δυνατό προβλεπόμενο χρονικό διάστημα των σαράντα ημερών. Στην πρώτη αναμέτρηση θα κερδίσει η ΝΔ αλλά δεν θα σχηματίζεται κυβέρνηση λόγω απλής αναλογικής, στη δεύτερη ο Κυριάκος θα ξαναγίνει αυτοδύναμος Πρωθυπουργός. Αυτά δείχνουν όλες ανεξαιρέτως οι μετρήσεις, αυτό δείχνουν ακόμα και τα πιο αρνητικά για την κυβέρνηση σενάρια εργασίας, αυτό ξέρουν και στην Κουμουνδούρου.

Αν συμβεί οτιδήποτε άλλο πέραν αυτής της προδιαγεγραμμένης πορείας, θα πρόκειται για μεγαλύτερη έκπληξη και από την εμφάνιση του κορονοϊού και την ξαφνική διάλυση της παγκόσμιας οικονομίας. Θα πείτε βέβαια ότι αυτές οι βεβαιότητες, ειδικά όταν πρόκειται για κάλπη, είναι βούτυρο στο ψωμάκι του Θεού για να αποδείξει ποιος κάνει κουμάντο. (Θυμάμαι τον ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ Μαρία Αθνάρ το 2004, που προκήρυξε σίγουρες για αυτόν εκλογές, έσκασε προεκλογικά μια βόμβα στο μετρό της Μαδρίτης, έκανε μια λάθος δήλωση και βρέθηκε εξαιτίας της ηττημένος και απόστρατος, αλλά πόσες φορές συμβαίνουν αυτά;)

Να ξέρετε ότι δεν ήταν αυτός ο αρχικός σχεδιασμός του Μητσοτάκη. Εννοώ ο προσωπικός πολιτικός σχεδιασμός του. Ο Κυριάκος σκόπευε να κάνει εκλογές το νωρίτερο κάπου στον τρίτο χρόνο της θητείας του, αφού θα είχε πρώτα εφαρμόσει ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο στην οικονομία. Η πεποίθησή του ήταν ότι θα τις κέρδιζε και θα εξασφάλιζε μια πρωθυπουργική θητεία τουλάχιστον επτά ετών, ίσως και οκτώ. Πέραν της δεύτερης θητείας, κανένας σοβαρός άνθρωπος ούτε σχεδιάζει, ούτε καν ονειρεύεται. Λέει απλώς ένα «ας φτάσουμε ως εκεί και βλέπουμε».

Αν διαβάσουμε τη μεταπολιτευτική μας Ιστορία, την οποία ο Κυριάκος έχει σπουδάσει διότι την έζησε μέσα στο πατρικό του, μας διδάσκει δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι το εκλογικό σώμα δίνει δύο ευκαιρίες σε κάθε πρωθυπουργό, εκτός κι αν η διακυβέρνησή του είναι τελείως για τα μπάζα ή αν οι συνθήκες ξεφεύγουν εντελώς από την κανονικότητα. Δύο εκλογικές νίκες έδωσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δύο στον Ανδρέα, δύο στον Σημίτη, δύο στον Κώστα Καραμανλή, δύο στον Τσίπρα. Ξέφυγαν από τον κανόνα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (που ήταν ξένο σώμα στο κόμμα του, το οποίο και τον έριξε), ο Γιώργος Παπανδρέου (που παρέδωσε μόνος του την εξουσία) και ο Σαμαράς που ευθύς εξαρχής ανέλαβε ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που τέλειωνε.

Δεν υπήρξε κανένας έλληνας πρωθυπουργός (στα 200 χρόνια της κρατικής μας ύπαρξης) που κέρδισε τρεις συνεχόμενες θητείες. Ο μακροβιότερος όλων, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, χρειάστηκε τέσσερις θητείες σε δύο (μακρινές η μία από την άλλη) δεκαετίες για να συμπληρώσει τα 13 χρόνια της πρωθυπουργίας του. Ο δεύτερος σε χρονική διάρκεια, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, χρειάστηκε επτά πρωθυπουργίες σε τρεις δεκαετίες για να συμπληρώσει τα 12,5 χρόνια θητείας. Ο Χαρίλαος Τρικούπης κέρδισε επτά (διασπαρμένες στον χρόνο) εκλογικές αναμετρήσεις για να μετρήσει 12 χρόνια πρωθυπουργίας, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου χρειάστηκε τρεις θητείες με διακοπή ήττας στη μέση για να φτάσει τα 11 χρόνια του. Μετά πάμε στον Κώστα Σημίτη με τα 8 χρόνια κι έναν μήνα, δηλαδή δυο συνεχόμενες θητείες αλλά ως το άκρο του συνταγματικού χρονικού τους ορίου.

Θα πείτε ότι αυτά αφορούν τις προσωπικές φιλοδοξίες των πρωθυπουργών και την καταγραφή τους στην Ιστορία, πράγματα αδιάφορα για τον απλό πολίτη και μάλιστα εν μέσω πανδημίας και οικονομικής κρίσης. Σύμφωνοι, αλλά ποτέ μην υποτιμάτε τους προσωπικούς σχεδιασμούς και τις μύχιες διαθέσεις των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Ο Κυριάκος θα ήθελε να πλησιάσει το πάνθεον των παραπάνω εκλεκτών της πολιτικής Ιστορίας μας, κάνοντας εκλογές κάπου στον τρίτο χρόνο ή και αργότερα, απλώς τώρα οι συνθήκες τον εξαναγκάζουν να κινηθεί αλλιώς. Αλλά κάθε σχέδιο που εγκαταλείπεται ανοίγει την πόρτα σ’ ένα άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News