Εντάξει, νομίζω ότι παρα-δώσαμε σημασία στην «ισοπαλία» του Κούλογλου και στο «Στέλιο, μάλλον χρειάζεσαι γυαλιά» του Πολάκη. Ψευτοαψιμαχίες είναι αυτές, που θα τις βλέπουμε και θα τις ξαναβλέπουμε το ερχόμενο διάστημα, διότι, ως γνωστόν, η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Για προσπαθήστε να μπείτε στην ψυχολογία κάποιων που προεξοφλούν ότι θα είναι ηττημένοι και απόκληροι της εξουσίας για τα επόμενα έξι χρόνια. Δεν παλεύεται αυτό, σπάει νεύρα.

Δεν σας κάνει εντύπωση που, δύο χρόνια τώρα, με βίαιες αναταράξεις, τεράστια προβλήματα και απανωτές κυβερνητικές ανακατατάξεις, δεν βρέθηκε ούτε ένας υπουργός του Κυριάκου να τα βάλει με συνάδελφό του, ούτε ένας βουλευτής της ΝΔ να τα ρίξει σε υπουργό; Θυμάστε δα πως ήταν παραδοσιακά η ΝΔ και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Παλιότερα, αν δεν υπήρχε ένα πισώπλατο συντροφικό μαχαίρωμα την ημέρα, δεν περνούσε το εικοσιτετράωρο.

Τελικά, είναι αυτή η άτιμη συγκολλητική ουσία που λέγεται «εξουσία», η οποία όλα τα θεραπεύει και όλους τους συνετίζει. Και μάλιστα, όχι τόσο η νυν «εξουσία», αλλά η μελλοντική. Αυτή τα εξομαλύνει όλα, αυτή αναβάλλει συγκρούσεις, μεταθέτει πικρίες, επαναπροσδιορίζει σχέσεις. Οσο ο Κυριάκος συντηρεί τη βεβαιότητα ότι θα είναι Πρωθυπουργός τα δύο χρόνια που έρχονται και ακόμα τέσσερα στη συνέχεια, τόσο το στράτευμά του θα είναι ήσυχο, πράο και υπομονετικό. Εξι χρόνια είναι αρκετά για να χωράνε (θεωρητικώς) τις φιλοδοξίες όλων.

Το ακριβώς ανάποδο θα συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο οι δημοσκοπήσεις αλλά και η απλή παρατήρηση της κοινωνίας προεξοφλούν μια νέα ήττα, τόσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια εσωκομματικά μαχαίρια και πιστόλια. Ετσι είναι το φυσιολογικό. Στο στρατόπεδο των μελλοντικών νικητών, ο καθένας πλασάρεται για να έχει τα μεγαλύτερα προσωπικά οφέλη από τη νίκη και στο στρατόπεδο των μελλοντικών ηττημένων, ο καθένας πλασάρεται για να έχει τη μικρότερη προσωπική χασούρα από την ήττα.

Οσο διατηρείται το σημερινό κλίμα, οι βουλευτές και οι υπουργοί της ΝΔ θα έχουν ως βασικό τους μέλημα να μπορούν να πουν «συνέβαλα κι εγώ στη νίκη». Υπονοώντας «άρα, δικαιούμαι να εισπράξω απ’ αυτήν». Αντιθέτως, στον ΣΥΡΙΖΑ, το βασικό μέλημα κάθε στελέχους θα είναι να μπορεί να πει την επομένη της ήττας «σας τα ’λεγα εγώ, αλλά δεν μ’ ακούγατε». Υπονοώντας ότι πρέπει να έχει ενισχυμένο λόγο στις εξελίξεις της επόμενης ημέρας.

Την επομένη των εκλογών, ο κάθε νεοδημοκράτης θα προσφεύγει στη μεγαθυμία του Μητσοτάκη, υπενθυμίζοντάς του πόσο βοήθησε στη νίκη με τη δουλειά του και την εν γένει πειθήνια στάση του. Τουναντίον, στον ΣΥΡΙΖΑ, ο κάθε Κούλογλου θα κατηγορεί τον κάθε Πολάκη ότι εξαιτίας του ήρθε η ήττα και ο κάθε Πολάκης θα ανταπαντά στον κάθε Κούλογλου ότι αυτός φταίει για το χάλι τους. Αμφότεροι θα ξεκινούν με το «σας τα ’λεγα εγώ». Η μοίρα των μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας είναι αυτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News