Το σπίτι του το είχα επισκεφθεί δυο τρεις φορές. Τους φίλους και τους συναδέλφους του προτιμούσε να τους συναντά έξω, ιδανικά σε κάποιο ταβερνάκι. Οσο πιο ταπεινό, τόσο το καλύτερο – παράξενο γούστο για έναν κοσμοπολίτη όπως ο «Ζαννό». Λάτρευε το απλό, το αυθεντικό, ό,τι κι αν ήταν αυτό. Ολη η Ελλάδα τον σταματούσε στον δρόμο για να τον χαιρετήσει (ήταν ο λόγος που πάντα καθυστερούσε στα ραντεβού του, όταν ερχόταν με τα πόδια), όμως εκείνος δεν ένιωσε ποτέ πως είναι αυτός που ήταν: ένας «σταρ».

Τον είχα πάει με το αυτοκίνητο στο Παγκράτι, από τη δουλειά. Δεν οδηγούσε – δεν ξέρω, καν, αν είχε δίπλωμα. «Αμα βρεις να παρκάρεις, έλα για ένα ποτήρι». Την πρώτη φορά, τα ‘χασα. Το κατάλαβε. «Χρειαζόμουν άλλο ένα δωμάτιο, για το αρχείο μου». Δεν ήταν μόνο αθλητικό. Είχε πάνω από 2.000 δίσκους και cd. Γαλλικά τραγούδια, κλασική μουσική, μπόλικη Μοσχολιού (λόγω Δομάζου;), μέχρι ρεμπέτικα. Σε έναν άλλο χώρο είχε… φακελώσει τον κινηματογράφο. Σκηνοθέτες, ως επί το πλείστον. «Τα μαζεύω από παιδί».

Δεν είχα την τύχη να ταξιδέψω μαζί του σε κάποια δημοσιογραφική αποστολή. Αλλά, όπως μου έχει αφηγηθεί ο κουμπάρος του, Βαγγέλης Κουκούλογλου, ο Γιάννης Διακογιάννης εμφανιζόταν στο αεροδρόμιο με δυο βαλίτσες. Η μια, περιείχε τα απαραίτητα. Η άλλη, αθλητικά βιβλία και σημειώσεις από το αρχείο του, αναλόγως με το αντικείμενο της μετάδοσης. Ο ίδιος επαγγελματισμός τον κατέβαζε στα αποδυτήρια κάθε φορά που επρόκειτο να περιγράψει ποδοσφαιρικό αγώνα. Στεκόταν στην πόρτα και παρατηρούσε τους παίκτες: ποιος είναι κοντός, ψηλός, μακρυμάλλης, μελαμψός, ποιος φοράει περικάρπιο, ή έχει μπανταρισμένο χέρι ή πόδι. Οι αριθμοί στις φανέλες ήταν μικροί, και συχνά τους έκρυβε η λάσπη του τερέν. Αν και φυσιογνωμιστής από τους λίγους, ήθελε να είναι βέβαιος πως δεν θα πει λάθος όνομα.

Αγαπούσε τον αθλητισμό – δεν ήταν, απλώς, η δουλειά του. Πρωτίστως, τον κλασικό («εμείς οι Παγκρατιώτες είμαστε στιβικοί»). Οι σπουδαίοι αθλητές του προκαλούσαν δέος, και έτρεφε ανυπόκριτο σεβασμό για όλους. Τη στιγμή που αυτοσυγκεντρώνονταν πριν από κάποια προσπάθεια, εκείνος χαμήλωνε τη φωνή του. Λες και μπορούσαν να τον ακούσουν μέσα από το μπουθ της μετάδοσης. Ο Διακογιάννης δεν περιέγραφε, απλώς, αυτό που συνέβαινε μπροστά του. Το ζούσε. Μέχρι και για μια πανσέληνο βρήκε κάτι υπέροχο να πει, ένα βράδυ στο ΟΑΚΑ, όταν ο τηλεσκηνοθέτης της ΕΡΤ, Κώστας Περπερίδης, έστρεψε μια κάμερα ψηλά στον ουρανό.

«Είσαι ο Μπράιαν Μουρ της Ελλάδας», του είχα πει κάποτε. Ηταν το καλύτερο κομπλιμέντο που μπόρεσα να σκεφτώ – να τον παρομοιάσω με τον θρυλικό σπορτκάστερ του ITV, ο οποίος για πολλά χρόνια παρουσίαζε το «The Big Match», ένα από τα πιο δημοφιλή αθλητικά προγράμματα παγκοσμίως. «Θα ‘θελα να είμαι ο Πλάθιντο Ντομίνγκο», αποκρίθηκε. Περισσότερο από τα σπορ, αγαπούσε τη μουσική. Η πρώτη εικόνα από τα παιδικά του χρόνια που του ερχόταν στη μνήμη, ήταν η (Γαλλίδα) μητέρα του να παίζει πιάνο. Αλλά ο θάνατος του πατέρα του, που καταγόταν από την Ιο, όταν ο Γιάννης ήταν 11 ετών, του άλλαξε ρότα. Λίγα χρόνια μετά το τραγικό συμβάν ο θείος του, Νικήτας, που έπαιζε τερματοφύλακας στον Αθηναϊκό, τον πήρε μαζί του σε ένα φιλικό ματς Παναθηναϊκού – ΑΕΚ. Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο.

Ούτε που το φανταζόταν εκείνος ο πιτσιρικάς ότι από το 1966 έως το 2000 η δική του φωνή -του Διακογιάννη η φωνή, που τραγουδήθηκε από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη- θα γινόταν για τους έλληνες φιλάθλους το απόλυτο soundtrack των μεγάλων αθλητικών γεγονότων. Οι μεταδόσεις του ήταν πραγματική απόλαυση για τα αυτιά και τον νου του τηλεθεατή. Με την πέραν των γηπέδων κουλτούρα του ανέδειξε την ανθρωπογεωγραφία των σπορ. Και, πολλές φορές, τα εύστοχα και λακωνικά κοινωνικο-πολιτικά του σχόλια έκαναν την περιγραφή πιο συναρπαστική, ακόμη και από το ίδιο το γεγονός.

«Εφυγε» εν τω μέσω ενός Μουντιάλ, από αυτά στα οποία εκείνος μας μύησε. Με την καρδιά του ραγισμένη από την απώλεια της Βαρβάρας του (2016) και της Ρίκας του (2018). Ενας σπουδαίος Ελληνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News