«Πού αφιερώνεις το μετάλλιό σου;» τον ρώτησαν ξερογλυφόμενοι να εισπράξουν μια απάντηση που να εμπεριέχει «πατρίδα». Και εκείνος, ο πιο cool Πρωταθλητής ever, απάντησε με ψυχραιμία: «Αυτό το μετάλλιο είναι για μένα. Πέρασα δύσκολα φέτος. Ζέστες, κρύα, ταξίδια. Επιτέλους πήρα αυτό που άξιζα και με την επίδοση και με το μετάλλιο. Εγώ κρατάω περισσότερο την επίδοση». Μίλτος Τεντόγλου.

Ετσι είναι, φιλαράκο. Πολύ αγάπησα την οπτική του και την αντιμετώπισή του, όπως εγκαινίασε μια νέα «σειρά» πρωταθλητών. Που αφιερώνουν στον εαυτό τους, γιατί εντέλει «Ο εαυτός τους και η ψυχή τους!».

Ετσι δεν συμβαίνει με τους άξιους; Τόσο που έχουμε ξεχάσει την έννοια αξία, αξιοσύνη, πρωτιά. Τόσο που μπολιαστήκαμε με αιτήματα, βολευτήκαμε με μίρλα, αγανακτήσαμε για όλα: «Τι κάνει το κράτος;». Μα άξιοι είναι, αυτοί ακριβώς που προχωρούν πέρα από αντιξοότητες, δρασκελάνε εμπόδια, κλείνουν αφτιά, καθοδηγούνται και ανατροφοδοτούνται από την ψυχή τους και δουλεύουν σκληρά, αγόγγυστα για τον δικό τους στόχο.

Κοπιάζουν ως «εξυπακούεται». Να! Κάπως έτσι εμφανίστηκε και η σπουδαία γυναίκα στη ζωή μας. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη εκ Καρδίτσας, χρυσή και στα 20 χλμ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, με απόφαση για τη συμμετοχή της μόλις μια ημέρα πριν τον αγώνα. Και κατέληξε η πρώτη Ελληνίδα, σε άνδρες και γυναίκες, που κατακτά νταμπλ στην ιστορία του στίβου σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Την καμαρώσαμε. Βουρκώσαμε. Αυτόματα την λατρέψαμε.

Φουσκώσαμε δανεική περηφάνια. Και αμέσως μετά μεταδώσαμε από στόμα σε στόμα και από παράπονο σε παράπονο και από μίρλα σε μίρλα, ότι την είχαν για «Μεγάλη» και δεν της άνοιξαν τον δρόμο, εμμέσως καταγγέλλοντας. Μα η Αξία, τι είναι μωρέ η Αξία; Η παράκαμψη του όποιου εμποδίου και του όποιου βλακός, το υγιές πείσμα, ο στόχος, η επίγνωση του κόπου που απαιτείται, η αντοχή και η πίστη να μετατρέψεις το ακατόρθωτο σε κατορθωτό, το «Δεν γίνεται» σε «Γίνεται!», η μεθοδικότητα, η αφοσίωση, η προτεραιότητα, ο μέντορας, η πίστη στον εαυτό, το να χρωστάς σε δικό σου «τάμα». Δεν υπάρχει άξιος άνθρωπος στη Γη που να μην λογαριάστηκε με εμπόδια.

Δεν υπάρχει άξιος που να βρήκε στρωμένα τραπέζια. Και πόσα πια τα κράτη που «προλαβαίνουν» παροχές στα ταλέντα; Κι αν ετούτη τη γυναίκα την υποτίμησαν «μεγάλη», μια άλλη θα την απέρριψαν «μικρή», μια άλλη τη χαμήλωσαν «ψηλή», μια την ξεπέταξαν «κοντή» και πάει λέγοντας… Αυτά είναι καύσιμα για τις αξίες! Τι να ανακόψει την αξία; 

Επίσης μακαρίζω το καλοκαιράκι που βρίσκει «σε διακοπάς» τους τηλεοπτικούς μας αστέρες. Στα ντουζένια τους θα είχαν εντοπίσει μέχρι και τα κουμπαροξαδέλφια της Αντιγόνης για να ενισχύσουν δάκρυ για τα όσα πέρασε η γυναίκα και εξίσου «η μάνα της με την ταβέρνα». Πετώντας και πάλι την «μπάλα» στην κερκίδα της μίρλας. 

Ας δανειστούμε ως νέα αρχή, κάτι από το cool της σοφίας του Τεντόγλου… (Και ουχί από το cool της αυθάδους σάχλας πολλών)… Το cool μιας νέας «σειράς» πρωταθλητών… Είναι μια μακρά διαδρομή από το «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο», μιας συγκινητικής εποχής που πάει-πέρασε, στο «Αυτό το μετάλλιο είναι για μένα» (Προσοχή, όχι ως προϊόν εγωκεντρισμού).

Κι ας μας στρέψει τη σκέψη και τις συζητήσεις μας σε αυτό που έχουμε ξεχάσει. Στόχος-κόπος-επιμονή-υπευθυνότητα-ευθύνη. Πληρότητα στη «μοναξιά» μιας, όπως και να έχει, μοναχικής διαδρομής. Κι ας μην καταλήγουμε πάντα κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι με μιρλοθλίψη παράπονου «Κανένας δεν βοήθησε» αλλά με ένα «Συγχαρητήρια» γενναιόδωρο και ένα παλαμάκι μέχρι να πονέσουν τα χέρια μας. Και ας συγκεντρωθούμε στους δικούς μας στόχους (μικρούς ή μεγάλους) και ας αναθρέψουμε με αυτές τις αρχές και τα παιδιά μας. Δυναμικά, αποτελεσματικά cool.   

ΥΓ. Για να ήμαστε χρονικά δίκαιοι, ο πρώτος που μας απαγόρεψε τη μίρλα στην ανάγνωση της διαδρομής του ταλέντου του και κατηύθυνε αλλιώς την οπτική μας, ήταν ο μέγας Γιάννης Αντεκομπούμπο. Τόσα δύσκολα που πέρασε και όμως δεν το καταδέχτηκε.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News