Με την επαναφορά στο προσκήνιο της συζήτησης για υιοθεσία δέντρων από πολίτες, με ένα απλό μάθημα Φυτολογίας και Δενδροκομίας ας ανατρέξουμε και ας εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά του πλέον δημοφιλούς δέντρου εν Ελλάδι, της ομπρ-ελιάς της σκιώδους. 

Η ομπρ-ελιά η σκιώδης ανήκει στην οικογένεια των ελαιοειδών –πήγαινε για ελιά και κόπηκε. Τυγχάνει δηλαδή μακρινή (σουρλουλού) ξαδέλφη της ελιάς αλλά δεν μιλιούνται, μόνον από απόσταση σπάνια σε κάποιες περιοχές κοιτάζονται. Φύεται από την αρχαιότητα σε παραλίες της Ελλάδας και ο Πλίνιος ήδη από το 580 πΧ γράφει πως  «…ούτε το Λάτιο ούτε η Ισπανία ούτε η Τύνιδα γνώριζαν την ομπρ-ελιά…» και πως μόνον « …οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός, που την καλλιέργησε στον ευρωπαϊκό μεσογειακό χώρο».

Είναι δέντρο αειθαλές με κωνική ανάπτυξη ψαθοειδών φύλλων εν είδει σκιάστρου (Ompr-elea conica, Ompr-elea rotunda virida, Ompr-elea sphaerica ανάλογα με το σχήμα), που αποδίδει στο δέντρο τη βασική του χρηστική ιδιότητα: την παροχή σκιάς παρά θιν’ αλός. 

Η ομπρ-ελιά φυτεύεται περί τα μέσα Απριλίου (ανάλογα πότε πέφτει Πάσχα) σε μόνον αμμώδεις ελληνικές ακτές με την συνδρομή δημάρχων και λοιπών αναπλαστών-αξιοποιητών. Αναπτύσσει δίπλα στον τεφρόφαιο κορμό της ποώδη πλαστικοειδή της οικογενείας των ανακλιντροειδών, τα αυστηρώς προστατευόμενα από την ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία  xaplwstra-xaplwstra (δύο κάτω από κάθε δέντρο). Ανάλογα με την ποιότητα του εδάφους και της ακτής, η απόσταση μεταξύ των σειρών εμφύτευσης των ομπρ-ελιών κυμαίνεται από ένα (1) έως ένα και πέντε(1,05) μέτρα στην πατενταρισμένη διεθνώς ελληνοπρεπή διάταξη par-to-podi-sou-ap-to-stoma-mou.

Οι ειδικοί ομπρ-ελιολόγοι επισημαίνουν την αναπόφευκτη ύπαρξη στον ομπρ-ελώνα ζντουπ ζντουπ τάχα electro-prohw μουσικής και friskies γαβγαβ εγχωρίων παραλλαγών της (όλοι οι Έλληνες είναι ψητάδες και dj εξάλλου) ενώ  διακρίνουν τις βασικές ποικιλίες της ελληνικής χλωρίδος ως κάτωθι:

-Ομπρ-ελαία η δικτυωμένη (Ompr-elea instagramatus), κοινώς duckface.

-Ομπρ-ελαία η πρωτοτραπεζόπιστος (Ompr-elea caltsatus), κοινώς αετονυχολιά(…Φαίνεται το ημιμόνιμο ή ν’ αλλάξω πλευρό;)

– Ομπρ-ελαία η ψωνάριος (Ompr-elea sixpackius), κοινώς γαϊδουρολιά (Ωχχ, έχει και ρακέτες ο αλήτης…)

– Ομπρ-ελαία η υπνόφιλος (Ompr-elea rohalitus), κοινώς κρεβατοελιά (Χρφςςςς ο αθληταράς!)

– Ομπρ-ελαία η λιγούριος (Ompre-elea souvlakius), κοινώς σουβλολιά (Ε, πιάσε και μία πανσέτες, ρε αδερφέ…)

Η πλέον διαδεδομένη όμως ποικιλία ομπρ-ελιάς (από Μύκονο έως λίγο έξω από τη Μύκονο) είναι η Ομπρ-ελαία η ηδύκαρπος (Ompr-elea fredoesspressius), που καρποφορεί αενάως και πολλάκις καθημερινώς τα ανά τον πλανήτη φημισμένα παραδοσιακά ελληνικά ηδύποτα, τα φρεντοεπρεσίδια.

Τόσο η λαϊκή όσο και η λόγια ποιητική ελληνική μούσα δε γινόταν να μην υμνήσει την βαθύτατα εμπεδωμένη στη συνείδηση της ελληνικής ψυχής αγάπη για την ομπρ-ελιά, που στην καθομιλουμένη αποκλήθηκε και «λεφτόδεντρο». Ακόμη και αυτός ο σπουδαίος ποιητής Πωστής Καλαμάς ύμνησε με εξαίσιους στίχους το αειθαλές δέντρο:

«Όπου και αν λάχει κατοικία

δε μ’ απολείπουν οι καρποί.

Ως τα βαθιά μου γηρατειά,

δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή.

Μ’ έχει ο θεός ευλογημένη,

και είμαι γεμάτη προκοπή.

Είμ’ η ομπρ-ελιά η τιμημένη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News