«Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης απαντά στα αρνητικά σχόλια που δέχτηκε για την εμφάνισή του». Ο τίτλος παίζει με παραλλαγές σε οθόνη τηλεόρασης και διαδικτυακούς τοίχους. Το σχολιάζουν ενδελεχώς όλοι, επιλέγοντας το σωστό στρατόπεδο. Ποιο είναι αυτό; Μα εκείνο που λέει ότι η κριτική προς την εξωτερική εμφάνιση εμπεριέχει ρατσισμό και ταμπού και δεν έχει θέση σήμερα ανάμεσά μας.

Πράγματι, δεν έχει. Αλλά γίνεται κατά κόρον, είναι από τα πιο διαδεδομένα «σπορ» της εποχής μας. Στα κοινωνικά δίκτυα, σχόλια τύπου «πώς είναι έτσι» ή «πώς έγινε έτσι κάποιος», διάσημος εν προκειμένω, είναι τόσο συχνά, που αν δεν τα δεις κάτω από φωτογραφίες, σου φαίνεται περίεργο.

Η εποχή προτείνει ανοχή και κατανόηση, αλλά η κοινωνία της εικόνας και της τελειότητας έχει άλλη γνώμη.

Την ίδια στιγμή που ευαγγελιζόμαστε την αποσύνδεσή μας από τα στερεότυπα, τα φέρνουμε στο προσκήνιο γιατί κάτι μας χάλασε στην εμφάνιση ενός καλλιτέχνη ή όποιου ανθρώπου έβαλε στόχο να σκανάρει το μάτι μας. Ανελέητα πετάμε δηλητήριο για τα κιλά, τα χαρακτηριστικά, την ηλικία, το πλαδαρό κορμί του, τη φαλάκρα, το ύψος. Τον περιγελάμε με τόση ευκολία και με σχόλια που θα μας έριχναν στα πατώματα, αν τα έκανε κάποιος για εμάς.

Το θέμα είναι ότι αυτή η κριτική ξεφεύγει από τους τοίχους μας και γίνεται θέμα της επικαιρότητας. Οχι της σοβαρής, βεβαίως, αλλά μιας εκδοχής της που όμως καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Γιατί πολύ απλά τη συναντάμε συνέχεια, ανεβοκατεβαίνει στις οθόνες μας με τον αλγόριθμο που, με μόνο φίλτρο την ποσότητα, δημιουργεί τάσεις.

Το πώς σχολιάστηκε η εμφάνιση του Μιχάλη Χατζηγιάννη γίνεται πρώτο θέμα και αποκτά διαστάσεις, καθώς η κάμερα κυνηγά τις δηλώσεις του για να συνεχιστεί το σίριαλ. Αυτό το έργο πρέπει να έχει συνέχεια και πλοκή που θα μυρίσει δράμα ή, έστω, μελόδραμα. Πρέπει να ξέρουμε πώς ένιωσε ο στόχος των σχολίων, ο στόχος του ρατσισμού, του σεξισμού, ο στόχος των ηλιθίων, ανωνύμων και μη, που το πληκτρολόγιο τους έχει δώσει βήμα έκφρασης σε μια τεράστια σκηνή. Ο στόχος πρέπει να δώσει απάντηση, να αναμετρηθεί μαζί τους, λες και είναι ισότιμοι συνομιλητές του, σε ένα δημόσιο διάλογο που ανοίγεται για τους λάθος λόγους.

«Κάποια στιγμή είχα διαβάσει κάποια σχόλια που έλεγαν, είσαι όμορφη, δεν είσαι όμορφη», είπε ο παρουσιαστής κατάμουτρα σε μια αξιόλογη καλλιτέχνιδα, την Ελενα Τοπαλίδου, ενώ βρισκόταν στον αέρα της εκπομπής του και της έπαιρνε συνέντευξη.

«…Εμένα ο καθρέφτης μου με δείχνει όμορφη. Από εκεί και πέρα, μεγαλώνοντας, στη ζωή μου επιλέγω μέσα στην καθημερινότητά μου να συναντάω ανθρώπους οι οποίοι θα μου καθρεφτίζουν ομορφιά, για μένα. Οι άλλοι μου είναι άχρηστοι. Εκεί είναι η τοξικότητα. Αν ο άλλος θέλει να σε καθρεφτίσει άσχημη, γριά, τέρας, κακιά, ζηλιάρα, τιποτένια, δεν με βοηθάει γιατί θα ζήσω λίγο ακόμα».

Πολύ ωραία απάντηση, αλλά γιατί να πρέπει να τεθεί μια τέτοια ερώτηση, εξαρχής; Γιατί να απλωθεί η κριτική κάποιων ανεγκέφαλων έξω από τα όρια που της πρέπει; Να γίνει αντικείμενο συζήτησης μπροστά στην κάμερα και να αναγκαστεί ο άνθρωπος που την έλαβε να τη σχολιάσει; Η άποψη που κουβαλά τέτοιο βεβαρυμένο φορτίο στερεοτύπων θα έπρεπε να σνομπάρεται επιδεικτικά, να είναι το έντομο που τινάζουμε με το χέρι μας για να μην ανέβει επάνω μας.

Πώς θα απαλλαγούμε από την τοξικότητα αν της επιτρέπουμε να στρογγυλοκάθεται στον καναπέ, σαν επίτιμη καλεσμένη; Γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει. Της δίνουμε θέση και ρόλο πρωταγωνιστή, τη στέφουμε βασίλισσα και αφήνουμε την αυλή της να μπει στο πλάνο και να υπερασπιστεί τη θέση της. Και φέρνουμε απέναντι το θύμα της τοξικότητας, σαν κακόμοιρο πλάσμα που το χτύπησαν τα βέλη της, να δείξει την ανδρεία του και περήφανα να της βγάλει τη γλώσσα.

Θέαμα αποζητάμε, είναι ξεκάθαρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News