Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η ανυπαρξία έργων, αλλά η ανυπαρξία συντήρησής τους. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας την είδηση ότι ο Νίκος Χαρδαλιάς επιθεώρησε τον κεντρικό αγωγό ομβρίων υδάτων του Αιγάλεω, που ήταν φραγμένος, αφού δεν είχε καθαριστεί για δεκαετίες. Ενας αγωγός που μεταφέρει τα νερά της βροχής στον Κηφισό και εξυπηρετεί την αντιπλημμυρική σχεδίαση όχι μόνο του Αιγάλεω, αλλά και του Περιστερίου και του Χαϊδαρίου. Ενας καθαρισμός που θα ολοκληρωθεί το επόμενο δεκαήμερο, αν το επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες. Κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει από το καλοκαίρι, αλλά αφού έχουν μεσολαβήσει δεκάδες χειμώνες και καλοκαίρια, κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Υπάρχει όμως ένα άλλο θέμα. Η ικανότητα κάποιων πολιτικών να ανταποκριθούν σε έναν συγκεκριμένο ρόλο. Πώς λέμε ότι ο Λόρενς Ολίβιε είχε γεννηθεί για να παίξει Αμλετ και ο Ορσον Ουέλες με τον Φάλσταφ έχουν γίνει το ίδιο πρόσωπο, ο Νίκος Χαρδαλιάς γεννήθηκε για να κατευθύνει την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τον βλέπει κάποιος στις φωτογραφίες από την επιθεώρηση του αγωγού να μιλάει με τους εργάτες και καταλαβαίνει ότι η σκηνή αυτή έχει επαναληφθεί μερικές εκατοντάδες φορές. Οτι κανένας συνδικαλιστής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν πρόκειται να τον παραμυθιάσει, αν ο ίδιος δεν θέλει να παραμυθιαστεί.

Επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να βελτιώσει την καθημερινότητα του πολίτη, επειδή ο Νίκος Χαρδαλιάς έχει ικανότητα στο micro management και επειδή στην Περιφέρεια Αττικής κατοικεί το ένα τρίτο της Ελλάδας, ο Πρωθυπουργός μπορεί να κάνει μια κίνηση που θα αλλάξει την εικόνα στασιμότητας της κυβέρνησης. Να καλέσει τον Νίκο Χαρδαλιά και να του πει: «Θα έχεις την ανάλογη κυβερνητική στήριξη που είχες την περίοδο της Covid. Αλλά στο επόμενο διάστημα θέλω η Αττική να έχει καθαρίσει».

Ο Μητσοτάκης να του πει: «Θέλω να καθαρίσει από ταμπέλες και ταμπελίτσες, κάμερες που δεν δούλεψαν ποτέ και αυθαίρετα διαφημιστικά ταμπλό που μας δουλεύουν. Από κάθε λογής ασχήμια της περιφέρειας που μαζεύτηκε με τα χρόνια, όπως τα σκουπίδια στον αγωγό ομβρίων του Αιγάλεω. Και το έργο σου θα έχει προτεραιότητα. Θα έχεις τη στήριξη της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα».

Αν ο Χαρδαλιάς δεν μπορεί να το κάνει, θα σημαίνει ότι απλώς δεν γίνεται.

Ταυτόχρονα ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να κάνει και μια επανεκτίμηση των προσώπων και του πόσο αποδίδουν στις θέσεις που βρίσκονται. Υπάρχουν οι ακούνητοι, όπως ο Χρυσοχοΐδης στο Προστασίας του Πολίτη και η Μενδώνη στο Πολιτισμού, οι μπαλαντέρ όπως ο Χατζηδάκης και ο Δένδιας και οι «τουλάχιστον δεν κάνει κάποια ζημιά εκεί που είναι», που αφορά τους περισσότερους. Επίσης υπάρχει και η κατηγορία «πότε θα γίνω επιτέλους και εγώ υφυπουργός;», που ακούν το πολιτικό ρολόι τους να χτυπάει, αλλά αυτοί είναι μια άλλη ιστορία. Και δεν ενδιαφέρουν, εκτός αν η κυβέρνηση ξηγηθεί Ντουπλάντις και υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί σπάσουν το παγκόσμιο ρεκόρ του τριψήφιου αριθμού.

Το θέμα όμως είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην ξηγηθεί Ντουπλάντις, αλλά Μεντιλίμπαρ. Ο Μητσοτάκης καταλαβαίνει ότι για πολλούς είναι «μια ακόμα μέρα στο γραφείο» και, ακόμα χειρότερα, άλλους η απουσία αντιπολίτευσης τούς έχει κάνει να ασχολούνται με τις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις. Είναι η στιγμή που πρέπει να σκεφτεί out of the box. Να κοιτάξει όχι μόνο τον πάγκο, αλλά το ρόστερ. Να δει αν υπάρχουν όχι μόνο 17άρηδες Μουζακίτηδες και Κωστούλες, αλλά και 34άρηδες Ντάνι Γκαρσία.

Και να δείξει ότι καλός προπονητής είναι αυτός που καταλαβαίνει ότι η ομάδα έχει αρχίσει να κοιμάται και την ξυπνάει δίνοντας σε νέους παίκτες ευκαιρίες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News