Ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, βγήκε το πρωί της Παρασκευής στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά και εξήγησε ότι το κάλεσμα προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής και του Κασιδιάρη δικαιολογείται διότι «υπάρχουν λαϊκοί άνθρωποι που παρασύρθηκαν». Ας προσπεράσουμε ότι αυτό το, με τη βούλα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κλείσιμο του ματιού στους χρυσαυγίτες ψηφοφόρους γίνεται ενώ υποκείμενα όπως ο Κασιδιάρης και ο Μπαρμπαρούσης έδωσαν ήδη γραμμή για ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ και ας σταθούμε στη δικαιολογία, για τους λαϊκούς ανθρώπους «που παρασύρθηκαν». Είναι ένας μύθος. Βολικός και καθησυχαστικός για το δημοκρατικό μας εθνικό φρόνημα μύθος, αλλά πάντα μύθος.

Δεν θέλω να σοκάρω τον πρόεδρο Αλέξη ή την παρουσιαστρια Φαίη, αλλά ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής είναι από τους λίγους που και ήξερε τι ψήφιζε και το ψήφιζε συνειδητά. Το αν πρέπει ή δεν πρέπει, θέλουμε ή δεν θέλουμε, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει να τον αποκαλούμε φασίστα, είναι ήσσονος σημασίας. Το θέμα είναι ότι όταν πήγαινε στην κάλπη ήξερε πού το έριχνε.

Ηταν ακριβώς τρεις ημέρες πριν από τις κάλπες του Σεπτεμβρίου του 2015 όταν ο αρχηγός της σπείρας Νίκος Μιχαλολιάκος, σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, στον Νίκο Χατζηνικολάου αν δεν κάνω λάθος, το είχε πει απολύτως ξεκάθαρα και ανερυθρίαστα: «Η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα». Δεν το μετάνιωνε, ούτε έδειχνε συστολή, το έλεγε για να το υψώσει ως νέα πολιτική σημαία υπό την οποία θα παρατάσσονταν και θα καταμετρώνταν στο εξής οι ψηφοφόροι του. Το μήνυμα ήταν σαφές. Ο ψηφοφόρος που θα επέλεγε το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής –και το έκαναν 379.722 συμπολίτες μας εκείνο τον Σεπτέμβριο– δεν θα ήταν πια καν παραπλανημένος, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν. Επικροτούσε συνειδητά μια οργάνωση, υπό την πολιτική ομπρέλα της οποιας διαπράχθηκε ένα άγριο έγκλημα, συμφωνούσε δια της ψήφου του τόσο με τη ρητορική του μίσους όσο και με τη μεθοδολογία συμμορίας που θα οδηγούσε, ανάμεσα σε άλλες τρομακτικές βιαιότητες, έναν μαχαιροβγάλτη να σφάξει έναν νεαρό επειδή έτυχε να είναι χιπ-χοπερ και αριστερός.

Δεν θέλω να σοκάρω τον κ. Τσίπρα και την κυρία Σκορδά, αλλά έχει περάσει μια ολόκληρη δεκαετία από την εποχή που μπορούσες –αν ήσουν πολύ αφελής, ή πολύ πολιτικάντης, ή και τα δύο– να περιγράψεις τον ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής ως παραπλανημένο λαϊκό άνθρωπο – άλλο και αυτό, λες και η λαϊκότητα δικαιολογεί τα πάντα.

Μετά τη δολοφονία του Φύσσα, το 2013 και σίγουρα μετά την ομολογία του αρχηγού της οργάνωσης για την ηθική αυτουργία του εγκλήματος, ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής, ο ψηφοφόρος του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, του Λαγού, του Μπαρμπαρούση και όλων αυτών των αποβρασμάτων, δεν μπορούσε να επικαλεστεί πια την οικονομική κρίση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ανεργία, τον θυμό, το Προσφυγικό ή εκείνες τις «κακόμοιρες γιαγιούλες που δεν μπορούσαν να πάνε στο ATM». Τέλος. Ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής ήταν πια ένας συνειδητοποιημένος υποστηρικτής μιας συμμορίας. Δεν ήταν ούτε χαζός, ούτε ανεπίγνωστος.

Γενικά, βέβαια, στην περίεργη αντίληψη περί δημοκρατίας που έχουν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι πρέπει να είναι ένα υβρίδιο σοφών ηλιθίων. Το ποιο από τα δύο στοιχεία κυριαρχεί δεν είναι θέμα γονιδιακού προγραμματισμού, αλλά ενός απλού διαγνωστικού τεστ που διεξάγεται αφού ανοίξει η κάλπη: αν το αποτέλεσμα ικανοποιεί το κομματικό αφήγημα τότε ξεκάθαρα ο ψηφοφόρος είναι όχι μόνο σοφός, αλλά και κυρίαρχος, φυσικά «μίλησε» κλπ. Αν όμως το αποτέλεσμα δεν είναι «καλό», τότε ο ψηφοφόρος μεταμορφώνεται σε έναν μειωμένης αντίληψης άνθρωπο, ο οποίος παραπλανήθηκε, παρασύρθηκε, δεν ήξερε ο καψερός τι ψήφιζε γιατί δεν του κόβει.

Μην πάτε μακριά. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είχε δικαιολογήσει το αποτέλεσμα του 2019 με το αφοπλιστικό ότι οι ψηφοφόροι δεν κατάλαβαν τι είχαν ψηφίσει, ενώ, πιο πρόσφατα, η Πόπη Τσαπανίδου προεξόφλησε ότι αν παρ’ ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί, θα είναι γιατί ο λαός «παραπλανήθηκε». Αλλά δεν είναι και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ο οποίος κάποτε είχε εγκαλέσει συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είχαν καταλάβει τι ψήφισαν – διότι πολύ απλά είχαν τολμήσει να ψηφίσουν ενάντια στην εισήγησή του;

Ομως εδώ το θέμα ξεφεύγει από την κλίμακα επικοινωνιακής διαχείρισης ενός κακού εκλογικού αποτελέσματος ή τους τακτικισμούς ενός κομματικού συνεδρίου. O ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής που τάχα «παρασύρθηκε», αλλά τώρα θα βγει στο ξέφωτο της αλήθειας με μια ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά μια φαιδρή αμνήστευση όσων με την ψήφο τους όχι μόνο νομιμοποίησαν, όχι μόνο εξόπλισαν πολιτικά, αλλά επιβράβευσαν κιόλας τους μαχαιροβγάλτες –σε όσους με την ψήφο τους έκαναν τον τραμπουκισμό και τον εθνικισμό, τη βία και τη μισαλλοδοξία πολιτικό νόμισμα με αξία στη χώρα.

Δεν είναι κίνηση απελπισίας όπως κάποιοι την ανέλυσαν, είναι κίνηση αμοραλισμού. Και το ότι αυτή η αμνήστευση δίδεται τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές εις το όνομα της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων, απλώς ρίχνει ένα δάκρυ στην όλη πολιτική φαιδρότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News