«Φτιάξε μια χρυσή γέφυρα για να μπορέσει να περάσει ο εχθρός σου υποχωρώντας». Η «Τέχνη του Πολέμου», ένα απαύγασμα στρατηγικής σοφίας που συνέγραψε ο Σουν Τζου, κινέζος πολέμαρχος του 5ου π.Χ. αιώνα, διδάσκεται σε όλες τις σχολές που γεννούν ανθρώπους ικανούς να ηγηθούν στα πεδία των μαχών, των αγορών, της πολιτικής.

Η σύγκρουση Μητσοτάκη – Τσίπρα στη Βουλή δημιούργησε την εντύπωση ότι ο ένας από τους δύο αρχηγούς δεν έχει καν ξεφυλλίσει το συγκεκριμένο εγχειρίδιο. Θα πει κάποιος ότι ο Τσίπρας, διότι περί αυτού πρόκειται, έκανε 10 χρόνια να πάρει πτυχίο πολιτικού μηχανικού, τον Σουν Τζου θα μελετούσε;

Διότι ο Μητσοτάκης την έκανε την κίνηση. Του πρόσφερε τη γέφυρα που θα τον έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Ο Τσίπρας δεν τόλμησε να την διαβεί. Φοβήθηκε; Δεν τον άφησαν; Ο ίδιος γνωρίζει…

Η συζήτηση των πολιτικών αρχηγών αναμενόταν με εξαιρετικό ενδιαφέρον, δεδομένων των συνθηκών και του κλίματος που είχε διαμορφωθεί. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, οι ποινικού επιπέδου διαξιφισμοί μεταξύ των κομμάτων δεν περιορίζονται στο «έξω οι κλέφτες» αλλά ακουμπούν ιδιαίτερα απεχθή άρθρα του ποινικού κώδικα. Για πρώτη φορά βουλευτές και στελέχη της αντιπολίτευσης κατηγορούν την κυβέρνηση της χώρας για παιδεραστία και διακίνηση ανηλίκων. Για πρώτη φορά η Αυριανή της δεκαετίας του ’80 μπορεί να συγκριθεί με φυλλάδιο παραθρησκευτικής οργάνωσης, μπροστά στις κατηγορίες που διατυπώνονται τόσο στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όσο και στα φίλα προσκείμενα στην Κουμουνδούρου ΜΜΕ.

Ο Τσίπρας είχε δύο επιλογές και την μία του την πρόσφερε ο Μητσοτάκης.

Να εμφανιστεί μεν καταγγελτικός εναντίον της κυβέρνησης αλλά με τόνο μετριοπαθή, αφουγκραζόμενος (δήθεν) την κοινωνία που φρίττει με όσα ακούει καθημερινά. Να αποδοκιμάσει το υβρεολόγιο και τις αθλιότητες που διατύπωσαν ο Πολάκης και οι όμοιοί του και σαν κύριος να κατέβει από το βήμα της Βουλής χειροκροτούμενος και ατσαλάκωτος.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτίμησε τον δικό του τρόπο, τον παλιό και δοκιμασμένο. Διά της σιωπής του πρόσφερε απόλυτη κάλυψη στον Πολάκη (και τους ομοίους του, μην τους ξεχνάμε…), άρα χρεώθηκε πλήρως την χυδαία φρασεολογία και τις κατηγορίες εναντίον της κυβέρνησης και πλέον θα πορευθεί φέροντας το άγος της Υβρεως (για να μην ξεφεύγουμε κι από το πνεύμα των ημερών)…

Κι εδώ μοιραία, γεννάται το ερώτημα: Γιατί; Τι τον εμπόδισε, για πρώτη φορά και με αφορμή ένα θέμα βαθύτατα κοινωνικό και ευαίσθητο, να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να αφήσει πίσω τις κομματικές λεγεώνες; Γιατί δείλιασε;

Την αλήθεια την γνωρίζει καλά ο ίδιος. Εχει ανάγκη τους Πολάκηδες. Για την επιβίωση τη δική του και του μαγαζιού. Οπως ορμήνευε κι ένας γέροντας τ’ αμούστακο βοσκαδουράκι, «όταν τα οζά σκορπούνε στο λιβάδι, μονάχα το γέρικο σκυλί μπορεί να τα μαζώξει».

Οι παλιοί της Κουμουνδούρου, εκείνοι που τις νύχτες των εκλογών μετρούσαν και το 0,1% για να μπουν στη Βουλή, δεν θα το κουνήσουν. Εχουν ριζώσει εκεί μέσα. Αλλά έχουν και μια Ιστορία, μια παράδοση. Παλιοί «Ρηγάδες»… ΚΚΕ Εσωτερικού. ΕΑΡ… Μπορείτε να φανταστείτε τον Κύρκο και τον Παπαγιαννάκη να ανέχονται τον «πολακισμό»; Η Ανανεωτική Αριστερά, η ευρωπαϊκή, είχε έναν πολιτισμό. Ενα κύρος. Και οι αντοχές κάποτε εξαντλούνται, ειδικά όταν το κόμμα δεν περπατάει στην κοινωνία…

Ετσι θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό. Με ύβρεις και χυδαιότητες, με τα τρολ των €0,60, τους κίτρινους τύπους και τον «αψύ σφακιανό» στο ρόλο του βεληγκέκα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News