Αναρωτιέμαι ειλικρινά τι έχει πάθει ο Τσίπρας και κάνει συνεχώς δηλώσεις που σήμερα δεν του προσφέρουν τίποτα και αύριο είναι βέβαιο ότι θα τον εκθέσουν. Γιατί, για παράδειγμα, χθες το μεσημέρι τα έβαλε με τον εμβολιασμό των κρατικών αξιωματούχων, διακινώντας τη θεωρία ότι τα εμβόλια είναι λίγα και προηγούνται άλλοι, ενώ ήξερε ότι νωρίς το ίδιο πρωί είχε ήδη παραληφθεί μια ικανή ποσότητα, που μέσα σε λίγες ώρες θα μετέτρεπε τον ισχυρισμό του σε σαπουνόφουσκα; Επίσης, γιατί τον Νοέμβριο είχε κάνει τη δήλωση για την κυβέρνηση που προπαγανδίζει ένα «εμβόλιο που δεν υπάρχει», ενώ όλη η υφήλιος γνώριζε ότι αυτό ήταν πια στην τελική ευθεία; 

Οι πολιτικοί αρχηγοί και ειδικά οι ηγέτες των κομμάτων εξουσίας πρέπει να διαφέρουν πολύ από τους σχολιαστές των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών. Φροντίζουν να μην μπερδεύονται με παρατηρήσεις της στιγμής και σχόλια της ημερήσιας συγκυρίας που την επαύριον έχουν γίνει καπνός, διαφορετικά δεν διαφέρουν διόλου από τις κατώτερες τάξεις των βουλευτάκων τους ή από τον σωρό των κομματικών τους στελεχακίων που χρησιμοποιούν τις λέξεις ως αναλώσιμο προϊόν. Ο σοβαρός και στιβαρός πολιτικός αρχηγός εκφέρει λόγο με αξία και διάρκεια. Αλλιώς είναι ένας φαφλατάς που τρέχει καθημερινά πίσω από τα πρόσκαιρα συμβάντα, τα οποία σχολιάζει δίχως βάθος και ουσία για τις επικοινωνιακές ανάγκες της στιγμής.

Μια μόνο λέξη υπάρχει για να περιγράψει την τσιπρική αυτή σπουδή των τελευταίων εβδομάδων περί την πανδημία, η οποία σπουδή εννιά στις δέκα φορές καταλήγει σε αυτοπυροβολισμό των ίδιων του των ποδιών. Η λέξη «άγχος». Κατά το Λεξικό Μπαμπινιώτη, το άγχος είναι «συγκινησιακή κατάσταση (φόβου, αγωνίας, ανασφάλειας κ.λπ. , είτε παροδική και χαμηλής έντασης είτε επίμονη και μεγάλης έντασης, η οποία προκύπτει από εναγώνια αναμονή επικείμενου κακού ή κινδύνου ή δυσάρεστης γενικά κατάστασης και έχει ιδιαίτερες εκδηλώσεις στο σώμα και στην συμπεριφορά».

Κάτι φοβάται, το λοιπόν, ο Αλέξης και βρίσκεται σε αυτή συγκινησιακή κατάσταση αγωνίας και ανασφάλειας, που τον μετατρέπει σε αντιφατικό και αυτοαναιρούμενο ψευτοσχολιαστή της ημερήσιας συγκυρίας. Τι να φοβάται άραγε; Μήπως κάποιον επικείμενο εκλογικό αιφνιδιασμό; Οχι, ξέρει ότι ακόμα κι αν ο Μητσοτάκης το σκέφτεται, κάλπες δεν μπορούν να στηθούν πριν από το φθινόπωρο του 2021. Μήπως φοβάται για την αρχηγική θέση του μέσα στο κόμμα; Ελάτε τώρα, ουδείς τον αμφισβητεί ουσιαστικά, άντε οι πιο τολμηροί εσωκομματικοί επικριτές του να ονειρεύονται ένα μικρό προνουντσιαμέντο. Τότε, τι τον έχει πιάσει και συμπεριφέρεται σαν τον Βελόπουλο ανάμεσα σε πωλήσεις βυζαντινών και αγιορείτικων μαλακτικών κρεμών; Γιατί μιλά τόσο πολύ, κάθε μέρα, για θέματα που την επόμενη δεν έχουν την παραμικρή αξία ή έχουν διαψευστεί;

Μα δεν είναι φανερό; Ο Αλέξης αγχώνεται δραματικά διότι βλέπει να πέφτουν σιγά-σιγά οι τίτλοι τέλους της πανδημίας, δίχως αυτός να έχει καταφέρει να αποκομίσει κάποιο πολιτικό όφελος. Είναι πλέον προφανές ότι βαθιά εντός του, είχε πιστέψει πως η θεά τύχη (που κάποτε του έφερε την οικονομική κρίση μπροστά του, κάνοντας τον πρωθυπουργό), είχε ενεργοποιηθεί και πάλι για να τον μπάσει ξανά στο Μαξίμου μέσω της πανδημίας. Ως επαγγελματίας σαλταδόρος της συγκυρίας, πίστεψε στις αρχές του 2020 ότι η τύχη του ξαναχαμογέλασε, ίσως διότι του το όφειλε. Και τώρα νιώθει σαν τον χρυσοθήρα, που ενώ βρέθηκε σε χρυσοφόρα περιοχή, έσκαψε εκεί που δεν υπήρχε κίτρινο μέταλλο. 

Λίγο πριν τελειώσει η εποχή της χρυσοθηρίας, προσπαθεί ασμένως να σκάψει με τα νύχια του, μπας και προλάβει να βάλει στο άδειο σακουλάκι του έστω κάποιους κόκκους χρυσού. Αυτό ακριβώς βλέπουμε με τις δηλώσεις των ημερών. Αλλά το βαθύτερο άγχος του δεν αφορά ούτε καν αυτό. Προέρχεται από τη συνειδητοποίηση ότι τέτοια ευκαιρία δεν θα του ξαναπαρουσιαστεί ποτέ άλλοτε και, κυρίως, από τη δραματική του ενσυναίσθηση ότι η τύχη τον έχει εγκαταλείψει οριστικά. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News