Καλά να είμαστε, δημοσκοπήσεις να γίνονται, και έως ότου προκηρυχθούν και διεξαχθούν εκλογές, σενάρια θα έχουμε να αναλύουμε και να κάνουμε πολλά.

Μέχρι τότε, θα αναζητείται και θα δοκιμάζεται η βασιμότητα των σεναρίων. Και αυτή θα αμφισβητείται ούτως ή άλλως από εκείνους που ξινίζουν με τις δημοσκοπήσεις, ωστόσο κάποια στοιχεία ήδη μιλούν και κάτι δείχνουν.

Ξεπερνώντας τη διόλου αδιάφορη διαπίστωση ότι η δυναμική του Ανδρουλάκη και του ΠΑΣΟΚ αντέχει και διατηρείται για δεύτερο συνεχόμενο μήνα, όπως φάνηκε στις τελευταίες έρευνες της Metron Analysis, της Abacus, της Pulse κ.ά, αξίζει κανείς να προσέξει κάποιες λεπτομέρειες.

Η πρώτη είναι ότι για οποιονδήποτε λόγο, όσο ανεξήγητος ή ερμηνεύσιμος μπορεί να είναι, ο Ανδρουλάκης καταγράφει μια δυναμική, είτε στη δική του δημοφιλία είτε στην ελκυστικότητα του κόμματός του. Μπορεί κανείς να υποθέσει ό,τι θέλει για αυτό, ωστόσο έτσι καταγράφεται η τάση και δείχνει ότι και ο Μητσοτάκης φθείρεται και ο Τσίπρας δεν επωφελείται από αυτό.

Η άλλη είναι ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ εμφανίζεται ως πρώτη ή δεύτερη επιλογή (πίσω από τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη), μεταξύ των αυτοπροσδιοριζόμενων ως κεντρώων.

Ο συνδυασμός όλων αυτών συνοψίζεται με απλά λόγια στα εξής. Ο Μητσοτάκης ούτως ή άλλως είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί την όποια φθορά του, ο Τσίπρας περιφρονείται από κάποιους (αρκετούς) και την ίδια στιγμή, στη συζήτηση για την κυριαρχία στον χώρο του Κέντρου δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ –και αυτό μάλλον είναι οριστικό. Αντιθέτως, υπάρχει και πάλι ΠΑΣΟΚ και Ανδρουλάκης και ο Μητσοτάκης θα έχει να δώσει μάχη για το χώρο του Κέντρου με κάποιον που δεν θα χρειάζεται να υποδυθεί κάτι που δεν είναι (όπως προσπαθεί να κάνει ο Τσίπρας).

Τι θα σημάνουν όλα αυτά έως τις εκλογές;

Εκτός συγκλονιστικών απροόπτων, θα σημάνουν ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει να επινοήσει νέες ισορροπίες για να συγκρατήσει και τους ξινισμένους στα δεξιά του και τους μετριοπαθείς του Κέντρου, οι οποίοι εύκολα μπορεί να του φύγουν, αν δεν αισθάνονται μία απειλή ανωμαλίας λόγω ΣΥΡΙΖΑ.

Θα σημάνουν, αντίστοιχα, και ότι ο Ανδρουλάκης εύκολα μπορεί να μπει από διαφορετική αφετηρία, και μάλιστα ορμητικά, στη συζήτηση για την Κεντροαριστερά και ότι αν δεν κάνει χονδροειδή λάθη, μπορεί και να κατοχυρώσει μια θέση στον χώρο.

Και θα σημάνουν, επίσης, ότι ο Τσίπρας δεν έχει πολλές επιλογές. Το στοίχημα της αξιοπιστίας το έχει χάσει, την αναμόρφωση του κόμματός του, ακόμη και αν την ήθελε, δεν ξέρει πώς να την κάνει και δεν μπορεί.

Θα σημάνει όμως πιθανότατα η τάση που καταγράφεται και κάτι άλλο, μάλλον κρίσιμο. Είναι αυτό που διέκρινε κανείς εύκολα στην έξαλλη ομιλία του Τσίπρα την Κυριακή στη Βουλή και στο σόου του Πολάκη την επόμενη ημέρα στον ίδιο χώρο.

Με χαμένο το παιχνίδι του Κέντρου, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μία και μοναδική δυνατότητα. Να πέσει με τα μούτρα στην εξαλλότητα, να υποδαυλίσει την ένταση όπου τον παίρνει (βλέπε σχολεία, πανεπιστήμια και σε όποιον άλλο χώρο υπάρχει έδαφος για ακρότητες) και να εκβιάζει μονίμως μία δυναμική ή άτσαλη αντίδραση της κυβέρνησης, η οποία μπορεί να του προσφέρει τη δυνατότητα της καταγγελίας. Εστω, απλώς και μόνο για να συγκρατήσει έναν πυρήνα αντιδραστικών και ούτως ή άλλως «τυφλών» ψηφοφόρων.

Είπαμε, οι εξελίξεις στην πολιτική γεννούν σενάρια (και τούμπαλιν). Κάποια από αυτά μπορεί και να είναι επικίνδυνα για τη χώρα. Την ευθύνη για τη διάψευσή τους ή την επαλήθευσή τους την έχουν οι πρωταγωνιστές της «παράστασης».

Και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι θα μετρηθούμε και πάλι, μπας και βγάλουμε άκρη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News