«Ετσι τελειώνει ο κόσμος. Οχι με έναν κρότο, μα με έναν λυγμό». Το είχε πει ο Τ.Σ. Ελιοτ, και με την άδειά του ταιριάζει στον Αλέξη Τσίπρα. Σύμφωνοι είναι εκκωφαντική η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, αλλά εδώ ο λυγμός είναι όλος του προέδρου. Οχι σαν το κλάμα της συντρόφου του, της Μπέτυς Μπαζιάνα, κάθε φορά που πάει 5 Ιουλίου, αλλά ένας λυγμός για τα όσα πρόλαβε να κάνει και να εισάγει στον πολιτικό βίο της χώρας για να τα δει τελικά να αποδοκιμάζονται από αυτόν τον λαό του οποίου κοκορευόταν ότι είναι ο γνήσιος εκφραστής –όχι σαν τους «άλλους», των «ελίτ» και των «γνωστών οικογενειών».

Μπούρδες, λοιπόν. Μπούρδες. Ο κ. Τσίπρας που έλεγε ότι αυτός ξέρει τι θέλει ο λαός, ότι αυτός αφουγκράζεται την κοινωνία και τις αγωνίες της, ότι αυτός είναι ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου –οποία ύβρις!– και του ΕΑΜ –οποία ντροπή–, στην πραγματικότητα δεν ήξερε απολύτως τίποτα, τελικά ήξερε μόνο να αντιγράφει. Και να αντιγράφει κακά, χωρίς καν να αφομιώνει τα στοιχεία της αντιγραφής.

Η επικών διαστάσεων συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι το κόμμα του κ. Τσίπρα δεν είχε καμία επαφή με την ελληνική πραγματικότητα –για τη διεθνή πραγματικότητα ας το αφήσουμε καλύτερα, δεν είναι ώρα για ανέκδοτα. Είχαν μια προκάτ εικόνα για το πώς (πρέπει να) ζουν οι Ελληνες και για το τι υποτίθεται ότι θέλουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η χώρα είχε ήδη αλλάξει και μαζί της ο ίδιος ο λαός που θα τους έκρινε.

Το πρόβλημα με την πραγματικότητα είναι ότι όσο και αν την αρνείσαι στο τέλος παραμένει πραγματικότητα. Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, το αξίωμα της Κουμουνδούρου ήταν πώς αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αν οι αριθμοί των δημοσκοπήσεων δεν τους ευνοούσαν, τότε οι δημοσκόποι ήταν δόλιοι τύποι που δεν ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αν η εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη δεν υπηρετούσε το αφήγημα ενός λαού που φτωχοποιείται, ήταν που οι αριθμοί ευημερούσαν αλλά οι πολίτες δυστυχούσαν, αν η ανεργία μειωνόταν, ήταν που οι εργαζόμενοι ήταν σε συνθήκες «γαλέρας» κ.ο.κ.   

Για τον κ. Τσίπρα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν «η χειρότερη (δεξιά) κυβέρνηση της μεταπολιτευσης», ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ήταν «ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας που έχει περάσει από τη χώρα». 

Προ των εκλογών του 2019, ο κ. Τσίπρας έλεγε πως αν ο κ. Μητσοτάκης γίνει Πρωθυπουργός θα έφερνε την επταήμερη εργασία, θα καταργούσε το οκτάωρο, θα έκανε απολύσεις στο Δημόσιο και δεν θα μείωνε τους φόρους. Τότε κάποιοι τον πίστεψαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το πολύ απλό γεγονός ότι αυτά δεν συνέβησαν, ήταν ένα στοιχείο που αθόρυβα υπέσκαψε την όποια αξιοπιστία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά στο θερμοκήπιο της κομματικής τύφλωσης και της τοξικότητας δεν το είδαν να έρχεται.

Αυτό συμβαίνει όταν η θρησκειολογικού προσέγγιση της πραγματικότητας –με την Αριστερά που είναι το απόλυτο Καλό και τη Δεξιά που είναι το απόλυτο Κακό– συναντιέται με την τρίτη δεκεατία του 21ου αιώνα. Η στιγμή που η φαντασίωση μιας νεκρομαντείας του Εμφυλίου τρακάρει σε μια χώρα που θέλει να δει πού θα είναι το 2027.   

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών στην αντιπολίτευση, ο πολιτικός λόγος του κ. Τσίπρα (όπως και άλλων κορυφαίων στελεχών του κόμματος) ήταν τόσο ακραίος και τόσο απαξιωτικός για τους πολιτικούς του αντιπάλους που δημιουργούσε εκτός όλων των άλλων ένα τεράστιο κενό με την πραγματικότητα και το κλίμα στην κοινωνία, η οποία ήθελε να προχωρήσει μπροστά. 

Η γραμμή αυτή συμπληρωνόταν από απίστευτες ύβρεις και υπονοούμενα από τον κομματικό στρατό της Κουμουνδούρου στα social media, όπως τα hashtag «Μητσοτάκη γ@μιεσ@ι» και «ΝΔ_Παιδεραστές», τα οποία ενίοτε στήριζαν με παραπλήσιες δηλώσεις τους στελέχη και βουλευτές του κόμματος. 

Το πνεύμα και η αισθητική της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε διαφορά από αυτό που είδαμε την εποχή των αγανακτισμένων, την εποχή των ύβρεων κατά του Κάρολου Παπούλια, αυτή της μούντζας και της κρεμάλας. Η απόδειξη ότι αυτό το πνεύμα δεν περνάει πια στους πολίτες, παρότι συντηρήθηκε ατόφιο από τον κ. Τσίπρα ακόμη και στο σκέλος του φλερτ με τη Χρυσή Αυγή, κάτι σημαίνει. 

Το γεγονός ο κ. Τσίπρας με σημαία πάντοτε την εχθροπάθεια, επέμενε να θυμίζει το πνεύμα, την αισθητική και τις μεθόδους με τις οποίες κατέκτησε την εξουσία σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, ήταν σαν παίρνει πάνω του την αυτοκατάργησή του. Ή αλλιώς, σαν να έγραφε ο ίδιος το τέλος της εποχής του. 

Ο πολιτικός που έκανε μόδα την αναίδεια, την εχθροπάθεια, τον ασυγκράτητο λαϊκισμό και τη λεκτική ακρότητα τώρα βλέπει ότι αυτή τελικά θα είναι η κληρονομιά του –γι’ αυτό θα τον θυμούνται, όσοι θα τον θυμούνται. Παράλληλα, βέβαια, πρόλαβε να διαλύσει τη μυθολογία της Αριστεράς, την οποία αφού καπηλεύτηκε την παραδίδει δυστυχώς στην Ιστορία ατιμασμένη. Εδώ είναι ο πραγματικός λυγμός…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News