Ρωτήστε όποιον εκλογολόγο και επικοινωνιολόγο θέλετε. Θα σας πει ότι για να κερδίσει ένα κόμμα τις εκλογές, χρειάζεται τρία πράγματα: ένα ξεκάθαρο και σαφές μήνυμα-στόχο, έναν ηγέτη και μια δυνατή ομάδα κάτω από τον ηγέτη. Αυτά τα τρία είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη. Μπορεί βέβαια στην εξέλιξη του πράγματος το μήνυμα-στόχος να αποδειχθεί μούφα, ο ηγέτης να φανεί λειψός και η ομάδα να αποδειχθεί μια δράκα ανίκανων και ηλιθίων.

Δεν έχει σημασία, μετά από την απομάκρυνση από το εκλογικό ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην καλύτερη περίπτωση, ο πελάτης πρέπει να περιμένει τέσσερα χρόνια για να διεκδικήσει αποζημίωση. Πάντως, δίχως αυτά τα τρία ουσιώδη, πανηγυρισμοί το βράδυ των εκλογών καλό είναι να μην αναμένονται.

Ρίξτε τώρα μια ματιά στον ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μήνες πριν τις εκλογές. Ηγέτη έχει, αλλά βεβαρημένο. Με ιστορία, με περισσότερους εχθρούς από φίλους. Οχι κανένα καινούργιο, άφθαρτο πρόσωπο, αλλά με ήδη τρεις ήττες στην καμπούρα του. Εστω κι έτσι, όμως, δεν είναι ο αρχηγός ως πρόσωπο ο αδύναμος κρίκος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι σαφές. Δεν είναι ο παλιός Τσίπρας του 2015, αλλά πάντως το εκτόπισμα το έχει.

Για δείτε τώρα και την ομάδα του. Εχει εμφανίσει κανέναν καινούργιο από το επιτελείο με το οποίο πήγε στις εκλογές του 2019; Ούτε έναν, ούτε για δείγμα –εκτός και αν θεωρούμε καινούργιο τον Στέφανο τον Τζουμάκα που τον έβαλε επικεφαλής μιας Επιτροπής Πολιτικής Στρατηγικής και Ανάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι ώρα για ανέκδοτα.

Τριάμισι χρόνια τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να βγάλει στο κουρμπέτι ούτε ένα νέο πρόσωπο; Θα κερδίσει δηλαδή τις εκλογές και θα σχηματίσει την ίδια κυβέρνηση με το 2015; Κοντεύουν δέκα χρόνια από τότε. Αν αυτό δεν είναι στελεχική αναπηρία, τότε τι είναι;

Και πάμε στο σύνθημα-στόχο. Ποιος είναι; Τον ξέρει κανείς; Το τσιπρικό «θα σχίσω τα μνημόνια» του 2015, το μητσοτακικό «θα μειώσω δραστικά τους φόρους» του 2019, υπάρχει σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν έχει κέντρο του στόχου, δεν έχει κάποια κεντρική και καίρια υπόσχεση που αποκρυσταλλώνει και εκφράζει τις κοινωνικές διαθέσεις. Αντί για αιχμή του δόρατος που θα χτυπήσει στο κέντρο της αντίπαλης παράταξης, ο Τσίπρας έχει βεντάλια.

Λίγο υποκλοπές, λίγο Πάτση, λίγο ακρίβεια, λίγο αυταρχισμό. Πάει από τον Πάτση στις υποκλοπές κι από την ακρίβεια στον αυταρχισμό και πάλι πίσω στον Πάτση. Σε καθένα απ’ αυτά κάτι έχει να πει, αλλά όλα μαζί δεν μπορεί να τα συγκεντρώσει σε μια πρόταση, σε ένα μήνυμα, σε ένα αίτημα. Απλώνει τις δυνάμεις στην πεδιάδα και μια χτυπά εδώ, μια εκεί, μια παραπέρα, ελπίζοντας κάπου να πετύχει το ρήγμα της αντίπαλης παράταξης. Κι όταν δεν το πετυχαίνει, ξαναγυρίζει στο προηγούμενο.

Δεν ξέρω ποιους συμβουλεύεται και τι σχεδιάζει πάνω στους χάρτες του ο Τσίπρας. Πάντως, ο Μιλτιάδης από τον Μαραθώνα, ο Αλέξανδρος από την Ισσό, ο Ναπολέων από το Αούστερλιτς ή ο Πάτον από το Δυτικό Μέτωπο, που ορμούσαν με συντριπτική ορμή στο κέντρο της αντίπαλης παράταξης, θα του έλεγαν ότι, έτσι που πάει, θα το φάει το κεφάλι του. Οτι η πολιτική πόλεμος είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News