Για δεκαετίες οι Ελληνες είχαν υποστεί από την Aριστερά μια πλύση εγκεφάλου. Επρεπε να πιστεύουν ότι για να είναι κάποιος πατριώτης πολιτικός, έπρεπε να πλακώνεται με τους κατά τεκμήριο συμμάχους της χώρας. Να υπόσχεται ότι θα βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, να δείχνει τη δυσαρέσκειά του όποτε συναντούσε τον αμερικανό πρέσβη και πιο πρόσφατα, το 2014, «Go back, κυρία Μέρκελ, go back κύριε Σόιμπλε, go back, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης» από τον Αλέξη Τσίπρα σε μια σύνθεση ελληνοαγγλικών, αφού, ευτυχώς για τη γλώσσα, δεν δοκίμασε να το πει στα γερμανικά.

Επίσης οι ηγέτες έπρεπε να αναζητούν συμμάχους σε μέρη μακρινά και εξωτικά. Από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και του Γιάσερ Αραφάτ, μέχρι το 2015, όταν η κυβέρνηση Τσίπα είχε ζητήσει από την Ρωσία δάνειο 10 δισ. με αντάλλαγμα τιτλοποίηση μελλοντικών εσόδων από την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να επιστρέψει στην δραχμή –και για να υπάρχει εναλλακτική λύση, επαφές με το Ιράν και την Κίνα για να δώσουν δάνεια, ενώ η Βενεζουέλα είχε διαπραγματευτεί την πώληση πετρελαίου σε συμφέρουσες τιμές στον Δήμο Καισαριανής.

Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή ήταν ότι σκότωσε τον μύθο του μικρού γαλατικού χωριού που ονομάζεται Ελλάδα και αντιστέκεται στη Ρώμη που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Τους πολιτικούς που πρέπει να έχουν καταστρέψει μια ντουζίνα τραπέζια της ΕΕ και να έχουν κάνει πλούσιους τους ορθοδοντικούς επειδή, με το που έβγαιναν από την Ελλάδα, χτύπαγαν το χέρι στο τραπέζι και έτριζαν τα δόντια για να φανεί πόσο αδούλωτοι είναι.

Η εικόνα της ευρωπαϊκής Ελλάδας ήταν σαφής με την εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην 5η Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, την Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου. Ξεκινώντας με την διαπίστωση ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει τον εαυτό της για να αντιμετωπίσει έναν μεταβαλλόμενο κόσμο» και καταλήγοντας για την ανάγκη συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών στις διασυνδέσεις της ηλεκτρικής ενέργειας όπως αναφέρει και η έκθεση Ντράγκι. Αλλά και στην άμυνα που η θέση που θα πάρει ο Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στο ΝΑΤΟ αλλάζει τα δεδομένα.

Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης όπου οι πολιτικοί έπρεπε να δείχνουν ότι συμπράττουν αλλά κατά βάθος μισούν την Αμερική και την Ευρώπη έχει τελειώσει. Βοήθησε το «Οχι» στο δημοψήφισμα και το «Ναι» σε όλα του Τσίπρα στην διαπραγμάτευση του Ιουλίου του 2015. Το παραμύθι του γαλατικού χωριού που λέγεται Ελλάδα και αντιστέκεται στους πάντες δεν είχε πλέον δράκο. Σε μερικά χρόνια, με την κυβέρνηση του 2019 ο κυβερνητικός λόγος θα απαλλασσόταν και από τους τελευταίους αντιευρωπαϊκούς μεσσιανισμούς. Θα τον ακολουθούσε και η αντιπολίτευση. Οχι του ΣΥΡΙΖΑ που ο Στέφανος Κασσελάκης τον είχε ούτως ή άλλως ξεκάνει, αλλά του ΠΑΣΟΚ που διέκρινε τα σημεία των καιρών.

Στο debate για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ κανένας υποψήφιος δεν έπαιξε το χαρτί της σκληρής αντιευρωπαϊκής πολιτικής. Αμφιβάλλω αν κάποιος το σκέφτηκε. Και αν κάποιος το σκέφτηκε γρήγορα θα αποφάσισε ότι μετά τις εμπειρίες του 2019 η εικόνα ενός πολιτικού που υπόσχεται ότι θα πάει στην Ευρώπη για να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι αντί για θαυμασμό θα προξενήσει γέλιο.

Το επόμενο διάστημα για την Ευρώπη θα είναι κρίσιμο. Αλλά, όπως λένε οι Αμερικάνοι, «When the going gets tough the tough get going».

Στη λογική του Make America Great Again, o Τραμπ θα επιβάλει δασμούς για να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι η Αμερική άνοιξε τα σύνορα της σε ξένα αδασμολόγητα φθηνά προϊόντα. Και θα ξαναγίνει μεγάλη όταν αποκλείσει την εισαγωγή τους με δασμούς.

Κύριος στόχος θα είναι η Κίνα που ο Τραμπ έχει πει ότι θα αυξήσει τους δασμούς στο 60% αλλά και η Ευρώπη δεν πρόκειται να μείνει απέξω, αφού υπάρχει προεκλογική δέσμευση για αμερικανικούς δασμούς 10% σε κάθε εισαγωγή. Ενδιαφέρον έχει τι θα κάνει η Βρετανία που πιστεύει ότι μπορεί να πείσει τον Τραμπ να υπαναχωρήσει στις προεκλογικές δεσμεύσεις του.

Μέσα στην ανασφάλεια της σημερινής πραγματικότητας στην ΕΕ, η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να κάνει rebranding της ευρωπαϊκής εικόνας της. Ως μια χώρα που οι πολιτικοί της μπορούν να μιλούν επί της ουσίας. Χωρίς αντιευρωπαϊκές κορώνες και ρητορείες της Βουλής των Εφήβων. Ο Μητσοτάκης οφείλει να κάνει το rebranding της Ελλάδας πραγματικότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News