Στα μέσα του 2020 η πανδημία αντιμετωπιζόταν περίπου όπως οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο κόσμος δεν θα ήταν πλέον ο ίδιος. Η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων θα άλλαζε. Οι εναγκαλισμοί και οι ασπασμοί περνούσαν στο παρελθόν των ανθρωπίνων σχέσεων. Ακόμα και οι χειραψίες. Οι εταιρείες επρόκειτο να εγκαταλείψουν τα τεράστια γραφεία, θα δουλεύαμε όλοι από το σπίτι. Και το κυριότερο: θα θυμόμασταν τη θνητότητά μας. Ο ιός μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Τα διαβάζεις τώρα και, αν πίνεις ποτό σε μπαρ, μπορεί να σου βγει από τη μύτη. Ηταν κακή κρίση. Επιδερμική. Με πλήρη άγνοια βασικών κανόνων ανθρώπινης και κοινωνικής συμπεριφοράς. Αυτό το καλοκαίρι η κανονικότητα επέστρεψε και είναι σαν να μην έφυγε ποτέ. Δεν ήρθε καν σιγά-σιγά στις μύτες των ποδιών. Ηρθε με βήμα βαρύ και στρογγυλοκάθισε εκεί που ήταν, στις ζωές μας.

Σήμερα μπαίνεις σε αεροπλάνο και δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Ο ένας «αγκαλιά» με τον άλλο, χωρίς μάσκες σε κλειστό χώρο. Συναυλίες με χιλιάδες ανθρώπους, τόσο κοντά, σαν στάχυα στο χωράφι, να βγει ο ιός να θερίσει ξενιστές. Στο μεταξύ αρρωσταίνουν και οι τελευταίοι, πεθαίνουν καμιά τριανταριά τη μέρα, αλλά, εντάξει, δεν τρέχει τίποτα. Κόβεται και η ενημέρωση, μην τρομάξει κανένας τουρίστας.

Οι περισσότεροι βρισκόμαστε και πάλι στο καλοκαίρι του 2019. Και έχουμε κάτι σαν jet lag, μάλλον σαν αλλοιωμένη αίσθηση του χρόνου όταν κοιτάμε προς τα πίσω. Το 2020 και το 2021 λογίζονται μέσα μας ως ένας χρόνος ή και ως κανένας. Κάτι που νομίζουμε ότι συνέβη πριν από δύο χρόνια, στην πραγματικότητα συνέβη πριν τέσσερα.

Ναι, φυσικά έχουν γίνει θεμελιώδεις αλλαγές. Είδαμε από διαφορετική οπτική γωνία τα δημόσια συστήματα Υγείας, αποκτήσαμε γνώσεις που, αν δεν χρησιμοποιηθούν από μας, θα κληροδοτηθούν στις επόμενες γενιές, μάθαμε τι μπορεί να προσφέρει ένα στιβαρό δίκτυο επιστημονικής έρευνας. Επίσης διαπιστώσαμε το θαυμαστό βαθμό της προσαρμοστικότητας μας, τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ζήσαμε καραντίνα και απαγόρευση κυκλοφορίας, δύο συνθήκες που ήταν αδιανόητες μέχρι να εκδηλωθούν, όμως σήμερα η μνήμη τους έχει ατονήσει. Ωστόσο αν χρειαστεί, θα ξαναβγούν από την εργαλειοθήκη και θα είναι καταστάσεις οικείες, γνωστές σε όλους.

Αυτή τη στιγμή, μέσα μας, όλο αυτό έχει τελειώσει. Και ενώ συμβαίνει δίπλα μας, τώρα που αρρωσταίνουν και οι τελευταίοι, το αντιμετωπίζουμε με πλήξη. Θυμάστε, αλήθεια, πόσοι είναι, μέχρι στιγμής, οι νεκροί; Αυτό που, πριν από δύο χρόνια, μας τρομοκρατούσε, φθίνει σε μία άνευ σημασίας ρουτίνα. Και, εν τέλει, μέσα από τις συμπεριφορές που θα έπρεπε να θεωρούνται ανεύθυνες, βλέπουμε να θριαμβεύει η κανονικότητα, η ανάγκη για τη ζωή όπως την ξέρουμε. Ας ελπίσουμε ότι η επιστροφή είναι μόνιμη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News