Και έρχομαι τώρα εγώ να ερωτήσω στα βιαστικά και ενώ παρακολουθώ εμβρόντητος τις ανταποκρίσεις από την Μόσχα. Όπως τα βλέπουμε τώρα τα πράγματα, δίχως καλά-καλά να έχουμε επίγνωση του τι συμβαίνει εκεί ψηλά, έτσι ως πρώτη εντύπωση, είχε δίκιο ή άδικο ο Μητσοτάκης που από την αρχή  και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό στάθηκε στο πλευρό της Δύσης; Που μόλις εκδηλώθηκε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την καταδίκασε απερίφραστα και δίχως αμφιβολίες ή αστερίσκους; Που υποστήριξε ενεργά τους Ουκρανούς;

Θα μου πείτε, δεν ξέρουμε τι θα γίνει εκεί. Το πιθανότερο είναι να επικρατήσει ο Πούτιν έναντι του Πριγκόζιν, ο τακτικός στρατός έναντι των μισθοφόρων. Ναι, εντάξει, αλλά πάλι, το πλήγμα στην ρωσική δύναμη και εικόνα δεν είναι συντριπτικό; Δεν εμφανίζεται μια γκρεμισμένη αυτοκρατορία, μια κατακερματισμένη και διαβρωμένη πρώην παγκόσμια δύναμη που τα ίδια τα κομμάτια της αλληλοτρώγονται; Υπάρχει πια κανένας στον κόσμο μας που πιστεύει πια ότι οι Ρώσοι είναι στρατιωτικά ή πολιτικά ή στρατηγικά ισότιμοι με τους Αμερικάνους;

Και τώρα, μπροστά σ’ αυτό το χάλι και το τουρλουμπούκι που βλέπουμε να λαμβάνει χώρα εκεί πάνω, τι λένε όλοι εκείνοι οι εν Ελλάδι στρατηγικοί ινστρούχτορες που κατηγορούσαν τον Μητσοτάκη ότι παραήταν φιλονατοϊκός και φιλοαμερικανός; Που φώναζαν ότι δεν κρατά ισορροπίες και θα μας βγει σε κακό; Που κατάκριναν την αποστολή όπλων στην Ουκρανία; Που μακάριζαν τον Ερντογάν για την ενδιάμεση στάση του; Που πρότειναν ίση απόσταση της Ελλάδας μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας; Που διατείνονταν ότι αυτή η στρατηγική μονομέρεια θα μας ζημιώσει;

Εκεί ψηλά στις στέπες υπάρχει πια μια μεγάλη χώρα που γεννά μόνο φόβους, αναμπουμπούλες και κινδύνους. Που οι φατρίες της δικτατορίας της αλληλοσκοτώνονται. Που είναι ανίκανη να νικήσει στρατιωτικά ακόμα κι έναν πρώην δορυφόρο της. Που τα πυρηνικά της κινδυνεύουν κάθε στιγμή να πέσουν σε χέρια φανατικών ή τρελών. Που δεν διαθέτει το παραμικρό παγκόσμιο κύρος. Που μπροστά στην ισχύ των Δυτικών και των Κινέζων, μοιάζει με μεθυσμένο που τρεκλίζει. Που κάθε ταύτιση μαζί της από χώρα ή από κυβέρνηση, υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν είναι απλώς λανθασμένη αλλά εγκληματική. Μέσα σ’ έναν χρόνο αποδείχτηκαν όλα τούτα, μέσα σε λίγους μήνες γκρεμίστηκε ο μύθος.

Κι εκείνοι που εις τας Αθήνας φώναζαν «για το καλό της χώρας να κρατήσουμε αποστάσεις», εκείνοι που άφηναν να εννοηθεί ότι οι Ρώσοι ενδέχεται να κερδίσουν τον πόλεμο, εκείνοι που έλεγαν ότι κακώς εκμεταλλευτήκαμε την συγκυρία και φέραμε του Αμερικανούς πιο κοντά μας, τώρα τι λένε; Που παρίσταναν και τους γνώστες των γεωπολιτικών δεδομένων κι ήθελαν να μας αφήσουν έξω από το στρατόπεδο των νικητών; Τρομάρα τους, που ήθελαν και να μας κυβερνήσουν πάλι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News