Το μπαρ Terroir Tribeca έχει πάρα πολύ καλή βαθμολογία, 85/100, στη λίστα του περιοδικού New Yorker που ξέρει καλά τη Νέα Υόρκη και τα στέκια της. Εχει, λέει, εξαιρετικό μενού που επικεντρώνεται γύρω από την επίσης εξαιρετική λίστα κρασιών του. Δεν έχω πάει, ούτε προβλέπεται συντόμως, αλλά μπήκα να διαβάσω για να δω σε τι φόντο εξελίσσεται η αντιπολίτευση της ριζοσπαστικής Αριστεράς της Ελλάδας. Σε φόντο ριζότο με ουρά βοδινού, βλέπω και νιώθω μια επαναστατική ανάταση.

Θα ήθελα να ήμουν καλεσμένη στην αποψινή (Παρασκευηή) συνάντηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ Νέας Υόρκης στο εν λόγω μπαρ, αν και δεν μου αρέσει η ουρά βοδινού, κυρίως για να συζητήσω με τον κ. Κασσελάκη τι ακριβώς σημαίνει «σύγχρονη Αριστερά» που γράφει στην πρόσκλησή του με μικρά γράμματα δίπλα στην υπερτεράστια φωτογραφία του. Δεν με κάλεσε, οπότε αποφάσισα να ακούσω την εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, Δώρα Αυγέρη, μπας και διαφωτιστώ ιδεολογικά και πολιτικά.

Δεν μου λύθηκε καμία απορία· τουναντίον μου δημιουργήθηκαν νέες: Σε ποια παραμεθόριο θα γίνει το καλοκαίρι το πάρτι του γάμου του κ. Κασσελάκη με τον κ. Μακμπέθ; Θα είναι νησί, να πάρω μαγιό; Τι προβλέπεται ενδυματολογικώς, κάζουαλ σικ ή να ψάξω συλλογές κρουαζιέρας; Το μενού; Τι θα έχει το μενού κύριοι; Δεν μπορεί να μένουμε με τέτοια ερωτήματα αναπάντητα, είναι κρίσιμες οι εποχές. Μένουν κενά και δεν επιτρέπεται. Ή κάνουμε αντιπολίτευση με το σωστό dress code ή δεν κάνουμε. Μην μας πουν και ταγάρια.

Δεν ξέρω αν θα με καλέσει σε εκείνο το πάρτι ο κ. Κασσελάκης, δύσκολο το βλέπω με αυτά που του γράφω, αλλά είναι βέβαιον ότι θα μεσολαβήσουν πολλές άλλες ευκαιρίες. Τόσα μπαρ και παραμεθορίους έχει η Ελλάδα, όρεξη να έχουμε… Θα βολευτώ, προσώρας, περιμένοντας να βγουν στη δημοσιότητα «κάποια ενσταντανέ από το γάμο», όπως μας διαβεβαίωσε η κυρία Αυγέρη. Και θα βλέπω φανατικά πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα μήπως και διαρρεύσει κάποιο γκόσιπ από την τελετή, χορταίνοντας με γενναίες δόσεις προφίλ και ανφάς του φωτογενούς αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Πλάκα πλάκα δεν είναι λίγο να καταφέρεις ως αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση να σε παίζουν όλα τα πρωινάδικα. Τσάμπα διαφήμιση, ούτε στον ύπνο του δεν τα είχε δει αυτά το κόμμα.

Το κόμμα, το οποίο περιμένει, στο μεταξύ, να κάνει Συνέδριο. Αφήστε μας ήσυχους σύντροφοι, έχουμε δουλειές τώρα, καταρτίζουμε τις λίστες καλεσμένων. Τι Συνέδριο; Εγώ λέω να καταργηθούν εντελώς τα Συνέδρια, να κάνουν πάρτι αντ’ αυτών κι όποιος παίρνει πιο πολλά likes την επόμενη μέρα στο Ιnstagram να εκλέγεται ως κάτι, ως ο,τιδήποτε, δεν έχει καμία σημασία. Και όποιος έχει αντίρρηση να τρώει block αυτομάτως, είπαμε είμαστε σύγχρονοι, προοδευτικοί και αριστεροί, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας.

Μαθαίνει γρήγορα ο κ. Κασσελάκης. Και μαθαίνει από τους αντιπάλους του κυρίως, ο Σουν Τζου θα ήταν περήφανος γι αυτόν: Όποιος αρθρώνει «κιχ» εναντίον του τρώει την αποστομωτική απάντηση στα μούτρα: «Απαντήθηκαν αυτά στην εκλογή αρχηγού». Κατά το «40 τακατό και τουμπεκί». Κι όποιος τολμάει να αρθρώσει και δεύτερο «κιχ», είναι εναντίον του κόμματος και της Αριστεράς γενικότερα και ομοφοβικός και δεν ξέρω τι άλλο. Όχι τίποτε, αλλά επειδή κατηγορούσατε τον Τσίπρα ότι έχει κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ προσωποπαγές κόμμα· εδώ έχουμε πλέον αναβάθμιση του όρου «προσωποπαγής».

Συνέδριο, που λέτε σύντροφοι, θα κάνετε το Φεβρουάριο που είναι νεκρή εποχή για τα μπαρ και τα ξενύχτια και το lifestyle γενικότερα, να πάτε εκεί να πείτε τα δικά σας, κανείς δεν θα σας ακούει πια έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν πειράζει, θα βγει γιγαντοαφίσα με κοντινό του κυρίου Κασσελάκη σε πόζα τρία τέταρτα, που θα αναδεικνύει το θεληματικό του πηγούνι και αμέσως το όραμα της σύγχρονης Αριστεράς θα μας μαγνητίσει όλους στο βαθυγάλαζο βλέμμα του. Και το βράδυ πάρτι, εννοείται να βγουν «ενσταντανέ» την άλλη μέρα στα πρωινάδικα.

Είναι κρίμα που όλα αυτά συμβαίνουν σε εποχές εκδοτικής παρακμής του Πέτρου Κωστόπουλου. Με τον Κασσελάκη μόνο θα στήριζε πέντε εβδομαδιαία περιοδικά και τρία μηνιαία. Από αυτά που χρόνια μετά καταλάβαμε ότι οδήγησαν την κοινωνία σε ένα απέραντο επιφανειακό τίποτε.

Θελήσαμε να το αναμορφώσουμε αυτό το τίποτε σε «κάτι»· λάθος, σωστό, κάτι πάντως. Αλλά, προφανώς το «κάτι» δεν μας αρέσει. Ή δεν το σηκώνουμε. Πίσω στο τίποτε της επιφάνειας και της εικόνας λοιπόν. Με άλλους όρους, αλλά την ίδια ουσία. Πιο φτωχοποιημένοι, πιο ταλαιπωρημένοι, πιο ηττημένοι, με μυριάδες προβλήματα, αλλά με πολλά όμορφα, κοσμικά, σύγχρονα και αριστερά «ενσταντανέ». Που ρουφάνε τον πολιτικό λόγο με το καλαμάκι και δεν αφήνουν τίποτε παρά την απόλυτη περιθωριοποίηση της πολιτικής σκέψης.

Οπως τραγουδούσαν οι ΜΙΚΡΟ, το όχι και τόσο μακρινό τελικά 2003, «στον πλανήτη happy, κανείς δεν κλείνει μάτι, κάθε βράδυ κι άλλο πάρτι». Στην Ελλάδα του 2023, βέβαια, άλλοι είναι που δεν κλείνουν μάτι κι άλλοι που κάνουν πάρτι, αλλά αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News