Το στιγμιότυπο δεν είχε τίποτα το γκλάμουρους, από αυτό που επαγγέλθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης όταν διεκδικούσε για πρώτη φορά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είκοσι μεσήλικες –στην πλειονότητά τους– κυρίες, με ένδυμα κατάλληλο για εκκλησία, συνοδευόμενες από τρεις ή τέσσερις άνδρες ίδιας ηλικίας. Πρώτα συνεννοούνταν μεταξύ τους για να μην πουν λάθος το σύνθημα (δεν είναι κι εύκολο να θυμάσαι κοτζάμ λέξη «νομενκλατούρα»), έπειτα το φώναζαν μια-δυο φορές και στο τέλος χειροκροτούσαν έντονα τον εαυτό τους.

Η εικόνα των υποστηρικτών του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έξω από τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Σαββάτου 21 Σεπτεμβρίου προσομοίαζε επικίνδυνα με αυτή των αντιεμβολιαστών στην Κοζάνη πριν από τρία χρόνια, με το διαβόητο εκείνο σύνθημα «Δεν είναι όλα κρούσματα».

Ούτε και μέσα στην Κεντρική Επιτροπή η κατάσταση ήταν ιδανική για την πλευρά Κασσελάκη. Η επιρροή του μειώθηκε στο μισό σε σχέση με τη συνεδρίαση, όπου έγινε δεκτή η εναντίον του πρόταση μομφής. Οι υποστηρικτές του μετρήθηκαν 62, έναντι 120 δύο εβδομάδες πριν. Σίγουρα υπήρξαν και κάποιοι που αυτή τη φορά δεν μπήκαν στη διαδικασία να μεταφερθούν από τον τόπο διαμονής τους, αλλά και πάλι, η διαφορά είναι μεγάλη. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η πλευρά Κασσελάκη έχασε ακόμα και την ψηφοφορία που δίχασε και χώρισε στη μέση και την άλλη πλευρά: αυτή για την υποχρεωτική δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» εκ μέρους των υποψήφιων προέδρων.

Αυτή η τελευταία απόφαση αποτελεί ίσως και τη βασική πηγή αμηχανίας για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και είναι απολύτως ασαφές ποια μπορεί να είναι η αρχή που θα ελέγξει τα «πόθεν έσχες», ο Στέφανος Κασσελάκης θα κληθεί ίσως να αναμετρηθεί με πιθανή δημοσιοποίηση πληροφοριών τις οποίες δεν έδειχνε πολύ πρόθυμος να μοιραστεί. Ποιες μπορεί να είναι αυτές; Οτι διέθετε ή διαθέτει ακόμα επιχείρηση στο εξωτερικό; Οτι απλά θα φανεί ότι είναι ο μόνος ανάμεσα στους υποψήφιους με πάρα πολλά λεφτά; Οτι αρκετά από αυτά προέρχονται από τον σύζυγό του – κάτι που στην περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη η αντιπολίτευση επικαλείται κατά κόρον;

Ο ίδιος ξέρει καλύτερα. Και στην πραγματικότητα, όσο καθυστερεί η δημοσιοποίηση, οι αντίπαλοί του έχουν την ευκαιρία να εικάζουν ή να διαδίδουν διάφορα. Ωστόσο, η εικόνα των υποστηρικτών του να διαμαρτύρονται για την απόφαση να δοθούν στη δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες» δεν κάνει την καλύτερη εντύπωση.

Σημαίνει τάχα αυτό ότι το άστρο του Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ έδυσε ή ότι έχει κιόλας εξασφαλισμένη την ήττα στην εσωκομματική εκλογή; Οχι ακριβώς. Βέβαια, η αποστασιοποίηση ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του μηχανισμού κάτι δείχνει, και οι δημοσκοπήσεις –παρά το παραπειστικό επιχείρημα ότι είναι πρώτος– δεν είναι πολύ καλές: ποσοστό κοντά στο 30%, ενώ δεν έχει ακόμα ανακηρυχθεί ο αντίπαλός του από την πλευρά των «100», δεν προϊδεάζουν για καμιά εύκολη μάχη.

Προσοχή όμως: το ζήτημα σε αυτού του τύπου τις «εσωκομματικές» εκλογές είναι πάντα ποιο είναι το εκλογικό σώμα που θα πάει να ψηφίσει. Κανείς δεν θα το ξέρει αυτό ακριβώς μέχρι τις 24 Νοεμβρίου. Αλλά είναι σαφές ότι υπάρχουν σώματα ψηφοφόρων μέσα στα οποία ο Κασσελάκης θα δυσκολευτεί πολύ και άλλα μέσα στα οποία μπορεί να κερδίσει.

Προφανώς πολλά θα κριθούν από το ποιος θα είναι ο υποψήφιος των «100» που θα σταθεί απέναντι, όχι μόνο στον Στ. Κασσελλάκη, αλλά και στον Παύλο Πολάκη και στον Απόστολο Γκλέτσο – με τον τελευταίο να κουβαλά μια διόλου ευκαταφρόνητη προίκα 75.000 ψήφων από τις τελευταίες περιφερειακές εκλογές (κατά τι περισσότερες από εκείνες που έφεραν τον Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ) και να τάσσεται μάλλον εμφανώς στο πλευρό του Τσίπρα στον εσωκομματικό πόλεμο.

Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι η υποψηφιότητα του Σωκράτη Φάμελλου έχει ένα προβάδισμα έναντι άλλων που συζητήθηκαν. Ομως ο πρώην πρόεδρος της ΚΟ «χρεώνεται» από το περιβάλλον Τσίπρα τη στάση του τον περασμένο Φλεβάρη – άλλοι λένε ότι η χημεία των δύο ανδρών ήταν πάντοτε μέτρια. Κάποιοι επιμένουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα προτιμούσε ένα πρόσωπο που να εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης.

Οποιος κι αν επιλεγεί, θα πρέπει να πληροί ένα κριτήριο. Να μπορέσει να κουβαλήσει μέχρι τις κάλπες που θα στηθούν τον εντελώς απογοητευμένο και συχνά θυμωμένο κόσμο της Αριστεράς. Ανάμεσα στους 80.000 που δεν ψήφισαν Κασσελάκη στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, έναν χρόνο πριν, αρκετοί έχουν επιλέξει την αποστρατεία, έχουν ενταχθεί στη Νέα Αριστερά ή ψηφίζουν άλλους σχηματισμούς. Πόσο πιθανό είναι να βρεθεί μια υποψηφιότητα που θα τους σύρει μέχρι την κάλπη;

Ο Διονύσης Τεμπονέρας, και μόνο λόγω των συμβολισμών του επωνύμου του, θα μπορούσε ίσως να υπηρετήσει έναν τέτοιο στόχο. Αλλά ξεκαθάρισε στις αρχές της εβδομάδας, πριν την Κεντρική Επιτροπή, ότι δεν ενδιαφέρεται. Το ζήτημα, σε κάθε περίπτωση, είναι όταν θα ανακοινωθεί η υποψηφιότητα να μη δημουργηθεί η αίσθηση ότι επιλέχθηκε απούσης κάποιας άλλης – στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα αυτό συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν.

Οσο για την πλευρά Κασσελάκη, καλείται να μετρήσει σωστά την εμβέλεια που του έχει απομείνει σε σχέση με πέρυσι, αλλά και να εξετάσει με ποιον τρόπο μπορεί να οργανώσει την εκστρατεία του, μέχρι το συνέδριο τουλάχιστον, με δεδομένο ότι μια σειρά από αποφάσεις δεσμεύουν –θεωρητικά τουλάχιστον– τον πρώην πρόεδρο από το να επικαλείται εκτροπή και πραξικόπημα.

Ετσι κι αλλιώς, οι δυόμισι ΣΥΡΙΖΑ που υπάρχουν σήμερα –ένας του Κασσελάκη, ένας του Τσίπρα και κάπου ενδιάμεσα αυτός του Πολάκη–, μοιάζει αδύνατο να συνεχίσουν να υπάρχουν μαζί μετά την εκλογή, ακόμα και στο υποθετικό σενάριο που νικητής εξερχόταν ο βουλευτής Χανίων που αίφνης εμφανίζεται ως ο πιο συνθετικός από όλους.

Ολες οι πλευρές γνωρίζουν ότι την επόμενη ημέρα θα βρεθούν με ένα κόμμα με ξεκάθαρα μονοψήφιο ποσοστό στα χέρια. Η πλευρά των «100» είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι θα το χρησιμοποιήσει για να απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Αριστερά, για να δημιουργηθεί μια ευρεία κεντροαριστερή παράταξη. Η πλευρά Κασσελάκη θα πρέπει να βρει ένα καινούργιο αφήγημα, καθόσον αυτό της νίκης επί της Νέας Δημοκρατίας θα είναι εκτός συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ ήδη πέμπτο στις δημοσκοπήσεις.

Και μέχρι όλα αυτά να τελειώσουν, θα έχει ενδιαφέρον πού –και με ποιον– θα έχει σταθεί το ΠΑΣΟΚ. Με τα ποσοστά του να ξεπερνούν εσχάτως το 15% και τη διαφορά από τη ΝΔ να κινείται γύρω από τις 10 μονάδες, αρκετοί μέσα σε αυτό σκέπτονται αν αξίζει τον κόπο να ανακατευτούν με τον Τιτανικό της διπλανής παραλίας και ό,τι θα έχει απομείνει από αυτόν την 1η Δεκεμβρίου.

Σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές της επικής ταινίας «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», ο Κλιντ Ιστγουντ και ο Ιλάι Γουάλας ανατινάζουν μια γέφυρα, για λογαριασμό της οποίας σκοτώνονται στρατιώτες των Βορείων και των Νοτίων, για να κάνουν το χατίρι ενός ετοιμοθάνατου αξιωματικού που έχει καταλάβει ότι η γέφυρα αυτή δεν χρησιμεύει σε τίποτα, και κινούν για το νεκροταφείου του Θλιμμένου Λόφου. Αραγε στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται λίγο-πολύ το ίδιο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News